Shearwater - Palo Santo (2006)

Nu op de 3voor12 luisterpaal.

Een heerlijke plaat, de stem doet in het verre denken aan een Jeff Buckley in een psychedelische trip....met schurende gitaren er overheen. Ook in de 'ballads' weten ze sterk te overtuigen, de integriteit van de zang spat ervan af. In de snellere nummers heeft het wel wat weg van een Arcade Fire, waar ik persoonlijk deze zang prefereer.

Even een kleine toevoeging, in de snellere nummers neigt de stem eerder naar een interactie tussen Morrissey en David Eugene Edwards tegen een theatrale achtergrond

Al bij het Marillion-achtige La Dame et la Licorne is het besef er al dat dit wederom een mooi album gaat worden van Shearwater.
Het Marillion gevoel is bij Red Sea, Black Sea verdwenen. Dat nummer staat behoorlijk op zichzelf en ik vind het geweldig. Het is net even theatraler (wat hiervoor al gezegd is door beachlicious).
White Waves doet een tandje terug en blijkt een sfeervol gezongen nummer te zijn wat door het gitaargeluid een scherp randje meekrijgt.
Palo Santo, het titelnummer, gaat op akoestische gitaar van start en zet een melancholische toon. Ik snap nu een beetje de Jeff Buckley vergelijking die hierboven gemaakt werd. Alleen is het stemgeluid totaal anders. Prachtnummer!
Bij Seventy Four Seventy Five krijgt de piano een grotere rol (doet me een beetje aan het nummer Parachute denken van de band Something Happens, niet dat het nummer er op lijkt overigens). De blazers geven dit nummer een extra tintje mee.
Nobody is weer zo'n mooi kippenvel-nummer waar de zoetgevooisde zang het werk doet.
Sing Little Birdie valt op door de trompet. Weer een desolaat nummer. Bij een band als Tindersticks zeg ik dan ook vaak donker en op de een of andere manier vind ik dat bij deze band maar niet opgaan, het is melancholiek maar niet donker of duister.
Johnny Viola roept het Marillion-gevoel weer bij me op. Best een hoop pathos, maar niet over het randje.
Failed Queen gaat daar vrolijk mee verder, alleen is dit nummer wat ingetogener. Het blijft een ingehouden song en dat maakt het juist spannend.
Hail Mary......... tja ik kan in herhalingen gaan vervallen, maar ook dit nummer slaat erg goed aan bij mij. Ook hier weer een ingetogen geluid met een zanger die durft (en wat velen misschien juist too much vinden en daardoor afhaken). Naar het einde toe nog even ruig uithalen en hup we zijn al weer bij het laatste nummer Going Is Song aangekomen. Een nummer dat ook wat op de Jeff Buckley stijl lijkt met de stem van Steve Hogaerth . Wederom een prachtig nummer en ik weet dus niet wat ik straks moet aanvinken als favoriete tracks.

Heerlijk album en ik zet ook heerlijk groots in

Dit wordt mijn volgende aanschaf!
Zo'n beschrijving als hierboven van aERo maakt me heeeel nieuwsgierig.

Zeer sterk album. Het blies me echt weg bij de eerste luisterbeurt. Zeer veel emotie tegen een idd theatrale achtergrond.
De stem en geluiden sluiten gewoon perfect op elkaar aan.
Ook zeer mooi en eenvoudig gebruik gemaakt van Folk met als mooiste nummer Seventy-Four, Seventy-Five.
4* voorlopig, maar dat kan nog wel eens meer worden.

4,5*
Failed Queen is minste nummer, een favoriet heb ik niet echt.

Ook aan deze begonnen vandaag. Lekkere, relaxte muziek. Dat tweede nummer is voorlopig mijn favoriet. Maar dat kan nog veranderen want 'k heb de hele plaat amper twee keer beluisterd. Laat ik op 3,5* beginnen.

Correctie, geen slechte nummers aanwezig

Heerlijk album, jammer dat niet meer mensen dit luisteren, want het zal veel meer mensen bekoren, zoveel is mij wel duidelijk!
De expanded version is zelfs nog een tikje emotioneler en gelaagder dan de eerste versie, als dat nog kon.

