Moonsorrow - Verisäkeet (2005)

Dit ziet er interessant uit! Iemand bekend met dit plaatje?

Lange, epische nummers die wat meer luisterbeurten nodig hadden, maar het is wederom weer een sterk album van deze folk/viking band.

Wat een plaat!! Zo vette epische sound!

Een van mijn favoriete platen aller tijden. Er schuilt diepe perfectie in deze nummers, en ik moet em gewoon iedere keer weer afspelen!

Ik blijf het verbazingwekkend vinden dat deze band nog niet door het MuMe publiek is ontdekt, waar men meestal toch wel interesse heeft in progressieve muziek en epische nummers.

Mooie stemcurve

Miljaar, miljaar. Ik bedoel, mag ik even vloeken van ongeloof? Want dit is een fantastische plaat! Lange, epische monsters van songs, waarin van alles gebeurt. Die zanger is echt geweldig, met zijn lange, emotionele, maar vooral heerlijk rauwe uithalen. Het gitaarwerk spreekt tot de verbeelding, en benadert de perfectie. En die drummer heeft er ook een handje van weg, om het met een understatement te zeggen. Moonsorrow leerde ik kennen met hun laatste nieuwe, en die vind ik al geweldig, dus toen ik zag dat verschillende platen van de Finse band veel hogere scores hadden, en positiever kritieken, was ik verplicht om verder te spitten in hun oeuvre. Blij dat ik dat gedaan heb. Wederom een geniale band uit Scandinavië ontdekt!

De enige plaat die ik ken van Moonsorrow en het is direct een vijfsterren plaat. Bijzonder dat dit album zo onbekend is op MuMe.

De zanger weet me soms de stuipen op het lijf te jagen met zijn uithalen. Zoals AOVV zegt is er op de band ook niks aan te merken.

Nergens gaat het album vervelen terwijl de nummers toch een aanzienlijke speelduur hebben. De opener is hier favoriet.

Kortom: een fantastische plaat van Moonsorrow, die niet mag ontbreken in mijn Top 10!

Fantastische plaat dit, de eerste twee nummers vind ik nog de minste. Maar de laatste 3 zijn echt geniaal. Vooral Jotunheim, 20 minuten pure magie. Ik heb hier al enkele keren het woord episch gelezen, dat is inderdaad een gepast woord voor deze plaat.

Vroeger was ik helemaal weg van Kivenkantaja. Moonsorrow heb ik daarna lange tijd links laten liggen, maar sinds een jaar is de liefde weer terug. Heb deze blind aangeschaft en hij bevalt uitstekend. Kivenkantaja vind ik melodisch sterker en af en toe wat rijker gearrangeerd, maar deze plaat is ook meer dan prima. Het is eigenlijk eerder een ander soort album dan dat het echt van mindere kwaliteit is. Hier worden de nummers langer gerekt en in combinatie met de soms krijsende vocalen van de zanger heeft het dan eigenlijk wel iets weg van een folk variant van depressive/suicidal (black) metal.

Ontiegelijk meeslepende plaat. Ondanks (of beter gezegd: vanwege) de lange lengte gaat het geen moment vervelen.

In het topic ‘De metalen twijfels van AOVV’ gaat de desbetreffende user op zoek gaat naar het juiste metal album om in zijn top 10 te zetten. Ik heb het tot mijn missie gemaakt de shortlist in zijn geheel door te nemen. Na de Zweedse band Shining blijven we nog even in Scandinavië met de het album Verisäkeet van Moonsorrow.

En dat was me nogal een kluif. De allereerste keer dat ik dit album beluisterde vond ik het namelijk vreselijk. De standaard metalelementen (gitaar-, bas-, en drumwerk) waren in orde, evenals de zang. Maar de ‘folkelementen’, die mij gewoon in de oren klonken als afgrijselijke en ontzettend cheesy piratenriedeltjes, deden zo’n beetje alles wat dit album goed maakt teniet. Ik irriteerde me er werkelijk rot aan, evenals aan de lage mannenkoren die me ook enorm tegenstonden.

Ik had het dus al min of meer afgeschreven voor mezelf, maar ja: wil ik een fatsoenlijke bespreking kunnen geven en dat lukt natuurlijk niet na één luisterbeurt. Dus met enige tegenzin zette ik hem een tweede keer op. Tot mijn stomme verbazing bleek dat ik me veel minder stoorde aan de ‘piratenriedeltjes’: ze zijn juist wel aardig voor de afwisseling.

Waar dit mee te maken had weet ik niet, misschien mijn mindstate op het moment van de eerste luisterbeurt, of gewoon dat ik er al een beetje aan gewend was geraakt, maar vaststaat dat ik nu nog steeds weinig grote problemen meer heb met het album. Dat neemt niet weg dat ze her en der nog steeds wat te ver gaan met hun piratengedoe. Neem nu Kaiku (na het stuk met dat geweldige, valse fluitje), waar het net is of ze elk moment ‘yo ho, yo ho’ kunnen gaan zingen terwijl op de achtergrond te horen is hoe iemand rum weg klokt en iemand ‘arrrr’ roept. En zo zijn er nog wel wat momenten: vooral de koren irriteren mij soms. Maar verder kan ik me met het grootste deel erg goed vermaken: het gitaarspel is dik in orde en ook over de zanger ben ik zeer te spreken – vooral zijn emotionele uithalen zijn bij wijlen werkelijk fantastisch.

