The Beatles - Rubber Soul (1965)

Mijn vader zegt nog altijd; 'vanaf Revolver maakten The Beatles de beste muziek ooit'. Misschien is dat zo. Maar het 'grote avontuur' van The Beatles begint voor mij toch wel bij Rubber Soul. Afgelopen week de cd lekker in de auto geluisterd. Top. Het is gewoon ijzersterk. Ik ben niet bekend met de wereld in 1965, maar deze plaat moet toch erg bijzonder zijn geweest dat jaar.

In My Life is gewoon een van de allermooiste liedjes ooit gemaakt.

Twee topalbums in een jaar, Help en Rubber Soul waarbij het moeilijk is een beste te kiezen.
If I Needed Someone is in elk geval mijn favoriete nummer van deze twee albums. En op dit album staan Girl, Norwegian Wood en Michelle. Ook prachtig.

Dit album had van mij 4,5*, maar ik ga dat veranderen naar 4*. Omdat het vergelijkbaar is met Help, maar vooral ook omdat ik albums heb die één of twee treetjes hoger staan
Dit album staat iets hoger, namelijk 2e in de 100 Greatest Albums of 1965 en 2e in BestEverAlbums 1965.

In mijn persoonlijke Beatles top-10 zou deze op nummer 4 kunnen staan. Dit was de tweede LP die volledig eigen composities bevatte. Geluidskwaliteit is goed tot zeer goed. De band was toentertijd al dusdanig bekend en beroemd dat ze het niet nodig vonden om de groepsnaam op de hoes te vermelden. Hoezo arrogant?

Album bevat pareltjes zoals "Drive my Car", "Norwegian Wood", "Nowhere Man", "Girl", "If I Needed Someone". Het gevoelige "Girl" werd verrassenderwijs niet geschreven door McCartney, maar door John Lennon.
Typisch een plaat die ik elk jaar wel weer een keertje wil horen...

Track 15 en 16 staan trouwens niet op de originele Europese LP. Volgens mij horen ze thuis op het album "Help".

Grappig, dat is me nog nooit opgevallen. Ik vind dat wel mooi eigenlijk. Arrogant? Wellicht, maar ze maakten het waar. Dit leuke weetje ligt dus al mijn hele leven voor het oprapen ligt, maar deze subtiliteit was dus nooit aan mij besteed.

Ik weet het niet helemaal zeker maar de eerste twee lp's van de Rolling Stones hadden zowel geen bandnaam als titel op de cover. Waarom is mij een raadsel?

Klopt bijna
Geen bandnaam.... t/m '67 zelfs (UK)

Interessante constatering!

Ik heb nog iets toegevoegd aan mijn originele bericht. Namelijk dat track 15 en 16 niet op de Europese release van dit album staan. Dit zijn nummers van de LP "Help", welke wellicht voorkomen op een Amerikaanse versie. Het was een bekend (en irritant) gegeven dat Capitol in de VS de vrijheid had om naar eigen smaak albums samen te stellen. Pas vanaf "Sgt Pepper" zouden alle versies in alle werelddelen hetzelfde zijn.
Ik neem aan dat we op dit forum de Europese versies van artiesten en popgroepen bespreken (?)

In de Beatles discografie van MuMe worden de Amerikaanse albums die echt totaal anders zijn apart weergegeven met [US]. Geldt ook voor eventuele uitgaves in andere landen.
Bij de laatste twee nummers staat een sterretje. Dat betekent dat ze niet op iedere versie staan. Dat zie je bij veel albums. Vaak als er bonusnummerd aan toegevoegd zijn. Maar ook als de uitgave in een ander land iets anders is qua tracklist. Op Japanse uitgaves staan nog wel eens bonustracks die je nergens anders vindt.

Hoe dat bij dit album zit, of track 15 en 16 (die dus niet op iedere versie staan) voorkomen op de Amerikaanse editie, weet ik niet. Ongetwijfeld weet devel-hunt of bawimeko het naadje van de kous!

