Les Claypool - Of Whales and Woe (2006)

Deze valt mij behoorlijk tegen. Veel teveel nadruk op de Basgitaar. En na een paar nummers ken ik het truukje wel.
Te weinig variatie. Jammer.

Een plaat van Les Claypool met nadruk op de basgitaar...
...wat had je dan verwacht?

Ooit wel eens iets van Primus gehoord?

Ik had meer in de trant van Colonel Claypools Bucket of Bernies Brains verwacht. Dat vind ik namenlijk een geweldige cd. En hier is hij wat mij betreft aardig door de mand gevallen.

Dat is dan ook een samenwerking tussen 4 artiesten, dit is een solo-album.

Ik raad je Les Claypool and the Holy Mackerel in ieder geval af.

Wat raar bij een solo album van iemand die bekend staat als een van de vernieuwendste bassisten van de laatste 10 jaar.

Nou, dat hij een basgitarist is, dat wist ik wel. En of hij zo vernieuwend is dat waag ik te betwijfelen. Ik had meer het idee dat hij 1 truukje kent en dat telkens herhaald. Beetje plukken en slammen op die bas. Nu denk ik ook dat een basgitaar op zich ook niet een instrument is waar je echt heel gekke dingen mee kunt uithalen en dan in je eentje een 45minuten kunt blijven boeien. Mede daardoor had ik gehoopt dat dit gewoon een goeie cd zou zijn in de lijn van het andere werk waar hij op mee speelt.

Dat zullen de meeste bassisten niet met je eens zijn, hij speelt dingen die op dit instrument niet direkt voor de hand liggen en zo nu en dan fysiek moeilijk zijn te spelen.


Ik zou niet weten waarom niet, heeft dezelfde 12 noten tot zijn beschikking als ieder ander instrument.

tis een beetje als met solodrumwerk,vaak steengoed maar boeit maar een paar minuten (tenzij je terry bozzio bent)

en misschien geld dat wel voor alle intrumenten, slechts solo moet je van goede huize komen om te kunnen blijven boeien

zappa vind ik daar 1 van de weinige van

Ik denk dat je gelijk hebt Joy. Zappa solo gitaar albums vind ik trouwens ook niet goed. (ondanks dat de man goed kan spelen)
Het ligt waarschijnlijk meer aan mijn muzikale voorkeur en ik houd van veel instrumenten samen en goeie tempowisselingen. Zonder dat er 1 de boventoon voert.

pure klasse verloochent zich niet!
as ever, Claypool did it again!

Dan met spoed naar Stanley Clarke gaan luisteren!

Domper. Primus is en blijft Heilig, Claypool was dat ook, nu niet meer.
Zeer matig album met veel gefreak, weinig nummers met kop en staart, ik zet deze door veel te weinig hoogtepunten echt nooit op.

Dit album is minder gevarieerd dan wat ik gewend ben van Claypool. De virtuositeit straalt er van af, maar het gebrek aan pakkende melodieën en songs met een goede opbouw is een reden dat ik hier niet aak naar luister.

Helaas niet van het niveau van Primus.