menu

John Grant - Grey Tickles, Black Pressure (2015)

mijn stem
3,68 (70)
70 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Rock
Label: Bella Union

  1. Intro (1:37)
  2. Grey Tickles, Black Pressure (5:30)
  3. Snug Slacks (4:12)
  4. Guess How I Know (3:34)
  5. You and Him (3:26)

    met Amanda Palmer

  6. Down Here (4:09)
  7. Voodoo Doll (3:08)
  8. Global Warming (4:05)
  9. Magma Arrives (5:03)
  10. Black Blizzard (4:48)
  11. Disappointing (4:55)

    met Tracey Thorn

  12. No More Tangles (6:09)
  13. Geraldine (6:22)
  14. Outro (0:30)
  15. Global Warming * (4:14)

    met Royal Northern Sinfonia

  16. Black Blizzard * (4:57)

    met Royal Northern Sinfonia

  17. Drug * (3:53)

    met Royal Northern Sinfonia

  18. Geraldine * (6:23)

    met Royal Northern Sinfonia

  19. No More Tangles * (6:19)

    met Royal Northern Sinfonia

toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 57:28 (1:23:14)
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,0
Muziekhelden komen en muziekhelden gaan. Sommige vergezellen me al vanaf mijn jongste jaren en andere zijn wat recenter maar wel degelijk helden die blijven. Rufus, Sufjan en daar hoort John zeker ook bij.

Hij stal mijn muzikale hart de eerste keer dat ik hem live zag: slechts één begeleider, maar wat ontroerend was dat optreden in Rotown. De dag erna liep ik hem toevallig tegen het lijf in een Rotterdamse boekenwinkel. Een vriendelijk 'waanzinnig optreden' van mijn kant werd nog veel vriendelijker beantwoord. Hij vond het leuk dat ik hem er op aansprak. Ik liet hem verder met rust en toch kwam ik op Facebook wel eens met hem in aanraking omdat hij foto's ging liken die ik daar postte van schitterende gebouwen waar hij wel wat mee had. Dat zijn de leuke dingen in het leven van een muziekliefhebber pur sang.

Een nieuwe release van de man is dus ook een enorm feest voor mij.

De titeltrack keert terug naar het debuut en zet gelijk al een heerlijke toon (er gaat nog een intro aan vooraf). Als Slug Snacks van start gaat weet je het al: dit gaat net als de voorganger Pale Green Ghosts een album worden waar hij ook zijn andere kant graag laat zien: de elektronische welteverstaan.
Daar was niet iedereen toen even blij mee. Ik wel. Sterker: hij had een album compleet met die electronica mogen uitbrengen. Mijn kleine puntje van kritiek was dat ik het gevoel kreeg hij de fans van het debuut nog tegemoet wilde komen.

Dat doet hij op dit album dus eigenlijk weer (Global Warning). Maar ik kan me voorstellen dat hij een hoop mensen kwelt met nummers als Slug Snack. Een nummer dat me ergens aan doet denken maar ik kan er vooralsnog niet opkomen waaraan.

De electronica zoals we het hier horen is wel anders dan op Pale Green Ghosts. De experimenteerdrift lijkt ietsje groter, de nummers rafeliger en rauwer (hij mengt er soms wat grauwe rock doorheen, waardoor er een soort industrial sausje overheen gaat). Hierdoor is het contrast met de wat meer gedragen songs behoorlijk groot.
Helaas voor de liefhebbers van het debuut neigt dit album ook meer naar die electronic nummers dan de voorganger waar het ongeveer 50-50 was.

Toch zou ik willen adviseren: geef niet op. Dit bonte palet aan nummers biedt zoveel moois. Zo hoor ik in Down Here een beetje Bowie en is de discofunk op Voodoo Doll aanstekelijk. En wat te denken van de al eerder verschenen single Disappointing een lekker duet met Tracey Thorn?!
Bij het intro van No More Tangles moet ik onwillekeurig denken aan Queen ten tijde van I Want to Break Free, alhoewel het nummer daar verder niet echt op lijkt.