En toch is er dus wel degelijk wat op dit album aan te merken. Naast wat ik al eerder genoemd heb vind ik het met zijn 70 minuten ook wat te lang duren. Desondanks is het fijn luistermateriaal en zit het sterk in elkaar. Een voldoende is dan ook meer dan terecht, maar helaas verdient dit album voor mij ook niet veel meer dan dat.

Mag dit album in AOVV’s top 10?
Tot nu toe vind ik dit het minste album dat ik ben tegengekomen in je shortlist. Wellicht groeit deze in de toekomst nog, maar ik zou het op het moment toch een beetje jammer vinden als deze het zou winnen van al dat moois dat verder in je lijst staat.

Wat Niels schrijft over deze plaat, van het piratengevoel, daar wil ik graag op inpikken, om mijn bespreking mee te beginnen. Ik ben het er namelijk niet helemaal mee eens, en hoor dit hoogstens in track 3, ‘Pimeä’, terug. Mij bekruipt veel meer een middeleeuws karakter. Epische veldslagen met om de haverklap sneuvelende ridders, en dat om te strijden voor het behoud van land, of de hand van een bekoorlijke prinses. Van de teksten begrijp ik geen jota (al hoop ik ooit wel Fins te gaan bestuderen, vind het namelijk best een leuk taaltje), en dan zijn er twee opties: de Engelse vertalingen opzoeken, of er zelf beelden bij verzinnen. Dan kies ik gaarne voor het tweede.

Opener ‘Karhunkynsi’ begint verrassend, met een klassiek aandoende intro. Verder is het een nummer dat meteen de grandeur en epiek inzet die het hele album lang wordt volgehouden. Voor sommigen een lange zit, voor mij een geschenk. Vooral omdat Ville Sorvali een machtig vocalist is. ‘Karhunkynsi’ is dan nog niet eens het meest memorabele nummer van ‘Verisäkeet’ (Fins voor ‘Blood Verses’, dat heb ik dan toch opgezocht).

‘Haaska’ is nog straffer. Machtige vocalen, heerlijke riffs, die het haast perfecte midden vinden tussen dreiging en luchtigheid, en de akoestische intermezzo’s zijn erg genietbaar, en doen überhaupt geen afbreuk aan de plaat. De lengte van de songs is ook nergens irriterend. De koorzang in ‘Haaska’ vind ik ook erg leuk; bovenal is dit een entertainende plaat, merk ik, en daar zie ik geen graten in. Eén van de belangrijkste functies van muziek is entertainment. Maar tegelijkertijd zal deze plaat daarom ook nooit de volle mep van mij krijgen; er ontbreekt dat (ietsiepietsie) tikkeltje dat het echt speciaal maakt. Maar compositorisch is dit wel van het allerhoogste niveau.

Bij dit soort bands speelt de natuur ook altijd een niet geringe rol. Deze heeft een stemmige invloed op het geheel, en de manier waarop deze Finnen ermee omgaan, geeft alles een ongedwongen karakter. Donder en bliksem, roepende vogels, mysterieus klinkende voetstappen; en dan ben je meteen klaarwakker wanneer de band invalt in ‘Pimeä’. Sorvali haalt zijn meest indrukwekkende en angstaanjagende kreten boven, neef Henri en Mitha Harvilahti bezorgen me kippenvel met een fantastisch aangedreven gitaarriff. Henri speelt ook tin whistle, een instrument dat een erg aangenaam geluid voortbrengt, dat perfect bij deze plaat past. Lekker terug zweven in de tijd. Ook nog een memorabele gitaarsolo, gierende gitaarsolo, doorspekt met het gekrijs van Ville, en dan weet je het. Een geniale song, moeilijk om dat nog te overtreffen.

‘Pimeä’ was dan ook na enkele luisterbeurten mijn onbetwiste favoriet, maar ik moet toegeven dat daar nu toch wel ‘Jotunheim’ naast mag geplaatst worden. Bijna 20 minuten lang wordt de luisteraar ondergedompeld in een schaduwland, vol benevelde ridders, krijsende vogels; het plek uit de Noorse mythologie, waarnaar ook een bergketen in het midden van Noorwegen is vernoemd. Het intro is in elk geval bloedmooi; vogels waarvan het moeilijk is ze te raden (ben geen ornitholoog), akoestische gitaar, accordeon en tin whistle zorgen voor een melancholische sfeer. Het tempo wordt na enkele minuten al de hoogte ingejaagd, en weer is er die winnende combinatie tussen de vocalen en gitaren.