Ja, helemaal mee eens, dit zou mensen die The Arcade Fire goed vinden ook kunnen aanspreken en liefhebbers van hun andere band Okkervil River. Dit is werkelijk prachtig. Ik moet er wel voor in de stemming zijn, het is niet bepaald 'in your face', maar met ons klimaat heb je al snel zin in deze melancholische plaat. 4*

Geweldig album, bijzonder sterke, donkere nummers en erg krachtig gezongen. Ik ben verkocht; dikke 4,5*

Toen ik de quote van Bruno las, dacht ik net hetzelde als jjj: Arcade Fire-fans (zoals ikzelf) zouden dit zeker moeten kunnen smaken. De laatste tijd is deze plaat echt blijven plakken bij mij. Het cliché: hoe meer ik luister hoe meer geheimen het prijsgeeft, is voor deze zeker van toepassing.

Dit is weer zo'n toonvoorbeeld van hoe relatief al het muzikaal succes is; bands als Radiohead en Arcade Fire worden als de grotsten van onze generatie aanschouwt, terwijl bandjes zoals deze die de concurrentie zeker aankunnen in al hun onbekendheid gekluisterd blijven.

Ik vind het sterk beginnen met La Dame et la Licorne gevolgd met Red Sea, Black Sea wat overigens mijn favoriete nummer van het album is.

Tot aan Palo Santo vind ik hem wat wegzakken alhoewel ik de akoestische kunstjes van Jonathan Meiburg wel kan waarderen.

Seventy-Four, Seventy-Five neemt het op voor de twee voorgaande nummers en komt heerlijk in.

Tot aan het einde van de plaat flowt het lekker weg. Mijn enige minpunten zijn dat de afwisseling van akoestische nummers en de wat actievere nummers bijvoorbeeld Palo Santo en Johnny Viola niet goed afwisselen.

Daarnaast vind ik het jammer dat de blaasinstrumenten een wat kleinere rol hebben op de plaat. Maar goed, daar heb ik Beirut voor.

Fraai album, hoewel ik merk dat ik dit niet al te vaak moet opzetten! Vooral het eerste nummer, La Dame et la Licorne is schitterend!

Ik ben trouwens in bezit van de Expanded Edition van dit album, met deze prachtige voorkant http://ec1.images-amazon.com/images/I/51hBADanTuL._AA240_.jpg
Hier staan, naast wat extra opnamens van bijvoorbeeld Sing, Little Birdie, Red Sea Black Sea, Palo Santo en Failed Queen, ook nog een paar andere mooie nummers, met name Special Rider Blues.

Heb deze plaat nu pas ontdekt. Hun laatste prachtige wapenfeit 'Rook' stond op 6 in mijn eindlijst van 2008 en ze ook live gezien in Utrecht. Nu werd ik geatendeerd op deze plaat en dacht: tja, waarom ben ik dit niet eerder gaan luisteren... en dat terwijl 'Rook' me al heel lang in z'n greep heeft. Maar wederom een klasse plaat van Shearwater. Heel snel de overige albums halen.

Shearwater. Een band á la Okkervil River (zelfs met enkele leden van dat gezelschap), alleen dan rustiger en folkier, en daar zit 'm denk ik in dat ik deze plaat boven het werk van het even fantastische Okkervil oeuvre verkies. In de paar maanden dat ik dit luister uitgegroeid tot een van van mijn grote favorieten.

