In 2016 kwam deze EP op mijn radar terecht als interessante release. Het zou namelijk de eerste in een reeks van 4 EP's worden, volgens hun Bandcamp-pagina (nog steeds!) beschreven als "Designed to decimate your total being". De band is van oorsprong een grindcore-band, opgericht in 1994, en bestond in 2016 uit vier leden. Volgens een artikel dat toen verscheen op de site van MetalSucks, was het de betrachting dat elke EP de muzikale voorkeuren binnen de extremere genres zou uitdragen.
Het is echter bij deze EP gebleven, Arc, is gebouwd op de invloeden van vocaliste Kat Katz, die we op deze EP ook een hoofdrol horen vertolken. Haar vocalen gaan werkelijk door merg en been, extreem bruut vind ik het klinken, en erg compatibel met de sludge/doom waarop de drie songs gestoeld zijn.
Drie songs, voor een totaal van 27 minuten. Dan weet je dat je geen traditionele grindcore op je bord krijgt, natuurlijk. Nu ben ik niet helemaal van de grind (ik ken van Agoraphobic Nosebleed bijvoorbeeld nauwelijks ander werk), des te meer van sludge, en al helemaal doom. Ik moet zeggen dat deze songs erg goed zijn uitgewerkt, type "geen minuut te veel, geen minuut te weinig".
Opener Not a Daughter vind ik gelijk het prijsnummer van de EP. Heerlijke riffs die meesterlijk het midden houden tussen logheid en bruutheid; verrassend helder en naturel klinkende drums (want ze zijn wel degelijk geprogrammeerd) en die smerig gutsende schreeuwen van Katz eroverheen; heerlijk intens!
Dan is Deathbed wat trager en geduldiger, ook wat onopvallender, vind ik zelf. Rond 5:30 doorbreekt een geweldige, verrassend melodieuze riff de relatieve stilte, en raakt de boel tijdelijk in een stroomversnelling. De doomzijde van het project neemt het dan weer even over, om in de finale compleet en moddervet te ontsporen richting een outro met nog een duister klinkend spoken wordgedeelte.
Gnaw is, met z'n bijna 12 minuten, met voorsprong het langste nummer van de EP. De song klinkt als een knappe synthese van de muzikale invloeden en voorkeuren van Kat Katz, met een onheilspellend intro (ook weer met spoken word, over schizofrenie), en biedt ons daarna bijna 10 minuten aan lekker lompe, zompige sludge en doom.
Daarna werd het behoorlijk stil rond de band. De andere 3 EP's kwamen er niet meer van, enig ander werk van de band bleef ons ook onthouden. Ik vind er zelf ook bitter weinig informatie over terug (al zou Kat Katz de band verlaten hebben). Ik vind dat ergens wel jammer, want deze richting beviel me destijds heel erg, en dat gevoel is doorheen de jaren overeind gebleven. Natuurlijk moet ik daarbij de kanttekening maken dat het om een eenmalig project zou gaan, eerder dan een nieuw ingeslagen weg. Maar ik was toch ook erg benieuwd naar de invloeden van de andere bandleden.
4 sterren