menu

Jim O'Rourke - Eureka (1999)

mijn stem
3,93 (119)
119 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Pop
Label: Drag City

  1. Prelude to 110 Or 220/Women of the World (8:46)
  2. Ghost Ship in a Storm (3:54)
  3. Movie on the Way Down (7:37)
  4. Through the Night Softly (4:47)
  5. Please Patronize Our Sponsors (3:04)
  6. Something Big (3:13)
  7. Eureka (9:11)
  8. Happy Holidays (1:36)
totale tijdsduur: 42:08
zoeken in:
avatar van herman
3,5
Stemmige plaat, die ik ooit gekocht nadat ik de gelijknamige film had gezien (overigens geleend van iemand van Moviemeter, waarvoor altijd nog dank!).

haha, dat was ik! En jij nog bedankt voor de cd, die ik trouwens weer eens moet luisteren om hier een cijfertje te kunnen planten

avatar van Jazper
5,0
Kijk, dit is nog eens een mooie subtiele plaat.
Ghost ship in a storm is ook zo mooi.

Haha! Wat een cover heeft deze plaat. Ik heb hem net binnen, want ik heb er goede dingen over gehoord. Heerlijk luisteren met dit lekkere weer!

avatar van Jazper
5,0
Deze plaat van Jim O'Rourke is een van zijn meest toegankelijke. Dat komt waarschijnlijk door de poppy melodietjes die het herbergt. Maar het poppy karakter lijkt slechts een dekmantel.

Wat over de hele plaat opvalt is dat de mooie melodieën op de achtergrond worden ondersteund door allerlei geluidjes en melodielijntjes. Elke keer hoor je wel weer iets nieuws. Het leuke is dat geen van die spitsvondigheidjes op de voorgrond lijken te willen treden. Subtiliteit is hier de norm.

Zo wordt in het openingsnummer stiekem naar een climax toegewerkt. Let op de langzaam sterker worden drums, de voorzichtig stuwende bas.
Het openingsnummer loopt over in het mooie Ghostship in a storm. Dit klinkt als een lief liedje. En er gebeurt weer zoveel. Een prachtige combinatie van instrumenten. Nergens klinkt het geforceerd, niet een liedje dat doet, maar een liedje dat ís.
Hierna wordt het wat donkerder. Gitaar, bas, percussie en nog wat achtergrondgeluiden, ik hoor blazers en nog wat moeilijker definieerbare geluiden. Hier wordt naar iets toegewerkt. In spanning wacht je af wat er komen gaat. Uiteindelijk glijdt de spanning langzaam van je af. Hij maakt plaats voor een gevoel van gelukzaligheid. Cornet, trombone, trompet en viool komen de boel versterken om tot een heerlijk dromerig einde te komen.
Through the Night Softly is het meest uitgesproken nummer van de plaat. Halverwege breekt het nummer helemaal open. Alhoewel ik doorgaans saxofoon niet direct kan waarderen, past het hier goed in het geheel. Na het expliciete middendeel keert de rust weer terug aan het eind met een mooie rol voor piano die langzaam wegsterft.
In het vijfde nummer komen we de misschien wel mooiste wending van de plaat tegen. Luister maar eens bij 1:40. Wat verder volgt in dat nummer is even te mooi voor woorden
Na dit imposante stukje is de vrolijkheid ineens helemaal terug in Something Big. Ik word er zowaar vrolijk van. En ik maar beweren dat ik niet van vrolijke muziek hou. Hiervoor maak ik een uitzondering.
De vrolijkheid maakt vervolgens plaats voor de beklemming van het titelnummer. Wat mij betreft het hoogtepunt van het album. Een prachtige melodie wordt vergezeld door hoog piepende geluiden, ik weet eerlijk gezegd niet waar dat door voortgebracht wordt, maar echt belangrijk is dat niet. Ik zit hier op het puntje van mijn stoel, ook al is het tempo laag. De melodie die in het begin zo makkelijk te volgen was wordt uiteengereten en komt uiteindelijk slechts fragmentarisch terug in de vorm van vervormde blazers oid. Langzaam sterft het geluid nu weg. Nog nagenietend van deze trip die me even doet zweven, sluit het album af met het luchtige 'Happy Holidays'. We zijn weer terug op aarde.

