Hoor ik het begrip “folk metal”, dwalen mijn gedachten soms volkomen onterecht af naar dat nummertje van Bart Peeters. Het eerste nummer is een geweldige stuk (die fluit!) maar zonder dat overdreven vrolijke wat me soms tegenstaat, noem me maar een oude brombeer.
In het tweede nummer komen de black-invloeden binnendrijven, waarover jasper1991 het had in zijn inleiding tot dit album. Het gebruik van een rijker instrumentarium wordt voortgezet op Havamal en nu valt mij een constante op: het lekkere drumwerk met tempowisselingen. Roman Land en Heralder zijn nog zo’n swingende beukers. Enkel Laeknishendr gaat me in de uptempo stukken iets te snel en zinloos voorbij, vanaf het akoestische gitaarspel draait het volledig om. Ik vind de muziek beter als het niet té snel gaat, ook tegen mijn gewoonte in. Soms hoor ik wel raakvlakken met Therion, raar en waar? Oh ja, niets verkeerd met Gjallar volgens mijn oortjes
.
De naam Falkenbach had ik al ergens op MuMe gelezen, maar ik was er nog niet aan gekomen, dankzij het Metal Album van de Week heb ik toch een fijn album ontdekt. Ideale albumlengte wat een kleine drie kwartier altijd is en ik heb nergens gitaarsolo’s gemist. Waar ligt die drinkhoorn ergens?