Prachtige soulklassieker.
De veel te vroeg overleden (vermoedelijk zelfmoord, 1979) Donny Hathaway hoort als soul zanger thuis in het rijtje Marvin Gaye, Stevie Wonder, Luther Vandross, Sam Cook, Otis Redding en Al Green, maar is bij lange na niet zo bekend als de anderen.
Waarom dit zo is snap ik ook niet, want als je dit album op zet, dan weet je dat je naar iets bijzonders luistert.
Donny wordt tijdens dit (volgens mij vrij intieme) optreden geregeld aangemoedigd door het zwarte publiek (in de stijl van "rigtht on" en "tell it brother").
Dit in combinatie met zijn prachtige doorleefde soulstem, en de meeslepende ballads (vaak begeleid op piano) zorgt voor een bepaalde magie. Meer nog dan bij zijn studioopnames.