avatar van Gyzzz
4,5
Prachtig kleurrijk en soort van driedimensionaal album

Hele zweverige nummers, met eenvoudige melodietjes die toch zo ingespeeld en omgeven door andere geluiden zijn dat het echt een kunstwerkje is. Het geluid lijkt echt van alle kanten te komen.

avatar van thomzi50
4,0
Het driedemensionala in dit album hoor ik wel, maar het weet mij niet altijd evenveel te boeien. Ik geef het nog een paar kansen voor ik een stem uitbreng. Nu kom ik nog niet verder dan 3,5*. Uniek klinkt het sowieso.

sxesven
herman schreef:
Stemmige plaat, die ik ooit gekocht nadat ik de gelijknamige film had gezien (overigens geleend van iemand van Moviemeter, waarvoor altijd nog dank!).

Elke keer als ik dit bericht las vroeg ik me af welke film dit dan precies moest zijn (het kwartje wilde niet echt snel vallen ). Nu las ik net een O'Rourke discografie door waar bij Eureka stond vermeld dat het titelnummer werd gebruikt in Shinji Aoyama's Eureka. Ach, die Eureka dus, die hier al jaren stof staat te vergaren in mijn kast. Ik vond het altijd maar een dodelijk vervelende film die ik nooit heb kunnen uitzitten, maar ik krijg nu zowaar zin 'm maar weer eens op te zetten.

Overigens echt een ongelooflijk prachtige plaat die ik onlangs naar de 5* heb gepromoveerd. Fascinerend hoe O'Rourke veel meer in zijn (pop)muziek weet te leggen dan er op het eerste gehoor in lijkt te zitten. Verder ben ik me er altijd weer pijnlijk van bewust wat voor artiest je wel niet moet zijn om zulke openingen als die van Please Patronize Our Sponsors of Happy Holidays op plaat te zetten, om een Burt Bacharach cover zo geslaagd neer te zetten, of om zo'n scheurende blazersolo simpelweg zo verdomde mooi te laten zijn. Op muzikaal gebied buiten deze punten om natuurlijk net zo mooi, maar daarvoor mag ik graag naar Jasper's recensie verwijzen. 's Mans teksten vind ik overigens ook van ongekende klasse. Meesterwerk!

dani
sxesven schreef:

Nu las ik net een O'Rourke discografie door waar bij Eureka stond vermeld dat het titelnummer werd gebruikt in Shinji Aoyama's Eureka. Ach, die Eureka dus, die hier al jaren stof staat te vergaren in mijn kast. Ik vond het altijd maar een dodelijk vervelende film die ik nooit heb kunnen uitzitten, maar ik krijg nu zowaar zin 'm maar weer eens op te zetten.


Dat zal ik dan maar eens doen ja. Wat mij betreft een waar meesterwerk. Geduld loont, is het motto bij deze film.

Eureka (de cd dus) kende ik nog niet goed voordat ik de film zag, maar na het bekijken ben ik hem nog eens beter gaan beluisteren. Heb het altijd een charmante plaat gevonden, waar Jim O'Rourke vooral op durft te spelen met genres. Hij begint met het langgerekte "Prelude to 110 Or 220/Women of the World", dat zich langzaam ontwikkeld omtrent één thema, dat zich bijna progrock achtig uitbouwt, zich langzaam naar een climax toewerkt. Tekstueel heel simpel, maar van groots humanitaire kracht. Prachtige opening van de cd die me vaak diep weet te ontroeren.

Een ander groots hoogtepunt op de plaat vind ik het "Something Big", waar O'Rourke het aan durft om met lichte jazz te spelen. Tekstueel is ook dit nummer niet ingewikkeld, maar diep gegrond in de menselijke ziel. Een van de mooiste nummers die ik ken, die voor mij goed in het rijtje grootste songs als "A Minor Place" (Bonnie 'Prince' Billy), "Truth Serum" (Smog) en bijvoorbeeld een "Just Like Anything" van Jackson C. Frank. Op zich niet direct relevant om deze titels hierbij te vermelden, maar toch voel ik de behoefte om hem in deze context te zetten.

