Stijn_Slayer schreef:
Ik kom hier maar moeilijk doorheen. Heeft niet de energie van de eerste drie à vier platen. En dan die accordeon, brr.
Inderdaad de accordeon was op dat moment niet echt iets voor Steeleye Span. Ze stonden echt bekend om hun stevige folk-rock. Bob Johnson en Peter Knight hadden de groep verlaten en daarvoor in de plaats Martin Carthy en John Kirkpatrick. Deze laatste is verantwoordelijk voor onder andere de accordeon en mede hierdoor is deze plaat meer een terugkeer naar de oorspronkelijke britse folk muziek. John Kirkpatrick speelt trouwens maar op twee platen van Steeleye Span. Na 10 albums was dit eigenlijk een afscheidsalbum, ook het eerste live album.
De uitvoeringen zijn prima, maar persoonlijk hou ik iets meer van de wat stevigere rock Steeleye Span. Desondanks blijft er zoveel kwaliteit in de groep over, dat het nog steeds best een goed album is. En natuurlijk is John Kirkpatrick binnen de Britse folk onomstreden en erger ik me ook niet aan de accordeon. Maar het geluid is daardoor wel wat veranderd. Het afscheid was niet van lange duur bleek achteraf.
Het nummer Montrose op kant 2 is ook vanwege de lengte een zeer interessant nummer met veel wendingen en verschillende stijlen.