menu

The Besnard Lakes - A Coliseum Complex Museum (2016)

mijn stem
3,65 (26)
26 stemmen

Canada
Rock
Label: Outside

  1. The Bray Road Beast (5:30)
  2. Golden Lion (3:48)
  3. Pressure of Our Plans (5:21)
  4. Towers Sent Her to Sheets of Sound (4:28)
  5. The Plain Moon (4:26)
  6. Necronomicon (3:40)
  7. Nightingale (5:08)
  8. Tungsten 4: The Refugee (6:12)
totale tijdsduur: 38:33
zoeken in:
avatar van Motdattan
4,0
Vroeg me laatst al af wanneer ze met een nieuw album zouden komen, nou zie hier!

avatar van aERodynamIC
3,5
The Besnard Lakes: ik zie dat ze al aardig wat albums gemaakt hebben, de naam had ik wel eens voorbij zien komen en dat is het dan. Tja, het is ook onmogelijk om alles bij te houden en kijkende naar de beoordelingen op deze site zijn het geen enorme hoogvliegers.
Genoeg reden om het nog steeds links te laten liggen, ware het niet dat The Plain Moon mijn aandacht wel wist te trekken.

Het voordeel is dat ik geen vergelijkingsmateriaal heb en dat ik nog lekker fris tegen dit gezelschap aankijk. Wat me als eerste opviel was de samenzang. Au! Dat is voor mij gelijk al een puntje, want veel bands die hier bekend om staan zijn bands die mij vaak niet veel doen. Ik hou niet van Beach Boys, ik heb niet veel met Fleet Foxes en een eerste vluchtige beluistering deed me toch wel aan die hoek denken.

Maar toch bevalt dit beter. Is het het ietwat psychedelische geluid (ja maar Beach Boys...)? Het scheutje shoegaze? De Bon Iver associatie die ik soms heb?
Ik weet het niet. Dit komt wat spannender op me over, minder zoetsappig, waardoor ik die harmonieuze samenzang beter weet te behappen en het me minder stoort.

Hierdoor is A Coliseum Complex Museum een aangename trip voor mij waarin ik ongetwijfeld nog wel wat meer zal kunnen ontdekken, want zo voelt dit wel aan. Zo'n plaat waar het ineens helemaal op z'n plaats kan vallen waardoor de waardering stijgt. Ik sluit het hier totaal niet uit.
Voor mij een leuke ontdekking van een al veel langer bestaande band. Of ik ouder werk wil opzoeken weet ik nu nog niet. Eerst maar eens even lekker genieten van A Coliseum Complex Museum en dat flink op me laten inwerken.

avatar van Chameleon Day
Probeer toch zeker ook de voorganger van deze. Fraaie shoegaze/dreampop.....maar wel "op z'n Beach Boys".

avatar van Mjuman
De nieuwe ep had ik al wel gezien; dit album nog niet. Eerlijk gezegd heb ik hier ook wel het hoofd over gebroken hoe ik dit zou willen typeren.

Ik hoorde de term postrock al vallen, shoegaze/dreampop lees ik, maar de samenzang van gitarist en bassiste (ook nog een stel) valt echt op; evenals het dubbele stemgebruik (ook kopstem) van de mannelijke lead.

Voor pure shoegaze is het mi te contemplatief, alhoewel het wat heeft van Slowdive (Souvlaki en Pygmalion). De puur instrumentale stukken (die soundtrack e.p) doen aan Ulrich Schnauss denken.

avatar van Chameleon Day
Ken dit album ook nog niet. Mijn typering "shoegaze/dreampop" ziet op het vorige album. De (samen)zang op dat album - inderdaad heel kenmerkend voor de muziek - is niet typisch shoegaze (die is bij shoegaze vaak veel vlakker/monotoner). De muzikale omlijsting gaat wel sterk die richting op.

avatar van Mjuman
Minder stofzuigers dan JMC of MBV, maar wel een beetje van de magie van Slowdive. Op hun beste momenten kun je er prima bij wegdromen - maar wat zeg ik nou ...

