“I hit him with a piece of his philosophy / Anglo-Saxon muck in his type of greed / What did he do to deserve such hate / He tried to intellectualise my blackness...”
Die Skin is me een pittige tante, zeg. Verder ‘n geslaagd debuut, wat mij betreft. Paranoid & Sunburnt bevat voor de helft nogal sterke composities en melodieën, die compenseren de op momenten soms zwakke teksten of de te overdreven (geforceeerde) vocalen. Daardoor blijft het album, ook na meer dan vijftien jaar, bijzonder consistent en goed te beluisteren. Een ander pluspunt is dat dit album beschikt over een dosis stevige funk - een beetje á la de vroege Lenny Kravitz - dat hoor ik in al die albums die zouden volgen niet meer terug (al neemt de funk een beetje een ondergeschikte rol in op deze plaat). Er zit voor mij net genoeg afwisseling in de nummers onderling om ze uit elkaar te kunnen houden.
Van de ‘ruigere’ nummers zijn het vooral Intellectualise My Blackness en de opener Selling Jesus die erg slim in elkaar zijn gezet, en van de relatief ‘rustigere’ nummers zijn het uiteraard klassieker Weak en het inferieure Charity (die me wat doet denken aan de grote hit), die het meest de moeite waard zijn. Drie mindere momenten vind ik Little Baby Swastikkka, And Here I Stand en It Takes Blood and Guts to Be This Cool But I'm Still Just a Cliché (wat een titel, hè?) die voor mij te weinig karakter hebben en nogal stuurloos overkomen, waardoor ze aanzienlijk zwakkere momenten op dit debuut vormen; en de teksten zijn ook bijzonder slecht trouwens – ik zou ze bijna infantiel willen noemen. Het overige steekt gewoonweg prima in elkaar, het blijft niet altijd even goed hangen (Rise Up bijvoorbeeld) maar het is vooralsnog goed genoeg om het album een ruime voldoende te geven, want het blijft een puik debuut.