Na een goed kwartier mondt de song langzaam uit in een sfeervolle outro, die een knappe brug vormt naar afsluiter ‘Kaiku’. Enkele geluiden die in het vorige nummer de revue passeerden, komen ook hier weer voorbij, een knetterend vuurtje (daar klinkt het toch naar) warmt de luisteraar op, voor een bijzonder mooie afsluiter. De samenzang (die geen gregoriaanse proporties aanneemt, wees gerust) gaat prima samen met de folky instrumentatie. Dit is een rustig nummer, maar er hangt een zweem van die epische grandeur van de eerste 4 nummers in. Dit soort muziek past, naar mijn mening, bijvoorbeeld perfect bij een televisieserie als ‘Game of Thrones’.

Een welbepaald nummer aanduiden, dat als uithangbord moet dienen voor deze plaat, is in wezen onzin; ‘Verisäkeet’ is een ervaring van 70 minuten die je in z’n geheel moet beleven, anders bereikt de uitwerking zijn volle effect niet. Het is een groots avontuur langs kastelen, verlaten torens en bloederige velden. Maar ook de herbergen, waar menige pul bier wordt gehesen, laten de mannen van Moonsorrow niet links liggen. Het is een plaat die veel mensen als saai en langdradig zullen bestempelen, maar ik maak mezelf dan maar wijs dat deze lieden niet beter weten. Moonsorrow is een meester in het scheppen van een bepaalde habitat, waarin alleen zij gedijen.

4,5 sterren

Folk-metal...mijn ding is het niet.
Moonsorrow, zegt u? Fantastisch!
Hoe dat komt?

In tegenstelling tot de "folk party metal" bands, kan Moonsorrow geen "party" band genoemd worden. Moonsorrow slaagt erin om je naar een tijd in het ver verleden te transporteren zonder de agressie en de sfeer van de black metal uit het oog te verliezen en zonder de sound te verdrinken in een kakofonie van cartoonachtige folk deuntjes. Waar de folk in zoveel bands vooral op mijn lachspieren werkt, staat de folk in Moonsorrow volledig in dienst van het scheppen van een bepaalde en ergens ook wel nostalgische sfeer. Het mag geen verrassing heten dat ik in het jaar 1000 nog niet rondliep, maar ik daag iemand uit zich "niet" in de Middeleeuwen te wanen wanneer dat paganistische deuntje in Pimea plots komt opzetten.

Het Moonsorrow-universum. Allen daarheen.

Misschien zeurde ik toch te veel over "piratenriedeltjes". Toch wel een flink goed album met bijzonder sterke riffs en melodieën.

Moonsorrow, de paganmetalband die maar blijft geven. We zitten nu al bij het vijfde album en ik heb nog niets lager dan 4 sterren gegeven. Dit maakt me erg gelukkig! In tegenstelling tot voorganger Kivenkantaja waar de proginvloeden overheerste, voelt Verisäkeet weer een stuk steviger en ook meer black metal aan. Dit wil niet zeggen dat het ineens compleet rauw en direct is, want het album duurt verbazingwekkend lang voor de slechts vijf nummers die er op staan. Kaiku duurt nog het kortste met 8:20 minuten en roept beelden op van bebaarde mannen rond een kampvuur (en lijkt ook erg snel voorbij te zijn als je al het knisperende haardvuur aan het einde weghaalt). Zo'n monstertrack als Jotunheim is met gemak dan weer het hoogtepunt in al zijn grootsheid. De band heeft hiermee alweer de vijfde kraker neergezet, die het toch net verliest van zijn voorganger.

Voorlopige tussenstand:
1. Kivenkantaja
2. Verisäkeet
3. Suden Uni
4. Voimasta Ja Kunniasta
5. Tämä Ikuinen Talvi

Het eerste album van Moonsorrow dat ik nog echt wat lastig vind. Het is wel te gek, maar ik heb meer luisterbeurten nodig om het te doorgronden. Wel hoor ik genoeg kwaliteit om 'm op de tweede plaats te zetten. In elk geval klinkt dit album weer behoorlijk anders dan de voorganger. Kivenkantaja had duidelijke proginvloeden, maar hier zul je die niet tegenkomen. Sterker nog, er wordt regelmatig teruggekeerd naar de black metal. Soms is het wat folky en op de laatste twee nummers keert Moonsorrow weer terug naar de vikingstijl. Jotunheim is het beste nummer, maar ook de andere zijn genieten geblazen door de sfeer en de energie. Het eerste nummer is zelfs maniakaal. Dit is een van de sterkste albums van Moonsorrow tot nu toe.

Tussenstand:
1. Kivenkantaja
2. Verisäkeet
3. Suden Uni
4. Voimasta Ja Kunniasta
5. Tämä ikuinen talvi

Wat is het nut van die laatste minuten van Kaiku?

Een outro wordt zoiets genoemd, even bijkomen van de mokerslag dat Moonsorrow heet. Dûh.