Ben wel heel benieuwd. Op zich heeft deze band - die heel veel zelf doet, ook een eigen studio heeft en niet heel productief is - een abonnement op cryptische albumtitels.

avatar van erwinz
4,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: The Bernard Lakes - A Coliseum Complex Museum - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

De Canadese band The Besnard Lakes weet zich tot dusver nauwelijks te ontworstelen aan de vergelijking met stadgenoten The Arcade Fire, maar de band uit Montreal maakte de afgelopen jaren wel drie hele mooie en bijzondere platen.

Het zijn platen die eerlijk gezegd maar zelden aan die van The Arcade Fire doen denken en ook bij beluistering van A Coliseum Complex Museum vind ik het meestal geen relevant vergelijkingsmateriaal.

Op haar nieuwe plaat kiest The Besnard Lakes voor een wat ander geluid dan we van de band gewend zijn. A Coliseum Complex laat zich nadrukkelijk inspireren door de psychedelica uit de jaren 60 en verraadt hiernaast liefde voor de muziek van The Beach Boys. Dat laatste hoor je in de verrassend sterke harmonieën en de bijzondere structuur van de songs; het eerste in de breed uitwaaiende en heerlijke dromerige muur van klanken.

The Besnard Lakes is echter niet het zoveelste bandje dat psychedelische muziek uit de jaren 60 probeert te reproduceren. De invloeden uit onder andere de slowcore, de indie-rock en de shoegaze en dreampop, die een voorname rol speelden op de vorige platen van de band, worden subtiel verweven met de door de jaren 60 geïnspireerde klanken. De liefhebber van prog-rock uit de jaren 60 en 70 zal bovendien nog wat invloeden uit dit genre horen.

A Coliseum Complex laat zich beluisteren als één lange track, maar ook in behapbare songs van een minuut of vier weet The Besnard Lakes makkelijk te overtuigen. A Coliseum Complex overtuigt overigens het makkelijkst wanneer je je volledig overgeeft aan deze plaat en je laat meevoeren op de tapijten van authentieke syths of betoverend mooie gitaarlijnen.

Vervolgens is het genieten van de klanken van weleer, van songs die zomaar van Brian Wilson zouden kunnen zijn en van de vele meer eigentijdse details die The Besnard Lakes in haar muziek heeft verstopt.

Uit de schaduw van The Arcade Fire komen ze waarschijnlijk nog steeds niet, maar dat deze mooie en bijzondere plaat heel veel respect en aandacht verdient is wat mij betreft zeker. Erwin Zijleman

avatar van jorro
3,5
Een duidelijk minder album van de Besnard Lakes naar mijn mening. Ik luister tenminste met meer plezier naar de voorafgaande albums. De opener overvalt me met een wat bombastische aanpak, iets wat in de rest van het album (te veel) een vervolg krijgt. Hoe dromerig de melodielijnen ook moge zijn, de geluidsmuur (erwinz noemt het tapijten) die regelmatig klinkt maakt wegdromen voor mij wat moeilijk.
Op eerdere albums lukt me dat veel beter.

Ook nu weer wordt gerefereerd aan de Beach Boys. Ik heb het idee dat die referentie wat dit album betreft zeker terecht is. The Plain Moon bijvoorbeeld laat dat geluid wel heel duidelijk horen.
De laatste drie songs spreken me nog het meeste aan maar verder dan 3* kom ik niet.

avatar van jorro
3,5
Een heel album vol met shoegaze. Maar wel in een wat bijzondere stijl. Het is wat stevig allemaal. Meer richting de Indierock.

De Besnard Lakes hebben in 2003 hun eerste album uitgebracht. Toen zat shoegaze wat in een dip. Inmiddels is er sprake van een sterke opleving.

Ook deze band legt de nadruk niet op de galmende gitaren. Ze zijn er wel, maar in een bescheiden rol. Bij veel shoegaze is de zang soms onverstaanbaar door de overheersende rol van de gitaren.

Het is zeker geen favoriet album van mij, maar ik geniet er al een stuk meer van dan in 2016 en in 2021. De opener is een erg prettige song en dat geldt ook voor Pressure Of Our Plans en The Plain Moon waarin vooral de zang erg fraai is. Mooi gelaagd. Vandaar inmiddels 3,5*

Een album niet alleen voor shoegaze aanhangers. Ook de Indierockers onder ons zouden het eens moeten proberen.

Gast
geplaatst: vandaag om 21:54 uur

geplaatst: vandaag om 21:54 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.