Chris Squire - Fish Out of Water (1975)

de man kan niet zingen , maar de muziek en de baspartijen zijn soms geniaal

Ben het eens met beaster, wel vreemd op zich, want tijdens de meerstemmige samenzang ten tijde van Yes viel dat niet negatief op.

nee , zeer positief zelfs , want yes was groot , zeer groot , heb onlangs de speciale editie van fish out of water gekocht met een dvd , met een interview met de nu toch wel ouwe squire , en heb er ondanks dat de man totaal niet kan zingen , wel veel van genoten , de bas is superb

Yes heb ik pas in 1980 leren kennen, en omdat ik The fish (shindleria praematurus) nooit leuk heb gevonden kwam ik ook nooit in de verleiding om met terugwerkende kracht Fish out of water te gaan ontdekken. Geheel ten onrechte, naar nu blijkt, want wat is dit over de volle lengte een geweldige plaat. Het begint al meteen met het openingsnummer dat een perfecte mix van pop, prog en powerbas is, en daarna wordt het zelfs alleen maar beter, met de twee nummers van "kant 2" wat mij betreft als hoogtepunt. Geen sologefreak op vier of zes snaren, maar lang uitgesponnen en warm gearrangeerde composities waarin alles steeds meer op z'n plaats valt en die ook na herhaalde luisterbeurten niets van hun avontuurlijkheid verliezen. In de (vrij korte) tijd dat ik (heel matig) gitaar speelde heb ik ook een basgitaar gekocht en me daar een poosje op uitgeleefd (tot zowel de vier- als de zessnarige gitaren uit de berging gestolen werden), en ik herinner me weer dat Chris Squire mij tot die overstap inspireerde: in mijn muziekbeleving was híj het die de basgitaar voorgoed uit het verdomhoekje haalde. Waar de bas in de popmuziek van de jaren zestig bij de meeste bands voor mijn gevoel vooral aanwezig was enkel doordat je hem zou missen wanneer je hem uit de muziek zou filteren, ging ik vanaf déze man steeds meer op prominent aanwezige bassen als enorme verrijking van de muziek letten. En ook als componist en arrangeur blijkt hij dus een serieus en groot muzikant te zijn. Yes blijft één van mijn favoriete bands aller tijden, en dit album past naadloos in hun rijtje "klassieke" albums uit de eerste helft van de jaren 70. R.I.P. Chris Squire, je hebt mij na je dood nog een mooie verrassing bereid. (Geen vijf maar slechts vier-en-een-halve ster omdat zijn zang zo af en toe toch wel héél matig is – ik hou van de plaat als geheel en stoor me er dus niet zo erg aan, maar als ik er echt op ga letten schiet die stem toch wel ernstig tekort.)
        Overigens meldt Wikipedia dat "a melodic passage from Yes' song Close to the edge re-appears in the finale of Safe (canon song)." Heeft iemand een idee welk stukje van Safe hier bedoeld wordt? De allerlaatste wegstervende minuut misschien? Zelf moet ik bij dat slotnummer vanwege de blazers vooral denken aan Atom heart mother.

Prachting geschreven.Ik sluitmijvolledig aan bij de Boy.

Dit album moet ik maar weer eens opnieuw beluisteren, dacht ik toen ik het volgende las:
Chris Squire 'Fish Out of Water' - coming in 5.1 !!! | Steve Hoffman Music Forums - forums.stevehoffman.tv

Als ‘muzikaal’ kind van de 70’s (althans wat betreft mijn muzikale basis/cortex) heb ik nooit een echte klik met Yes gehad. Heb de nodige lp’s in de kast staan maar flabbergasted zoals bij veel andere bands uit die tijd...mwah. Ik heb geen idee hoe ik aan dit album kom en heb het vele jaren niet meer geluisterd. Onlangs zo’n grote doos van zolder gehaald met daarin cd’s die een eerdere schifting (mochten niet in de woonkamer blijven- want gelimiteerd) niet hebben doorstaan. Alsnog een aantal albums geript (bij het opbergen van de cd’s enkele jaren geleden kende ik deze term alleen maar bij beroven van drugsdealers) Enfin, nu dus een luisterbeurt en aangenaam verrast. Stem lijkt zelfs (zo nu en dan) op die van Jon Anderson. Muzikaal erg lekker (vooral de piano) en wellicht een aanzet om toch weer eens werk van het Yes oeuvre te maken.

In tegenstelling tot veel anderen hier heb ik geen moeite met zijn stem. Ik vind het zelfs wel aangenaam klinken. Al met al een prachtig album met uiteraard prachtige baspartijen. Maar vergeten we niet het altijd weer herkenbare en heerlijke drumwerk van Bill Bruford?