menu

Astral & Shit - Autumnus (2013)

mijn stem
3,75 (2)
2 stemmen

Rusland
Electronic
Label: GV

  1. Gratias Ad Hoc Mundo (10:57)
  2. Nam Ego (7:56)
  3. Singularitatem (8:41)
  4. Tempestate (4:01)
  5. Verticalis Takeoff (6:13)
totale tijdsduur: 37:48
zoeken in:
avatar van CorvisChristi
4,0
CorvisChristi (crew)
Autumnus van Astral & Shit is een heel mooi, maar ook bij vlagen druilerig album die gevoelens oproept van verlies, verlangen, dankbaarheid, melancholie en vreugde. Het is een pareltje van schitterende ambient-drones zoals alleen Astral & Shit ze produceert. En wéér ben ik verrast door de kracht en intensiteit die deze muziek bij me oproept. Ook al klinkt Autumnus wel wat meer behoudend en subtieler dan wat ik eerder van dit project gehoord heb.

Een vorm van neerslachtigheid en uitzichtloosheid, dat is wat "Gratias Ad Hoc Mundo" lijkt uit te ademen. Want dat is precies hoe de muziek klinkt. Mooi, gedragen, maar ook troosteloos. Alsof ik me op een prachtige zomerdag, midden op een uitgestrekt kerkhof bevindt. Maar dat ik, ondanks dat ik geniet van het warme weer, daar ook met een reden ben. Want heb ik net niet een bos bloemen bij mijn dierbare gelegd, die ik onlangs verloren heb? En dat ik de pijn van dit verlies ervaar? Maar toch ook gelukkig ben, omdat ik weet dat ze nu niet meer hoeft te lijden en nu op een plek is, waar het vredig en goed is.

Tijdens "Nam Ego" stap ik in de voeten van de overledene, die haar reis naar het hiernamaals is begonnen. Ze bevind zich in een tunnel met aan het eind een fel licht. En staat daar aan het eind, afgetekend in het licht, niet een figuur te wenken dat ze dichterbij mag komen?
Ze durft niet, ze kan het niet...maar toch doet ze het. Omdat ze weet dat haar lot onvermijdelijk is. Immers....was ze niet ernstig ziek? Ze lag toch echt op sterven....
Al lopend komt ze dichterbij het licht en lijkt de figuur op een gegeven moment zijn hand uit te strekken. Hij raakt die van haar aan en verandert plots in een nog feller licht wat haar lijkt op te slokken. Als ze om haar heen kijkt, is er niets anders te zien dan licht. En realiseert zich dat het lot haar eindelijk bezegeld heeft: haar bestemming is bereikt. En dit wordt beantwoordt met gezang wat overal om haar heen te horen valt. Het gezang van engelen.

Tijdens "Singularitatem" verlaat ik het kerkhof en staar ik om me heen naar een wereld die zo mooi is, maar vanwege het recente verlies, zo anders aanvoelt. Alsof deze nooit meer hetzelfde zal zijn, nu ik weet dat ik voor altijd mijn dierbare zal moeten missen. Een gevoel van verdriet en somberheid overvalt me, als ik langs een uitgestrekt park met hoge bomen loop, die direct naast het kerkhof grenst. Alles is zo mooi, maar waarom voelt het dan zo tegenstrijdig? Melancholie en droefenis strijden een innerlijke strijd met elkaar, als ik eenmaal overmand door emoties, op een naburig bankje plaatsneem en naar de lucht kijk, waar de zon het hoogste punt van de dag langzamerhand bereikt heeft. Al kijkend naar de zon bemerk ik, dat de vermoeidheid zich van mij meester maak en sluit ik langzaam mijn ogen, leun achterover om vervolgens in slaap te vallen. En droom....

...tijdens "Tempestate" van lichten, vormen en een gevoel van oneindigheid wat zich van mij meester maakt. Een groots gevoel van besef komt spontaan boven drijven en als ik eenmaal mijn ogen open doe lijkt het ineens allemaal tot me door te dringen. Dat de kracht van het leven, het leven dat je nu leidt, een kracht is om te koesteren tot in den treuren. Want hoe mooi zijn de kleine dingen in het leven, die je gratis krijgt. Waar je niets voor hoeft te betalen. Waar je niets voor hoeft te doen. Het alleen maar zien, beseffen en je realiseren dat al dat moois voor je voeten ligt, is een godsgeschenk. Sta er maar eens bij stil.

Tijdens "Verticalis Takeoff" droom ik van een reis die ik ooit zelf zal maken. Ik loop door de tunnel en zie een fel, wit licht aan het eind. Een figuur wenkt me en zodra ik dichterbij kom, pak ik zijn hand vast en trekt hij me naar boven. Steeds verder naar boven naar een plek die nauwelijks te omschrijven valt, maar die welkom en warm aanvoelt. En ook naar een plek waar ik haar uiteindelijk weer zal zien en voor altijd bij haar zal zijn.

Autumnus is wederom een juweeltje van Astral & Shit. De kwaliteit van deze release, is spraakmakend en is dan ook de moeite waard voor de liefhebber. En dat is sowieso al opvallend, in de zee van releases die Astral & Shit in korte tijd heeft uitgebracht!
Overigens moet ik er dit keer even bij vermelden dat de bovenstaande gedachten die in me opkwamen tijdens het beluisteren, niet gebaseerd zijn op iets wat ik zelf mee heb gemaakt. Ik denk dat de muziek gewoon vrij diepzinnige fantasieën in mij naar boven halen, waar ik dan vervolgens mijn gedachten over uit en over filosofeer....Niets ergs dus !

Gast
geplaatst: vandaag om 17:36 uur

geplaatst: vandaag om 17:36 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.