Het is een cd die me opvrolijkt, betreurd, warm maakt en koud maakt tegelijk. Soms zakt hij net wat in, de instrumentale nummers liggen me iets minder en ik heb snel de behoefte om door te klikken naar "Something Big", alhoewel dat denk ik vooral komt doordat dat nummer gewoonweg echt geniaal is.

Dan wil ik eindigen met een pluim voor de prachtige hoes, die me altijd doet denken aan de eveneens geweldige hoes van Xiu Xiu's A Promise.

avatar van KampF
3,0
Ik heb vrij weinig eureka momentjes gehad bij deze plaat.

avatar van T.O.
3,5
Beetje een surrealistische plaat na enkele luisterbeurten, prachtige liedjes als Ghost Ship In A Storm en Something Big, aangevuld met meer experimenteler en atmosferischer werk.

jeko
Alleen het eerste nummer is al briljant, daarna volgen er nog zeven.

avatar van Yeahz
Prelude to 110 or 220/ Women of the world klinkt in ieder geval erg goed. Ik heb helaas nog niet de rust gehad om dit album in zijn totaliteit goed te beluisteren. Hmm.. nog even wachten op de luie zondagmiddag ..

basketballerke
Alleen al om het hoge 'ik heb zin in de zomervakantie' gehalte zou ik deze plaat 5 sterren moeten geven. Maar er is gelukkig meer; dit is gewoon werkelijk schitterende muziek om helemaal vrolijk van te worden, en natuurlijk ook bol staat van de emotie.

5*, dus.

sxesven
basketballerke schreef:
het hoge 'ik heb zin in de zomervakantie' gehalte

Daar doe je O'Rourke en deze plaat toch wel een beetje te kort mee. Een zomer(vakantie)gehalte associeer ik met een licht en zonnig popplaatje, niet met een gelaagd en broeierig meesterwerk als Eureka.

avatar van T.O.
3,5
Ik vind het ook helemaal niet zomerachtig eigenlijk

avatar van De-noir
5,0
Die saxofoon-uitbarsting in Through the Night Softly, kippenvel

Wat een ongelofelijk mooie plaat is dit toch. Alles is van zo'n serene schoonheid. Zoals O'Rourke het presenteert lijkt het allemaal zo simpel en vanzelfsprekend, maar wanneer je goed luistert ontdek je de laagjes, de vele subtiliteiten die dit album kenmerken. Electronicatje hier, piano deuntje en viooltje daar.. Wat een pracht. Wat een sfeer. Om Jazpers woorden van hierboven te gebruiken: dit is niet muziek die doet, maar muziek die is. Zo voel ik het ook

avatar van SockMonkey
4,0
Wat een heerlijke plaat! Bedrieglijk toegankelijk. Natuurlijk luister je O'Rourke niet voor zijn teksten, maar zijn zieke gevoel voor humor geven het wel extra glans. 'Something Big' schijnt een Bacharach-cover te zijn, maar ik heb nog nooit ergens het origineel gevonden.

avatar van MVW
5,0
MVW
SockMonkey schreef:
Wat een heerlijke plaat! Bedrieglijk toegankelijk. Natuurlijk luister je O'Rourke niet voor zijn teksten, maar zijn zieke gevoel voor humor geven het wel extra glans. 'Something Big' schijnt een Bacharach-cover te zijn, maar ik heb nog nooit ergens het origineel gevonden.

Ik wel al was het ff zoeken... Hier staat ie op Burt Bacharach - Living Together (1973)
Ook een heel behoorlijke cd trouwens

Deze van O'Rourke nog maar een halfje verhoogd, het wil maar niet gaan vervelen

Woman of the world is trouwens een Irvor Cutler gedicht

avatar van OmeWillem
4,0
Zelfs bij de eerste luisterbeurten is dit een geweldig album. Vier sterren lijken me vooralsnog wel op z'n plaats.

Social_Mask
Als ik de hoes zo bekijk ben ik er vrij zeker van dat de bedenkers ervan De avonden van Reve op hun nachtkastje hebben staan.

