Roine Stolt - The Flower King (1994)

Tijdens een Flower Kings-concert de special edition gekocht inclusief ansichtkaarten en direct laten signeren.
Goede symfo-plaat waarbij je weg kan dromen, af en toe wel zwevend en flowerpowerig.

Na in de jaren zeventig in de symfobands Fantasia en Kaipa te hebben gespeeld, heeft Roine in de jaren een beetje aangerommeld, om in de jaren negentig weer de symfonische draad op te pikken.

The Flower King is de aanzet tot het oprichten van de band The Flower Kings.
Van deze (nog op te richten) band spelen op deze plaat in elk geval Jaime Salazar en Hasse Bruniusson mee. Ook Ulf Wallander speelt wat saxofoon.

De zang neemt Roine voor zijn rekening, samen met Hasse Fröberg op 2 tracks.

Het is in elk geval een intens en zeer bombastisch werkstukje geworden.

Praktisch een soloplaat van Stolt, met buiten hem inderdaad alleen twee drummers, een incidentele sopraansax en op twee nummers een beetje vocale hulp van Hasse Fröberg, maar verder zingt Stolt alles en speelt hij alle snaarinstrumenten èn keyboards. Hier dus nog geen Tomas Bodin, maar Stolt kwijt zich op meer dan adekwate wijze van zijn toetsentaak; wel zijn de keys duidelijk ondergeschikt, want ze krijgen hier en daar wel een korte solo, maar verder staan ze geheel en al in dienst van de gitaarsolo's. Daar is verder niets mis mee, want ik vind Stolt zowel qua ideeën als qua sound een heerlijke gitarist, maar af en toe gaat hij hier naar mijn smaak wat teveel in de richting van sommige "welke geluiden kan ik allemaal uit mijn gitaar halen?"-albums van Steve Vai; bovendien klinken met name de eerste twee nummers van deze plaat alsof ze alleen maar een couplet-refrein-structuur hebben om tussen het éénnalaatste refrein en het laatste couplet Stolt minutenlang los te kunnen laten gaan, en drie instrumentale gitaarnummers van samen 22 minuten daarbovenop is dan wat veel van het goede, hoe knap en intens Stolt ook soleert. Kortom, gemengde gevoelens, want hier staat toch ook heel veel moois op, en Stolts positiviteit (met een religieuze insteek die hij op deze plaat goed in toom houdt) stemt mij altijd vrolijk; wat mij betreft is The Flower King nog niet zo goed als The Flower Kings, maar toch absoluut ook te goed om als niet meer dan een voorstudie te beschouwen.

Ondanks dat ik groot liefhebber van de muziek van The Flower Kings ben heb ik nooit eerder de moeite genomen om Roine's solo-album, waarmee het begon, te luisteren. Het titelnummer, Humanizzimo en The Sound Of Violence kende ik al van optredens en live-registraties. De originele studioversies blijken ook erg sterk te zijn. Het geluid op dit album is soms wat rauwer dan ik van latere TFK-albums gewend ben, mede door het spel van Roine, dat hier van grote klasse is.

Score: 85/100

Na een keer of dertig draaien zijn al mijn bovenstaande bezwaren als sneeuw voor de zon verdwenen en blijft er alleen maar een plaat met enorme muzikale variatie, geweldige gitaarsolo's, een heerlijke positieve insteek en een extreem hoge draaibaarheidsfactor over. Geloof het of niet, maar dit vroege werk van Stolt maakt een serieuze kans op een plek in mijn top-10.

Deze exquis geformuleerde recensie van een gebruiker van ProgArchives wil ik jullie niet onthouden: "All you really need to read of this review is this paragraph: if you like predictable, incredibly soppy and patronising balladry, then you should buy The Flower King and play it to your collection of carebear plushtoys until they can croon it back to you, word for agonizing word."

Deze, en FK's Welcome In The World Of Adventures, Retropolis en Stardust We Are is echt de heilige Stolt vierluik. Daarna werd het jammer genoeg echt teveel van hetzelfde met hier en daar nog eens een uitschieter.

Dit album is echt fenomenaal. Gevarieerd, muziekaal hoogstaand en origineel.
The Flower King en Humanizzimo zijn beide klassiekers.

Moet wel zeggen dat Roine een ontzettend aardige gast is.

Maar zover Zweedse symfonie gaat, gaat er toch echt niets boven Anekdoten.

Een aardige aanzet tot de Flower Kings maar veel meer ook niet.