Enya - Watermark (1988)

Mijn pa draaide dit altijd in de auto. Trok ik destijds slecht. Nu half dronken en dit is gewoon puur genieten.

Als kind had ik dit album ooit op een cassettebandje opgenomen.
Doordat ik op enig moment mijn cassettedeck de deur uit had gedaan, heb ik dit album zeker 25 jaar niet meer beluisterd.
Enkele weken terug kwam ik deze CD tegen bij een kringloopwinkel en voor 1,50 euro gekocht.
Muziek bracht mij terug in de tijd toen ik 20 was en regelmatig op mijn bedje in mijn kamer naar muziek lag te luisteren. Soms alleen en soms met een vriendinnetje.
Enya ken ik verder niet, maar ik blijf dit best een lekker album vinden. Muziek om bij weg te dromen en klinkt bij tijden wat zweverig.

Krijgt een half extra vanwege Evening Falls.

Het zendingswerk dat Don voor Enya verrichtte, verwurmde mij om deze plaat een kans te geven. Al moet ik zeggen dat de term New Age voor mij sowieso al niet meer een onoverkomelijke afkeurreactie oproept. Artiesten als (Sally/Mike) Oldfield, Gandalf, Enigma en Kitaro krijgen immers dat label ook dikwijls opgeplakt. Vaak lijkt de term meer een soort verzamelbak voor zweverige (vagelijk spirituele) muziek. Eigenlijk weet je dan nog steeds niet of je te maken krijgt met oppervlakkige kitsch of kabbelende kwaliteitsmuziek. Enya zit bij die laatste categorie. Slepende dromerige klanken die de ondergrond bieden voor gevoelige zang. Het bombastische Cursum Perficio en het opgewekte Orinoco Flow zorgen nog voor wat reliëf. Verder kent de plaat afdoende aangename detailering (zoals de klarinet op On Your Shore) om de aandacht vast te houden. Met Evening Falls heeft de plaat ook nog eens een onversneden kippenvelnummer te pakken: een ierse wake gedurende het ochtendgloren. Daarentegen begint de muziek mij tegen het einde van de plaat wat tegen te staan. Zulke weke en gevoelige klanken komen na verloop van tijd wat al te zemelig op mij over. Enya is om die reden een artieste waarvan ik waarschijlijk vooral losse nummers of een gedeelte van een album zal beluisteren. Na één plaat had ik namelijk wel weer zin in wat meer pit. Niettemin bevat 'Watermark' al met al erg best aangename muziek. Goed voor een degelijke voldoende, zeg maar.

Orinoco flow vind ik echt een prachtig nummer.

Die kan ik inmiddels niet meer in zijn originele lengte aanhoren...

Maar wat vind je van de andere tracks? 'Cursum Perficio' en 'Evening Falls...' bijvoorbeeld?

Dat vind ik eveneens mooie nummers, ik hou nu eenmaal van Enya.

Het was waarschijnlijk dertig jaar geleden dat ik het clipje van Evening Falls zag en ik was vergeten hoe mooi het is. Maar wat me het meest opviel is hoe hard het doet denken aan artwork van enkele Opeth albums. Damnation in het bijzonder.

Onlangs de reissue uit 2018 op vinyl gekocht. Daar is niet iedereen even enthousiast over op Discogs maar mijn exemplaar klinkt uitstekend. Sinds de reactie van Don Cappuccino heb ik Watermark toch wel twintig keer beluisterd en zelfs het toen afgezaagde Orinoco Flow vind ik nu genietbaar. Het enige wat me belet een half sterretje meer te geven is dat het album voor mijn smaak net te weinig echte songs bevat en teveel sfeernummers zoals Storms in Africa.

lol zo herkenbaar als puber wat een k.t muziek. nu ik ouder ben geweldig

net als blauwkaas vroeger bah nu jammie