Rogyros

Maar dan blijven we toch aan de gang? Moet er dan via sterretjes aangeven worden dat er ook andere versies bestaan in de VS, Japan enz. Ik vind dat we het zuiver moeten houden en ons moeten beperken tot de originele Europese versie uit 1965. Als men toch daarvan wil afwijken, zou er bijvoorbeeld een aparte entry gemaakt kunnen worden met 'US' achter de titel.

Tja, zo is MusicMeter opgebouwd. Er zijn van zoveel albums bij zoveel artiesten verschillende versies in omloop. Om die allemaal als aparte albums te plaatsen, gaat wel erg ver. Dit is niet alleen bij The Beatles zo natuurlijk. Dit geldt voor heel veel albums. En zo'n brei als het is bij Discogs is niet iets waar op deze site voor gekozen is (gelukkig niet). Je hoeft natuurlijk ook niet de bonustracks aan te klikken. Dan zie je ze niet. Prima toch?

Over Rubber Soul, ik heb bij de Amerikaanse versie deze twee tracks niet gezien. Althans, I've Just Seen A Face niet. It's Only Love weet ik niet meer.

En het is natuurlijk niet aan ons. Wij zijn gebruikers, geen beleidsmakers.

Grotendeels mee eens. Ik zit nog niet zo lang op MusicMeter en had dit aspect misschien anders ingeschat. De laatste zin verpest het echter weer: goede beleidsmakers luisteren ook naar (liefst opbouwende) kritiek van gebruikers. Ik ben dat althans gewend van andere forums, lol...
Ik laat het maar even hierbij...

Zeker, het naadje. The Beatles stonden in Europa onder contract bij EMI en in de verenigde Staten bij Capitol records. Capitol week af van de officiële release. Waarschijnlijk dacht men dat de smaak van het Amerikaanse publiek afweek van het Europese. Pas vanaf revolver waren de uitgaves wereldwijd hetzelfde. Zoiets Dus.

Klopt volledig!
Het was ook een lichte vorm van oplichterij; in de regel hadden de US-persingen wat minder nummers, wat dan weer de mogelijkheid gaf om die overgeschoten tracks en wat singles bij elkaar te vegen en een extra compilatie-album uit te geven (bijvoorbeeld Yesterday & Today).
Ook is de Amerikaanse Rubber Soul wat softer en meer 'folksy', even letterlijk uit 'The Beatles Bible':
"They added ‘I’ve Just Seen A Face’ and ‘It’s Only Love’ from Help!, and omitted ‘Drive My Car’, ‘Nowhere Man’, ‘What Goes On’, and ‘If I Needed Someone’."

Hoog tijd om eens wat albums van The Beatles te gaan reviewen dacht ik een tijd geleden bij mezelf. Er was een tijd dat ik volledig idolaat was van de groep - zo rond de tijd dat die grootschalige boxset uitkwam - en de albumcover van Abbey Road heeft jarenlang gediend als wallpaper (ik heb zelfs ooit eens een schoudertas voor mijn laptop laten maken met die afbeelding op) maar zoals wel vaker bij mij het geval is verdween de groep de jaren daarop wat naar de achtergrond. Op een beetje goed geluk maar Rubber Soul uitgekozen omdat daar twee van mijn favoriete nummers opstaan: Michelle en Run for Your Life. Die blijven nog altijd als een huis overeind staan, maar ik was alleen vergeten dat Nowhere Man hier ook op staat.. Misschien wel één van de zwakste nummers van de groep maar gelukkig is er op Rubber Soul weinig fout te noemen. Drive My Car is een heerlijke opener en in het algemeen is dit gewoon één van die klassieke Beatles albums die ze in hun latere jaren zouden maken. Je voelt toch dat ze hier een wat andere richting zijn aan het uitgaan ten opzichte van de meer "eenvoudige" nummers die bijvoorbeeld op Please Please Me en With The Beatles staan. Geen slecht woord over die platen trouwens, die hebben ook hun charme, maar Rubber Soul is gevoelsmatig toch andere koek. Een foeilelijke albumcover trouwens, maar ook dat was standaard bij de jongens uit Liverpool. Ik verwacht dat Abbey Road de kwaliteit van Rubbel Soul nog wel eens kan overtreffen maar verder zie ik weinig kanshebbers.