Hoe dan ook: John Grant maakt het zijn luisteraars op dit derde solo-album misschien wel moeilijker dan ooit. Mensen gaan hier afhaken. Ongetwijfeld. Hopelijk wint hij er wel nieuwe liefhebbers bij. Zo niet? Dan heeft ie mij toch nog!

avatar van AstroStart
5,0
Pale Green Ghosts is het enige album van deze eeuw in mijn persoonlijke top 10. Een modern meesterwerk. Ik kijk daarom al twee jaar uit naar deze release! Is Grey Tickles, Black Pressure het wachten waard geweest?

In een woord: ja! Maar ik ben dan ook een liefhebber van de elektronische Grant. De akoestische nummers zijn fraai (bijv. Marz), maar elektronisch vlamt Grant pas echt. Snug Slacks zet direct de juiste toon neer van het album. Heerlijke tekst en fantastische sound. Down Here lijkt in eerste instantie een 'normaal' liedje, maar in het refrein vliegt het - elektronisch - alle kanten op. Global Warming is een mooi, breekbaar liedje dat veel fans van het eerste uur zal aanspreken. No More Tangles is één van de hoogtepunten met een prachtige opbouw en een mix van klassiek en elektronisch (ik moet direct denken aan het eind van het liedje Queen of Denmark). De perfecte single om 's nachts te draaien, wanneer je over een uitgestorven snelweg rijdt. Persoonlijk vind ik Voodoo Doll het 'gekste' nummer, en ik weet nog niet goed wat ik hiermee moet, maar wellicht moet ik dit nog iets meer tijd geven om te groeien.

17 november in de Melkweg ga ik Grant voor het eerst live zien. Ik kan niet wachten!!

avatar van erwinz
4,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: John Grant - Grey Tickles, Black Pressure - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

John Grant maakte met zijn band The Czars een aantal platen die moeten worden gerekend tot het mooiste dat het nieuwe millennium tot dusver heeft voortgebracht.

Before ... But Longer uit 2000, The Ugly People Vs. The Beautiful People uit 2001 en Goodbye uit 2004 zijn voor mij onbetwiste klassiekers, maar ook de soloplaten van de Amerikaan mogen er tot dusver zijn.

Op het samen met Midlake gemaakte Queen Of Denmark (2010) grossierde John Grant in memorabele popliedjes, terwijl Pale Green Ghosts uit 2013 was voorzien van een veel elektronischer en tegendraadser geluid. De zwaar georkestreerde live-plaat met de BBC Philharmonic Orchestra was tenslotte veel meer dan een tussendoortje.

John Grant keert nu terug met Grey Tickles, Black Pressure, dat naar verluid de mid-life crisis bezingt en niet op IJsland maar in Texas werd opgenomen. Het is een plaat die hinkt op twee gedachten. Grey Tickles, Black Pressure bevat een aantal direct memorabele 70s popsongs die ook op Queen Of Denmark hadden kunnen staan, maar gaat hiernaast ook verder waar Pale Green Ghosts twee jaar geleden eindigde. Het levert songs op die soms mijlenver van elkaar verwijderd zijn, maar die uiteindelijk allemaal bijdragen aan de knappe plaat die Grey Tickles, Black Pressure is.

Ik hoor John Grant persoonlijk het liefst in tijdloze popliedjes, maar de elektronische songs die doen denken aan een eigentijdse versie van David Bowie, Talking Heads en Godley & Creme blijken stuk voor stuk buitengewoon intrigerende songs. Het zijn van flink wat elektronica voorziene songs vol avontuur, waar de urgentie van af spat. Het contrasteert prachtig met de songs die het vooral van hun schoonheid moeten hebben.

John Grant maakt het je niet makkelijk op Grey Tickles, Black Pressure, maar dat heeft hij nooit gedaan. Langzaam maar zeker verovert de plaat je echter net zo meedogenloos als zijn voorgangers. Voor mij is John Grant een grootheid; Grey Tickles, Black Pressure zijn zoveelste prachtplaat. Erwin Zijleman

Gast
geplaatst: vandaag om 17:57 uur

geplaatst: vandaag om 17:57 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.