menu

Bob Dylan - Shot of Love (1981)

mijn stem
3,31 (155)
155 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Columbia

  1. Shot of Love (4:18)
  2. Heart of Mine (4:29)
  3. Property of Jesus (4:33)
  4. Lenny Bruce (4:32)
  5. Watered-Down Love (4:10)
  6. The Groom's Still Waiting at the Altar * (4:02)
  7. Dead Man, Dead Man (3:58)
  8. In the Summertime (3:34)
  9. Trouble (4:32)
  10. Every Grain of Sand (6:12)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 40:18 (44:20)
zoeken in:
avatar van AOVV
3,5
‘Shot of Love’ wordt vaak als het derde deel in de “Christian Trilogy” van Bob Dylan gezien, maar dat is slechts ten dele waar. Op deze plaat staan namelijk opvallend minder religieuze nummers (natuurlijk kan je niet om titels als ‘Property of Jesus’ heen) dan op diens twee voorgangers, en ik vind het tekstueel dan ook een bescheiden vooruitgang. Bescheiden, zeg ik. Eigenlijk is deze plaat een grote verrassing voor mij, ik had er eerlijk gezegd niet al te veel van verwacht. Er bestaat weinig animo omtrent, behalve dan om het feit dat Dylan verschillende prachtnummers niet op de plaat heeft gezet. En de afschuwelijke hoes is niet meteen uitnodigend.

Maar laat u niet ontmoedigen door dit alles, want er gaat onder al deze euvels toch wel een aangename plaat schuil. Het niveau schommelt wel van hoog naar laag, dat is een pijnpunt. Maar overall is het zijn beste sinds ‘Street-Legal’ (als je de chronologie even met mij volgt). Het titelnummer is meteen een leuke binnenkomer, en veel dynamischer dan de saaie, weinig creatieve hoes doet vermoeden. Er zit een zekere diepgang in, en ook snedigheid. Zowel in de muziek, als in Dylan’s manier van zingen, als de tekst. En de religieuze twist brengt Dylan nu ook op een interessante manier; met veel nijdigheid. Het lijkt alsof hij zich langzaam distantieert van zijn bekering.

‘Shot of Love’ is ook een plaat die bekendstaat als de grote producers- en studioronde. Dylan wilde aanvankelijk zijn nieuwe plaat zo snel mogelijk na ‘Saved’ uitbrengen (hij had geen last meer van writer’s block, en had na een paar maanden al vrij veel nieuwe songs op stapel), maar daar zag de platenmaatschappij dan weer geen heil in. Op tournee, dus. Er was echter weinig animo voor Dylan’s optredens, en na die ontnuchterende ervaring trok hij zijn eigen Rundown Studios in, in LA. Hij wilde zich helemaal gaan wijden aan een nieuwe plaat, en kon daarbij rekenen op de hulp van enkele uitstekende sessiemuzikanten (Jim Keltner, William “Smitty” Smith, Fred Tackett). Na een tijdje werd Jimmy Iovine erbij gehaald, een opkomende, veelbelovende producer. Hij zou later platen producen van o.a. U2 en Tom Petty & The Heartbreakers.

Dylan hing natuurlijk weer de dwarsligger uit, en had het ook moeilijk met het veranderende muzieklandschap; instrumenten werden voortaan apart ingespeeld (ook omdat de mogelijkheid om almaar meer sporen te gaan gebruiken, opkwam), en Dylan miste de uitdaging en de spanning van het live en samen musiceren. Dylan had er soms flink de pest in, als je het aan mij vraagt, en zijn streken (te laat komen, opeens beginnen met een nummer zonder enige aanleiding) zorgden voor het vertek van Iovine.

Maar de reden voor Dylan’s gedrag moet je gaan zoeken in het relatieve falen van de voorganger, en vooral de manco’s. Te braaf, te veilig. Ik moet de man daarin gelijk geven, want, ondanks het feit dat het best degelijke nummers waren, kan ik me nu al geen enkel nummer meer voor de geest halen. De in het vooruitzicht gestelde verbetering kwam er ook met deze plaat, want ik hoor weer wat meer nummers met de venijnige, frisse Dylan in een glansrol. Ook de muzikanten voelden dat aan, en spelen daar op bepaalde momenten perfect op in. Het beste voorbeeld (dat de plaat heeft gehaald) is waarschijnlijk ‘The Groom’s Still Waiting at the Altar’. Ik moet daar wel bijzeggen dat het nummer niet op de oorspronkelijke versie te vinden is, maar Dylan stond toe dat men de song er jaren later tussenwrong. Historisch, want dit is de enige song die achteraf nog een plekje heeft gevonden op een officiële uitgave van een Dylanplaat.

Dylan zelf is enorm opgetogen over de plaat, en het titelnummer in het bijzonder. Hij zei ooit dat, als je wil weten wie Dylan precies is, je die song moest gaan luisteren. Ik kan hem erin volgen dat het een heel goed nummer is, maar het geniale heb ik er toch nooit van ingezien. Het is wel één van de hoogtepunten van de plaat.

