Een beetje door toeval kwam ik op het spoor van dit album, "het meest gefocuste tot op heden", zoals de band het zelf zegt. Wat ik hoor op Do Not Always See, is niet direct origineel, maar wel zo goed gedaan dat ik vrij snel in een gemoedstoestand terecht kom waarin mijn fantasie volledig aan de haal gaat met wat ik hoor. Die fantasieën zijn niet direct apocalyptisch, maar zeker niet positief. Alsof de band in de studio alle zaken die zich buiten afspelen in de boze wereld vangt in zijn muziek door de controle volledig te laten zijn. Zo blijft de gekte buiten. Als de gekte toeslaat in een ontsporende gitaar, dan is het de viool die met een uiterste krachtsinspanning de zaak op de rails houdt. Het lukt maar net, want de spanning is bijna te groot.
De muziek is stemmig, serieus, bloedserieus is beter, gedragen en gespeend van iedere uitbundigheid. Dat maakt het belangrijk dat het mooi is, want wie zit op enkel desolaatheid te wachten? En het is mooi. Prachtig zelfs bij vlagen, waar overheen teksten worden gezongen waarin niet noodzakelijk een goed einde gevonden wordt. De soundtrack voor een Disney of gemiddelde Hollywood film zit er niet in voor This Leo Sunrise. Het is de wisselwerking tussen de verschillende instrumenten die hier het verschil maken. Er valt veel te genieten als kleine stukjes samenvallen met elkaar en het grotere geheel. Bombastische muziek zonder bombast? Het kan, luister maar; de indruk is stevig zonder overmoedig en -matig effect bejag. Een bijzondere plaat, een mooie plaat.
Het hele verhaal staat
hier op WoNo Magazine.