En dat kon vanaf de eerste keer luisteren al niet meer anders zijn voor mij. Wat is La Dame et La Licorne toch een magistrale opener. Prachtig zwevend begin, om open te breken door middel van piano en drum. Dan blijkt 't al: it's all about sfeer op deze plaat, die de erg mooie hoes perfect omschrijft.
Red Sea, Black Sea is een van de meest opvallende comosities, met dat kazige keyboard geluid en een banjo daar prachtig omheen geweefd.
White Waves rockt iets meer, met verschillen in kracht en dynamiek die Okkervil River ook kenmerken.
Het titelnummer Palo Santo slaat dan een totaal andere richting in, een die de plaat naar dat hoge niveau weet op te tillen. Enkel een akoestische gitaar, enkele bas of orgeltonen en de stem van Meiburg vullen de ruimte, en het is weer eens heerlijk wegdromen naar de groots uitgestrekte berggebieden en naaldbossen van de States.
En dan wordt het er alleen maar mooier op. Seventy-Four, Seventy-Five houdt die folky inslag redelijk vast met een heerlijke pianoriedel, en gooit wat meer pit in deze altijd werkend formule.
Wat volgt is het absolute hoogtepunt van dit album, Nobody. Een nummer waar een cliché zin als ''woorden schieten me tekort'' aan te pas komt. Dit is er zo eentje die alles dat muziek het mooiste medium op Aarde maakt in zich heeft. De sfeer ruik je er vanaf, de emotie vole je diep van binnen, schitterend gewoon.
En alsof het dan nog niet genoeg was doet Sing, Little Birdie vrijwel hetzelfde. Sfeer op haar mooist.
Johnny Viola is weer wat krachtiger, met een piano die me op een of andere manier een echt ''western'' gevoel geeft, zo ook de trompet die helaas maar heel even de tijd krijgt.
Waarna ik langzaamaan in de herhaling moet gaan vallen. Niets ten nadele van de muziek, want Failed Queen is ook gewoon weer magisch, met een desolate piano en elektrische gitaar die wel van de bergen uit het gebied waar ik nog steeds in wegdroom lijkt te echoën.
Waarna Hail, Mary de laatste uitspatting vormt. Het begin is ouderwets sfeervol, ingetogen en emotioneel, om alsmaar krachtiger te worden, even weg te vallen en langzaam maar zeker in een alsmaar groter wordende tornado terecht te komen.
Wat rest is Going Is Song. Het nummer dat qua instrumentele schoonheid misschien wel mij het meest weet te overdonderen. Minimaal, maar het maximale weten te bereiken. Simpelweg een fenomenale manier om langzaam uit het berg- en bosachtige weg te lopen, je ogen weer open te doen en maar eens dit stukje te beëindigen.

Mooi stukje jkbb!

Jezus La Dame et La Licorne is echt verschrikkelijk mooi, 1 van de mooiste liedjes die ik ooit heb gehoord zelfs! Voor de rest vind ik de iets meer uptempo nummers het mooist zoals red sea, black sea - seventy-four, seventy-five en Johnny Viola hoewel de rest ook prachtig is

4,0*

Dit is wel erg mooi zeg, had ik niet gedacht bij het zappen tussen de nummers , maar na het helemaal beluisterd te hebben bevalt het me prima.

Is iemand bekent met de expanded versie? Is de tweede disc de moeite?

De tweede disc is best ok, maar die draai ik eigenlijk nooit meer. Er schijnen trouwens ook wat dingen opnieuw opgenomen te zijn op disc 1.

Disc 1 wordt trouwens nog zeer regelmatig gedraaid. Dit is werkelijk een prachtig album.

okido!

Heerlijk plaatje!

Wederom een sterk album van Shearwater. Een topnotering blijft ook hier uit vanwege een aantal inzakmomenten, maar met name het openingsnummer en Hail, Mary zijn van ongekende schoonheid waarbij met name de emotionele uithalen veel indruk maken. Zogezegd zijn er een paar minpuntjes aan te wijzen, zoals Going is Song en Sing, Little Birdie.

Heb deze verhoogd naar 4,5*, heel het weekend deze cd in de stereo en moet zeggen dat hij te goed was om op 4* te blijven staan. Geen inzakmomenten naar mijn mening, er wordt mooi afgewisseld in de songs tussen rustig en iets steviger. Een album dat bij mij traag is gegroeid tot de prachtplaat die het toch wel is. Heb de Deluxe Edition en moet toegeven dat de 2de cd niet veel meerwaarde heeft.