Het derde album van John Cale dat ik nu 'officieel' op plaat heb weten te bemachtigen. Ook van alle albums die ik verder van Cale heb gehoord, is dit tot nu toe (op Paris 1919 na) mijn grote favouriet. Van begin tot eind bestaat deze plaat uit sterke composities. Alle nummers blijven na een aantal luisterbeurten hangen (goed teken), en de productie is enorm sterk.
Al bij het eerste nummer (een ode aan Brian Wilson van de Beach Boys) weet je dat dit een veelbelovend album wordt. Wat ik ook erg knap vind is dat John Cale een van de weinige artiesten is die mij kan overtuigen binnen het blues/rock and roll genre. Normaal gesproken zijn dat niet bepaald mijn fabouriete stijlen. En toch betrap ik mezelf erop dat ik Darling I Need You keer op keer meezing en stil verlang naar een bruin café waar je nog geoorloofd een peuk kunt roken.
Schande trouwens dat ik nu pas als tweede persoon reageer op dit album. om de vergelijking dan toch maar te maken: Cale doet in niets onder voor Lou Reed, behalve dat ik Cale zowel als persoon als muzikant interessanter vindt, maar helaas pas veel later heb ontdekt. Ik denk dat dit voor veel mensen geldt. Cale blijft toch altijd wat obscuurder om de een of andere al even obscure reden (misschien vanwege het ontbreken van een monsterhit a la 'Walk On The Wild Side'?) Hoe dan ook, luisteren dus!