Wie had dat nog gedacht, The Who nog altijd bestaand.
Nu ja, 50% dan. Keith Moon is inmiddels al bijna 40 jaar niet meer onder ons en ook The Ox ( John Enthwistle) is al een poos geleden overleden.
Roger Daltrey en Pete Townsend zijn er nog en zijn inmiddels 70ers. Moeilijk voor te stellen en op een bepaalde manier merk ik dat rockheroes uit mijn jeugd ook gewoon oud worden, maar het is wat vreemd.
Maar ach, ze staan er en staan evengoed hun mannetje.
Natuurlijk is de rek er bij Daltrey vocaal wel uit, maar zijn enorme inzet maakt een hoop goed.
Het is (nog) niet zielig in ieder geval en de zanger heeft goed voor zichzelf gezorgd in zijn loopbaan en dat scheelt.
Townsend is ook goed in vorm en de begeleiders zijn kundig en weten de Who sound treffend neer te zetten.
Het klinkt stevig en eigenlijk precies zoals de band zou moeten klinken.
Okay, Entwhistle was een virtiuoos en dat specifieke spel is niet meer terug te horen.
Daarintegen is drummer Starkey van onschatbare waarde, want die heeft Keith Moon's leegte goed ingevuld.
Die vibe beheerst hij, maar is zorgvuldiger en net even wat meer in dienst van het geheel.
Toffe setlist ook. De hele geschiedenis komt voorbij en als je luistert, blijkt dat veel Whosongs nog prima mee kunnen in dit decenium.
Onverwoestbaar en legendarisch.
Daltrey en Townsend zijn voorlopig nog lekker bezig en het kan nog steeds.
Diepe buiging.