4,5
Deze plaat kan ik opzetten in welke emotionele staat ik me ook bevindt en het beinvloed mijn gemoedstoestand. Meestal ten goede..maar niet altijd, maar effect heeft het: altijd! Dag.. nacht... (zelfs s'ochtends vroeg) maakt niet uit. In al haar schijnbare eenvoud is het album een muzikaal hoogstandje. Zoiets als een bitterbal met mosterd (ook al hou je niet van mosterd.. toch blijft het een gouwe combi).

paranoidandroid
Avant-pop voor op een tropisch eiland. Blazers, strijkers, pedal steel, samba ballen (?) en elektronisch gebliep vormen een verbazingwekkend logisch geheel.

avatar van willemmusic
Op de hoes na beter dan menig Sufjan Stevens album !

avatar van Eveningguard
4,5
Nou ben ik toch wel benieuwd waarom deze op 1 en dus boven Stars of the Lid in je top 10 staat, we tigers.

avatar van Snoeperd
4,0
Ik word hier overrompeld tijdens mijn eerste luisterbeurt van dit album. Mijn interesse werd gewekt door Ghost Ship In a Storm en de positive reacties.
Zo'n plaat miste ik een beetje in mijn collectie. Het is echt een hele kleurrijke plaat door de vele verschillende instrumenten, en waarbij heel veel bandjes te geforceerd willen klinken door er teveel in te stoppen, weet Jim O'Rourke het codewoord: Subtiliteit. Nergens wordt het te veel en daarom klinkt het wel heel aangenaam. Ook de climaxjes klinken geweldig. Through The Night Softly bijvoorbeeld is echt geweldig, als het losbarst. Indrukwekkende plaat die ik veel ga luisteren de komende tijd.

avatar van Eveningguard
4,5
God wat is deze kerel toch briljant. Hoe je alleen al het idee krijgt dit soort muziek te maken (ik kan het niet in een hokje plaatsen). Dynamischer dan dit zul je het niet snel krijgen.

Er is hier trouwens weinig 'rock' aan. Electronic past beter.

avatar van Ward
4,0
De reïntegratie van Ward deel 14:

Door de hoes, het jaaraantal en de artiesten waar Jim O’Rourke links mee heeft verwachtte ik een typisch jaren ’90 lo-fi plaatje toen ik deze tip ontving van Sander. Bij het opzetten van de plaat werd ik echter verrast door een weelderig gearrangeerde orchestrale popplaat. Zoals aan de tracktijden wel is te zien zijn het echter geen standaard 3 minuten durende popdeuntjes die Jim O’Rourke ons voorschoteld. Al zijn er ook duidelijke folkinvloeden en hoor je in zijn eigenzinnige houding wel verwantschap terug met de Amerikaanse indierock van de jaren ’90, is dit toch moeilijk te vergelijken met andere platen uit die tijd.

