Een dure eed werd gezworen toen ik jaren geleden besliste om nooit nog op de verschijningsdatum of daaromtrent de nieuwe cd en/of dvd van één of andere groep te kopen omwille van het boerenbedrog van latere extra's en/of speciale versies en/of latere spotprijzen. Ik wacht liever een jaartje. Voor één groep maak ik een uitzondering, Rush en niemand anders, omdat ze mij in al die jaren nooit bedrogen hebben met die zogezegd waardevolle extra's. Dat verdient mijn vertrouwen en mijn eeuwige trouw.
Sinds 1968 bestaan ze en sinds 1974 hebben ze een indrukwekkende catalogus opgebouwd in een ongewijzigde line-up vanaf 29 juli 1974, de datum waarop Neil Peart op de drumvellen John Rutsey vervangt vanaf het tweede album Fly by Night. Dat is een reden om te vieren, dat is iets om trots op te zijn. Dus film je de twee concerten van 17 en 19 juni 2015 voor jouw thuispubliek. Dus maak je als progressieve groep een setlist die teruggaat in de tijd vanaf het album Clockwork Angels van 2012 naar het prille debuutalbum Rush van 1974, waarbij de crew ook een flinke visuele duit in het zakje doet bij die reis terug in de tijd.
Het pakket met drie cd's en één dvd heb ik gekocht, als trouwe fan én verzamelaar. Twee weken geleden heb ik de cd's beluisterd, vandaag kwam de dvd aan de beurt en ik heb een aantal bedenkingen. Een eerste kleine bedenking heb ik bij de verpakking, waarbij ik er weeral in slaagde om de schijfjes op een verkeerde manier los te wrikken: niet meer in het midden duwen maar aan de zijkant op een soort hendeltje, de schade is heel beperkt. Een tweede bedenking heb ik bij de zangprestaties van Geddy Lee.
Geddy Lee heeft nooit zuiver als een nachtegaal gezongen, dus als Rush-fan ben je al wat gewoon en vergevingsgezind. In het openingsnummer zingt hij ronduit vals, nadien herpakt hij zich maar toch zijn er vele uitschuivers bij het inzetten van zijn zanglijnen. Maar ook zijn er nummers waarop hij werkelijk goed klinkt. Muzikaal gezien is dit genieten, want hoewel de drie heren muzikanten hun rijpe leeftijd en hun ouderdomskwaaltjes tegen zich hebben, is dit werkelijk een perfect op elkaar ingespeelde groep die weer met een haast achteloos gemak de meest waanzinnige stukken muziek laat horen. Het blijven meesters in hun vak, alleen jammer van sommige zangpartijen.
Een aantal hoogtepunten wil ik toch eruit pikken. Dat is vooreerst de prachtige versie van het eerder nooit live gespeelde nummer Losing It, met Ben Mink op elektrische viool. Dat zijn vervolgens een aantal nummers die ik als bijzonder “warm” ervoer, waaronder Between the Wheels, Natural Science en Xanadu. Set twee begint met Tom Sawyer én met het oude klassieke drumstel van The Professor, het blijft toch genieten om hem zo tekeer te zien én horen gaan. Natuurlijk zul je dingen missen, je kunt maar zoveel kwijt in dik twee uren en dertig minuten. Toch mis ik een nummer van Hold Your Fire uit 1987, misschien had men Aimee Mann kunnen uitnodigen voor het duet op Time Stand Still? Dat is kniezen. Het concert eindigt met What You're Doing/Working Man, de volgende nummers (7 op de cd, drie op de dvd) zijn van dezelfde toer afkomstig en zijn gewoon aanwezig als variatie in de setlist, waarvoor vriend Wikipedia ook al een link heeft:
R40 Live Tour - Wikipedia, the free encyclopedia - en.wikipedia.org.
Sinds Rock in Rio in 2003 komt er met de regelmaat van een klok om de twee à drie jaar een nieuwe dvd van Rush uit en denk ik kortstondig: “Zou ik?” Het antwoord blijft volmondig “ja”, want – ik herhaal – zij hebben mijn vertrouwen en eeuwige trouw verdiend. Komt het einde nu echt in zicht voor Rush? Geruchten zijn geruchten, zij zullen dit beslissen en tijdig iedereen op de hoogte brengen. Ondertussen is het opnieuw genieten van een nieuwe dvd van een groep die met de jaren nog beter lijkt te worden en nog populairder. Wie had dat laatste ooit gedacht?