menu

Spock's Beard - The Oblivion Particle (2015)

mijn stem
3,83 (47)
47 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Inside Out

  1. Tides of Time (7:45)
  2. Minion (6:53)
  3. Hell's Not Enough (6:23)
  4. Bennett Built a Time Machine (6:52)
  5. Get Out While You Can (4:55)
  6. A Better Way to Fly (8:57)
  7. The Center Line (7:05)
  8. To Be Free Again (10:24)
  9. Disappear (6:36)
  10. Iron Man *
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 1:05:50
zoeken in:
avatar van Metalhead99
4,0
Inmiddels ook al een aantal keer beluisterd en ik moet zeggen dat dit inderdaad erg lekker klinkt.
Een kenner van dergelijke Progressive Rock ben ik niet, maar met name het keyboardgebruik doet wel wat aan Transatlantic denken. Verder houden de vergelijkingen wel op, want met name de melodieuze aanpak en het inzetten van bijvoorbeeld strijkers zorgen er wel voor dat ze een heel eigen sound krijgen. Daarnaast heeft zanger Ted Leonard ook een opvallend stemgeluid dat blijft hangen.
Bij opener "Tides of Time" worden we gelijk al getrakteerd op prachtig soleerwerk van Alan Morse. Verder vind ik "Benett Build a Time Machine" in vocaal opzicht nog interessant. Ze pakken hier een soort Harmony Singing geluid wat ze wel bij meer nummers doen, maar tijdens dit nummer hebben ze het voor elkaar gekregen om het anders te doen klinken dan in de andere nummers. Is het een wat prominentere rol voor Alan Morse's stemgeluid? Of een van de andere bandleden?
Verder vind ik het muzikale epos "To Be Free Again" werkelijk fenomenaal. Instrumentaal krachtig, hier en daar origineel en de vocalen zijn werkelijk prachtig.
Uitschieters op een verder hele solide plaat. Aangenaam voor de liefhebbers van (waarschijnlijk) hun vorige album (waarop Leonard waarschijnlijk ook al de lead vocals deed?) en werk van o.a. Transatlantic.

avatar van HugovdBos
3,5
Na het vertrek van Neal Morse en Nick D’Virgilio is Spock’s Beard nieuwe wegen blijven inslaan binnen de progressive rock. Met Ted Leonard hebben ze een zanger in huis gehaald die op voorgaand album Brief Nocturnes and Dreamless Sleep zijn kwaliteiten al bewezen heeft. De kenmerkende sound van de band is echter altijd als een draad door het oeuvre blijven lopen en is ook op het nieuwe album The Oblivion Particle weer aanwezig. Ze hadden nog wel de hulp nodig van een crowdfunding campagne om de kosten van het album rond te krijgen en de release veilig te stellen.

Tides of Time hakt er gelijk flink in en is kenmerkend voor de muzikale stijl van Spock’s Beard. De hoge klanken van de gitaren vinden hun weg naar de zang van Ted. De klanken van de mellotron vullen de lucht op de zang die enigszins associaties met Peter Gabriel oproept. Het akoestische middenstuk met een wisselend drumritme loopt over in een stevig gitaargeluid die naar het einde toe aanwezig blijft. Minion laat met zijn samenzang een hele andere kant van de band zien. Het spacey geluid houdt het ritme laag en brengt de verwarring van het nummer teweeg. Halverwege stapt het nummer over naar de klassieke pianomuziek. Het leven dat je hebt opgebouwd lijkt in te storten, terwijl je tevergeefs probeert te redden wat er te redden valt. De krijsende gitaren zorgen voor een inslag van je bestaan en drijven je verder van de huidige wereld. Hell’s Not Enough opent zich op rustgevende wijze met de klanken van de akoestische gitaar. De muziek zwelt aan als de levensvragen binnen een relatie zich aandoen. Het refrein houdt zich binnen de lijntjes en weet zich nergens te ontwrichten van de muzikale lijn. Het slotgedeelte brengt wat meer afwisseling binnen het muzikale universum teweeg.

To hide my fur, I wear the wool
Sometimes you have to be kind to be cruel
To help you understand I wax obscure
To help you see I’ll paint it all a blur

Op Bennett Built a Time Machine horen we een wijziging op het vocale gebied. Jimmy Keegan neemt de zang voor zich in de scherpe noten van de gitaren, drums en keyboards. Terwijl de tijdmachine wordt opgebouwd blijft de muzikale richting op de oppervlakte. Zijn terugkeer naar 1983 zorgt voor een wat weidser geluid, waarbij de toekomst voor altijd wordt veranderd. De terugkerende melodielijnen worden omhult door uitschieters op de gitaren en keyboards. Get Out While You Can is het kortste nummer van het album en opent met het dromerige geluid van de synths en ontpopt zich op mysterieuze wijze. Terwijl de coupletten het nummer een duisters muzikaal tintje meegeven drijft het refrein teveel naar de muzikale oppervlakte. Ted kent zijn zwakke momenten in het nummer. Op A Better Way to Fly wordt het nodige rechtgezet. De wat duistere klanken van de piano laten de grondvesten op de hardere stukken trillen. Vernieuwend is de muziek geheel niet, maar bij vlagen gaat de spanningsboog van het nummer omhoog. Het tweede gedeelte omvat wat meer diepte met de intensievere klanken van de drums en de solo’s op het keyboard.

Guided by the myth of saints
A passageway will be revealed
Faith and hope and love remain
The last act of a grand ordeal

The Center Line opent als een klassiek stuk om daarna wat meer de breedte in te gaan met de baslijn en de gitaren. Het zanggedeelte vindt echter te weinig steun en leunt erg op de rockgronden uit de jaren zeventig/tachtig. Halverwege neemt het nummer een wending die al veel eerder genomen had moeten worden. Na de inzinking weet To Be Free Again het niveau weer omhoog te schroeven. Na de stevige muzikale opening en al zijn bombast zijn de akoestische gitaar en keyboard de rustgevende factor tijdens de zang. Leonard is in zijn zang veel beter aanwezig en muzikaal gezien krijgt hij meer ondersteuning. De tocht naar een veranderde toekomst wordt aangenaam gemaakt door de verschillende kanten waar het nummer heen drijft. De ouderdom slaat toe en het leven lijkt op zijn einde te lopen. We komen weer bij zinnen en zien onze toekomst zonnig tegemoet. Na de opleving weet Disappear met zijn vioolklanken en ondersteuning van de piano ons in de miljoenenwereld te brengen. Manieren om te ontsnappen aan de benauwde wereld liggen voor het oprapen. Het nummer duikt met zijn samenzang de muzikale geschiedenis in, maar weet nergens echt de aandacht vast te houden.

Lost among the millions
We are pawns to many kings
Never dare to dream the unexpected
To leave by night just slip away
See what tomorrow brings


Spock’s Beard twaalfde album kleurt netjes binnen de lijntjes van de progressieve muziek. Het album zakt echter op een aantal punten volledig in elkaar door te weinig diepgang en wisselende kwaliteit in het vocale geluid. Enkele uitschieters zoals To Be Free Again weten echter wat meer de breedte in te gaan en slaan daarmee andere muzikale paden in. Op tekstueel gebied zijn de verhalen goed opgebouwd, maar worden de onderwerpen te globaal behandeld. Spock’s Beard is een naam die altijd positief aanwezig zal blijven en kan in de toekomst die status ook weer waarmaken .

3,5*

Afkomstig van Platendraaier.

Gast
geplaatst: vandaag om 01:20 uur

geplaatst: vandaag om 01:20 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.