metalfist schreef:



Toch wel apart om te lezen dat je zo'n persoonlijk Lennon-nummer als Nowhere Man beschouwt als één van de slechtste nummers van The Beatles. Een nummer met een heerlijk simpel gitaarsolo bestaande uit een paar kampvuurakkoorden die wat harder zijn opgenomen dan de begeleidende gitaarpartijen. Tenminste, effectpedalen waren er toen nog niet zo gek veel.
Als ik dan toch een minpuntje op dit album mag noemen dan is het juist door jou bewierrookte Michelle. Dan vind ik zelfs de Help leftover Wait leuker.
John Lennon zelf was niet echt gecharmeerd van zijn eigen Run For Your Life; dat nummer is er met hangen en wurgen door hem uitgeperst zodat er 14 nummers op Rubber Soul geplaatst konden worden. Overigens één van mijn persoonlijke favorieten. Lennon zei dat een regel uit een Elvis Presley nummer voor hem de inspiratie was maar het heeft voor mij ook Dylan-achtige invloeden.
De hoes vind ik persoonlijk voortreffelijk. Prachtig tijdsdocument. Ook de achterzijde.
Toch wel mooi zo haaks als meningen soms op elkaar staan.
Ben het wel eens met je dat Drive My Car een heerlijke opener is!

Ik vind het vooral een enorm zeurderig nummer eigenlijk. Al bij die eerste strofe haak ik af en het vervelende is dan ook dat het an sich wel een catchy nummer is en bijgevolg wel een tijd in mijn hersenpan blijft ronddansen..

Michelle geeft mij altijd een vakantiegevoel, een beetje zoals (compleet ongerelateerd) Une Belle Histoire dat doet trouwens. Ik word er altijd gelukkig van, misschien ook wel omdat het me aan een bepaalde Michelle doet terugdenken. Ik wist wel niet dat Run For Your Life een nummer was waar Lennon niet tevreden over was, ik ben blij dat hij het uiteindelijk dan toch heeft opgenomen. De Dylan-invloed hoor ik er niet meteen in als ik eerlijk ben.

Over hoezen ben ik wel eens vaker kieskeurig trouwens, dus niet al te veel van aantrekken. Het is een dingetje waar ik me soms aan erger omdat ik zo'n album toch altijd als een volledig plaatje zie en ik de foto hier absoluut niet vind passen bij de muziek. Hetzelfde geldt voor Making Movies van Dire Straits (waar ik een soortgelijke discussie al heb gevoerd ) en in de andere richting is er dan de fenomenale hoes van Somewhere in Time van Iron Maiden die naadloos aansluit bij het album.

Het was voor Lennon misschien vooral achteraf een beetje genant, toen hij zich presenteerde als feministische hippie, een nummer op zijn palmares te hebben met zo'n expliciet gewelddadige lading richting vrouwen. Zou misschien tegenwoordig ook niet meer zo snel worden gemaakt door een popgroep, al moet ik bekennen dat ik het ook nog steeds wel een lekker nummer vind.
Nu had Lennon wel vaker de neiging om in latere interviews zijn Beatles-composities als 'wegwerp' te betitelen.

De eerste in de rij echte Beatles topalbums wat mij beteft. Deze bevalt me denk ik zelfs nog wat beter dan Revolver.

Sommigen zien dit als het overgangsalbum...

Ik zie dit als het meest SFEERVOLLE Beatles album!

5 sterren