Ik luisterde vroeger zo af en toe naar Soul Coughing, maar ze zijn daarna wat in vergetelheid geraakt bij mij. De laatste tijd zag ik users in het 'Wat Draai Je Nu'-topic albums van Soul Coughing droppen en dat waren de aanstekelijke aerosolen die mijn ziel ook weer volmondig lieten hoesten.
Dit debuut van deze coole snuiters heb ik weer volledig herontdekt. Het is een sterk onderscheidend album, op zijn eerste plaats uiteraard door die verslavende jazzy jams en de charismatische teksten van Mike Doughty. Stream-of-consciousness poetry blijkbaar, aldus de mensen die meer verstand van poezië hebben dan ik. Hoe dan ook, het klinkt fantastisch en ik ga helemaal op in de teksten.
De ritmesecties zijn lekker dynamisch en het baswerk (jaja, met een contrabas) ook genieten. Het excentrieke sample-werk van M'ark De Gli Antoni mag ook niet ongenoemd gaan, dat geeft dit album wel een extra dimensie.
Maar de manier waarop Doughty zijn teksten voordraagt, dat is zeker subliem! 'And the radioman laughs because the radioman fucks a model tooooo'
Ook een album waarbij ik moeite heb om favoriete nummers aan te wijzen, dat is in mijn boekje meestal een goede zaak. Een variété aan qualité betekent dat vaak. De ambitieuze epos Screenwriter's Blues, het cartooneske energiebommetje Bus to Beelzebub, de funky jam Down to This, het ingetogen maar beladen True Dreams of Wichita.. en zo zou ik bij elk nummer wel iets aparts kunnen noemen.
Mooi album/fijne band dit, ik zal ze nu niet snel meer vergeten.