Het opperste hoogtepunt is ‘The Groom’s Still Waiting at the Altar’, en er hadden veel meer van zulke songs op gekund. Gelukkig zijn parels als ‘Angelina’, ‘Need a Woman’ en ‘Caribbean Wind’ later nog opgepikt, en is bovenstaand nummer dus alsnog op de plaat beland. Het nummer begint meteen fantastisch, met dat pompende ritme en de lichtjes overstuurde gitaar. Dylan komt dik binnen, zijn vocals hebben een gejaagdheid die ik lang heb gemist, en die me doet denken aan de nummers die hij zo’n 15 jaar eerder maakte. Een gewaagde vergelijking, die volgend veel mensen niet recht zou blijven, maar het is, alweer, iets persoonlijks. Maar luister toch ‘ns naar die tekst, mensen, luister en geniet. Het zwierige, vinnige pianospel is ook goud waard.

De tekst is erg direct, vind ik, en het zou me niet verbazen, mochten er MC’s zijn die zich van eenzelfde methode bedienen. De woordkunsten van Dylan doen me soms echt denken aan hip-hop, terwijl het er in feite helemaal niets mee van doen heeft. Maar welke rapper zou niet trots zijn op volgende vers:

“Cities on fire, phones out of order;
They’re killin’ nuns and soldiers, there’s fightin’ on the border;
What can I say about Claudette?
Ain’t seen her since January;
She could be respectably married, or runnin’ a whorehouse in Buenos Aires.”

In één strofe vangt Dylan een zeer compleet beeld van chaos en oorlog, woede en misprijzen. Heel anders is de iconische afsluiter, hoewel een hoeksteen op dit album; ‘Shot of Love’ zonder ‘Every Grain of Sand’ zou veel van zijn waarde verliezen. Erg rustig en standvastig, met enkele bloedmooie mondharmonicapassages van Dylan. Het nummer vond ook een aparte route naar de plaat; het was het einde van een sessie, de helft van de muzikanten was al weg, de andere helft maakte aanstalten te vertrekken, producer Chuck Plotkin (die er uiteindelijk ook in slaagde de productie tot een goed einde te brengen, chapeau voor de man!) dacht er ook mee te stoppen. Tot Dylan, aan de piano, opeens een nummer begon te spelen, en erbij te zingen. Plotkin haastte zich naar Dylan, en hield een microfoon voor zijn mond, om de zang van Dylan zo goed mogelijk op te vangen. Ze hadden een volledige take, en deze kwam uiteindelijk op de plaat terecht. Een andere, vroegere versie, kan men terugvinden op ‘The Bootleg Series, Vols. 1-3’, ook deze uitvoering is uitmuntend.

Enkele minpuntjes zijn er ook nog wel te vinden. Zo is het zeer betreurenswaardig dat de lange harmonicasolo, die als outro voor ‘In the Summertime’ diende, stevig werd ingekort. Ook klinken enkele nummers wat dof, zoals bijvoorbeeld ‘Trouble’, en is het effect en de kracht van de teksten daardoor wat minder. ‘Lenny Bruce’, tot slot, voldoet ook niet. Dylan heeft al veel betere nummers geschreven met bekende personen in de hoofdrol. Al is de zin “He just showed the wise men of his day to be nothing more than fools” wel een krachtig beeld.

Een goeie plaat dus, dit ‘Shot of Love’ zonder meer. Ook al heeft de platenmaatschappij er nooit in geloofd (of was de lauwe promotie een gevolg van het bijna aflopende contract?), en werd de plaat dan ook maar met matig enthousiasme ontvangen (in Europa zoals gewoonlijk iets hartelijker), er staan genoeg goeie nummers op om geen lelijk eendje te zijn in de discografie van Dylan. De kwaliteit is niet altijd in verhouding, en het zal altijd een plaat zijn die tussen de marges zal blijven steken (speaking of which, er bestaat ook nog een bootleg, getiteld ‘Between Saved and Shot’, die bol staat van de nummers die Dylan uit zijn mouw schudde in het wak tussen ‘Saved’ en ‘Shot of Love’. Duidelijke titel, dus.

Een goeie plaat, een lichtjes onderschatte plaat. Vooral afgebrand door de critici, niet geapprecieerd door de fanbase, maar ik zal ‘m toch blijven koesteren, en als ik de kans zie, dan ga ik deze zeker in huis halen op CD. Een motivatie die ik voor de twee andere delen van de vermeende trilogie niet kan opbrengen.

3,5 sterren

avatar van BeatHoven
2,5
De religieuze teksten even achterwege gelaten...
Shot of Love klinkt op het eerste gehoor energieker dan Slow Train Coming. Dylan legt afwisseling in zijn composities. Desalniettemin is de middelmaat troef. De plaat weet niet boven zichzelf uit te stijgen. En waar het geneuzel van Bawb bij zijn vroege platen een essentieel element was, lijkt hij hier wel heel ver te gaan, op het storende af. Shot of Love dwingt mij niet tot het indrukken van de replay-knop.
... En daar helpen de religieuze teksten ook niet echt aan mee.

avatar van AdrieMeijer
4,5
Ik ben het helemaal eens met sherpa. Slow Train wordt door veel fans dan nog wel enigszins gepruimd, maar de andere twee zouden niet om aan te horen zijn. Bij mij is het precies andersom. Ik vind Slow Train een beetje gladjes en muzikaal niet zo interessant. Shot Of Love en Saved zijn veel beter. Onstuimig is inderdaad een heel goede omschrijving. Als er trouwens nog eens een topic op MusicMeter komt over de mooiste muziek in de lelijkste hoes, dan zullen de eerste tien plaatsen wel bezet worden door Bob Dylan en Van Morrison.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:12 uur

geplaatst: vandaag om 11:12 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.