Na 'Revolutions', een hele mooie ode aan de symfonische helden van Rob Reed, kwam 'Seven' waarop Magenta meer en meer een eigen geluid liet horen. De verwachtingen waren dus hoog gespannen voor de opvolger.
Het is een concept album geworden. De opzet van het album doet mij denken aan Camel, rustig voortkabbelende soundscapes. En daar hebben we gelijk het probleem met dit album: in tegenstelling bij Camel, blijft hier niets hangen. Het is allemaal mooi gedaan maar ik onderschrijf ChrisX's opmerking:
ChrisX schreef:
Het is allemaal een beetje vlak, ik mis bezieling, emotie, spanning.
Inderdaad, bij Christine klinkt hoop, verdriet en geluk allemaal hetzelfde. De zang vind ik zo 'Engels conservatief'. Blijkt dat een concept album iets meer is dan een verhaaltje vertellen.
Ook muzikaal vind ik het weer een stap terug. We horen nog steeds Mike Oldfield, Genesis en Yes langskomen. Daarbij heb ik soms het gevoel dat ik bij 'Hurt' en 'Moving on' bij Pink Floyd (Dark side ....) beland ben. Met daarbij ook de aangegeven overeenkomst met Camel, zijn we weer terug bij af en dan vind ik 'Revolutions' eigenlijk nog beter geslaagd.
Magenta haakt af.