In 2011 begon het met het album Mirrorwriting. Een album dat ik nog best vaak opzet en waarvan ik zo nu en dan een verdwaalde song elders hoor. Denk aan een Lady Luck of een Night Air. Dat hij bezig was met een nieuwe plaat wist ik niet, totdat er ergens een single uitkwam. En daarna nog één nog één. Toch was ik daarna was verbaasd hoe snel de plaat ook te beluisteren was op de betere streamingdiensten. Zelf was ik ook zeer positief over zijn debuut, dus dan kan ik dit album natuurlijk niet links laten liggen.
En dit album is eigenlijk niet te vergelijken met de voorganger van vier jaar geleden. Dat blijkt wel door gehele linie en vooral qua aanpak en sound. Neem opener Message die heerlijk ontspannen is met een beetje soul, een beetje R&B en ook licht funky. Die genoemde ontspanning is toch wel het karakter van deze plaat. Movement is erg cool met een fijne lichte ritmiek en goede vibe. Daar waar Sharpness wat meer funky en aanstekelijk is. Dit nummer klopt aan alle kanten en ligt erg lekker in het gehoor.
Via Celebration komen we wat reggae invloeden tegen. Ontspannen en relaxed nummer met wederom een fijne vibe. Ook mooi hoe de blazers echt iets toevoegen aan het nummer. Hier houd ik wel van. Net zo zeer als van het meer verstilde Lament. Een kleinere song met een moderne sound waar ook wat klassieke muziek in terug te horen is. Mooi gebruik van de piano.
Echt fantastisch is het met Forgiven. Wat een geweldige sfeersetting op dit nummer zeg! Topproductie met een funky gitaartje. Dan valt het lichte Little Wonder opvolgend een stuk minder op. Al is het evengoed een erg fijn nummer.
Thunder is dan juist weer meer een jazzy track met een fijn ritme. Over dit soort nummers hoor je mij nooit klagen, met de coole instrumentatie. Evenmin als over Skin. Een nummer dat wellicht een beetje leentjebuur speelt bij Michael Jackson, maar met respect. De zang is soulvol, de sfeer wederom cool. Een fijn nummer. Het is dan eigenlijk jammer dat Dedication alweer een afsluiter is. Qua karakter houdt dit nummer het midden tussen R&B en pop. Rustig en wederom best mooi.
Tien nummers genieten van de muziek van Jamie Woon, want genieten is het zeker weer geweest. Het pakt het op dit album heel anders aan, maar dat legt hem geen windeieren. Kort van duur, dus tijd om hem weer op repeat te zetten.
(bron:
Opus de Soul)