Het album wordt geopend met het mantra: “Women of the world take over / 'Cause if you don't the world will come to an end / And it won't take long”. Dit wordt minutenlang herhaald, waarbij er langzaam naar een climax wordt toegewerkt. Al is dat een afgrijselijk dertienjarig feministen mantra (*kuch* Thatcher) waar ik mijn spreekwoordelijke hol mee afveeg, is het toch een zeer waardige opener. Die afgrijselijke tekst wordt zo vaak herhaald dat het makkelijk wordt om de tekst te negeren en je te focussen op de mooie, zalvende melodielijn. De subtiele arrangementen met percussie, fingerpicking, piano, xylofoon en strijkers werken naar een warme climax toe (dat korte vioolstukje werkt zeer bevrijdend).
Ghost Ship in a Storm begint wat stemmiger met een weemoedige gitaar- en pianopartij. Door de rollende, jazzy percussie opent het liedje zich toch langzaam. De arrangementen zijn weer om je vingers bij af te likken. Vooral het instrumentale einde is echt prachtig gedaan met eerst blazers en daarna de pedal steel. Movie on the Way Down begint stemmig met een wat ontoegankelijkere geluidsbrij, totdat na een minuut of vier een melancholisch liedje zijn kop opsteekt. Hoe dat liedje uit die rommeligheid voortkomt is wel een hint naar zijn latere productiewerk op Wilco’s Yankee Hotel Foxtrot. Het liedje zelf klinkt breekbaar en wat kleinschaliger dan de voorgaande nummers. Toch is de productie weer zeer origineel met de nadrukkelijke rol voor weerbarstige blazers en de melancholische viool op het einde.
Through The Night Softly begint als een klassiek aandoend jazzy instrumentaal nummer. Halverwege breekt het echter groots open met een indrukwekkende scheurende saxofoon ondersteund door een koor. Het opvallendste moment van het album, maar wat mij betreft zeker zeer geslaagd. Het tamelijk korte instrumentale Please Patronize Our Sponsors brengt het tempo terug in het album en de tweede helft van het nummer brengt de lach terug op ons gezicht terug.
Die lach staat ook het gezicht gebeiteld tijdens het heerlijk kitscherige Something Big. Een uitbundige cover van een Burt Bacharach nummer, dat opvallend dicht bij het origineel blijft met een bossanova-gitaar gekoppeld aan vrouwelijke achtergrondzang. Een groots popspektakel, die qua productie aansluit bij de weelderigheid van de rest van het album. Hierna gaan we over in het uitgesponnen meesterwerk Eureka. Het is te begrijpen waarom Shinji Aoyama dit nummer voor zijn film met dezelfde titel gebruikte. Het straalt dezelfde zomerse, trage melancholie uit dat zijn film. Naar het einde toe verdwijnen de blazers steeds meer in een dronerige spacy geluidscollage, die voor je gevoel oneindig zou kunnen duren. Het album wordt afgesloten met het weerbarstige Happy Holidays. Heel even lijkt het of ik toch nog de lofi-sound krijg die ik van te voren verwachtte, maar al snel breekt er toch weer een koortje los aangevuld met loepzuivere blazers. Al is het een aardig nummer, had ik het denk ik fijner gevonden om met Eureka in de wolken te blijven hangen.

Jim O’Rourke laat hier zien meerdere talenten te hebben. Zo laat hij horen dat hij het schrijven van goede popmelodieën achteloos beheerst. Dit wordt pas echt interessant doordat hij dit vermogen koppelt aan een echt hemelse productie. De plaat klinkt zo warm en weelderig, zonder ooit goedkoop of bombastisch te klinken. Hij zet een heel scala aan instrumenten in, maar elke noot weet zijn plaats in het geheel. Elk melodielijntje is zo subtiel dat het nergens te bombastisch wordt. Hij creëert een vol driedimensionaal geluid, dat toch heel luchtig aanvoelt. Ondanks de valse start op tekstueel gebied met de opener weet hij ook op dat vlak indruk te maken met zijn zwartgallig gevoel voor humor. Zijn absurdistische beschrijving van een ongeluk in Ghost Ship in a Storm is bijvoorbeeld een fraai stukje tragikomedie. Eureka is een mooi gelaagd album, waar elke luisterbeurt nieuwe details in zijn te ontdekken. Aan de andere kant voelt de warme, maar weemoedige sfeer vanaf de eerste luisterbeurt als een warm bad. Deze combinatie van gelaagdheid en toegankelijkheid maakt dit album tot een tijdloos stukje muziek. 4*

avatar van henkiev
5,0
Vandaag na lange tijd weer eens beluisterd.
Blijft een geweldige plaat!

avatar van Jazper
5,0
Van het titelnummer staat wat mij betreft een prachtige versie op Otomo Yoshihide's New Jazz Orchestra - ONJO (2004) - MusicMeter.nl
Voor wie het interessant vindt.

avatar van henkiev
5,0
Jazper schreef:
Van het titelnummer staat wat mij betreft een prachtige versie op Otomo Yoshihide's New Jazz Orchestra - ONJO (2004) - MusicMeter.nl
Voor wie het interessant vindt.

Ga ik eens beluisteren, thx!

Gast
geplaatst: vandaag om 15:00 uur

geplaatst: vandaag om 15:00 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.