menu

Malcolm Holcombe - Another Black Hole (2016)

mijn stem
3,86 (14)
14 stemmen

Verenigde Staten
Country
Label: Gypsy Eyes

  1. Sweet Georgia (3:17)
  2. Another Black Hole (4:23)

    met Futureman en Tony Joe White

  3. To Get By (4:03)
  4. Heidelberg Blues (3:06)
  5. Don't Play Around (5:10)

    met Futureman en Tony Joe White

  6. Someone Missing (3:11)
  7. Papermill Man (4:52)

    met Drea Merritt en Futureman

  8. September (2:06)
  9. Leavin' Anna (3:47)
  10. Way Behind (3:31)
totale tijdsduur: 37:26
zoeken in:
avatar van Lura
4,5
Gisteren voor het eerst het nieuwe album Another black hole van Malcolm Holcombe beluisterd, zijn trouwe fans kunnen volgens mij weer tevreden zijn. Tony Joe White speelt elektische gitaar op het album, Future man op percussie en de heerlijke achtergrondkoortjes op enkele nummers worden verzorgd door Drea Merritt. Gelukkig zit er een tekstboekje bij. Het artwork is keurig verzorgd.
Binnenkort een recensie.

avatar van Renoir
4,0
En in april 2016 is hij weer in Nederland te bewonderen. Hier staat de tourlijst.

avatar van Lura
4,5
Vaak wordt aangenomen dat A Far Cry From Here uit 1994 het eerste album was, dat Holcombe uitbracht. Zijn eerste album was echter een duo album uit 1985 samen met Sam Milner, getiteld Trademark. Op dit album vertolken beiden vijf nummers.

Holcombe ontdekte ik pas bij de release van Gamblin’ House. Na het horen van de vrolijke openingstrack My Ol’ Radio was ik direct verkocht. De cd zou een lange tijd een van mijn trouwe metgezellen op mijn dagelijkse treinreis van Den Bosch naar Amsterdam worden.

Another Black Hole is intussen Holcombe’s twaalfde reguliere soloalbum, maar toch is hij helaas bij de gemiddelde luisteraar onbekend. Naar de radio luister ik niet, maar ik geloof niet dat hij veel gedraaid zal worden in Hilversum. Als een artiest uitermate geschikt is om gedraaid te worden op de radio dan is hij het wel.

Een uit duizenden herkenbare stem. Hetzelfde gaat op voor zijn karakteristieke akoestische gitaarspel. Maar ook zijn liedjes zouden een groot publiek moeten kunnen aanspreken. De songs zijn redelijk conventioneel. Bovendien zijn de meesten voorzien van zeer sterke refreinen. Luister maar eens naar de titeltrack op het nieuwe album, na een keer luisteren nestelt het al in je brein.

Door collega’s wordt hij echter al heel lang op juiste waarde geschat, zo toerde hij al met artiesten als Merle Haggard, Wilco en Shelby Lynne. En leverden zwaargewichten als Emmylou Harris, Steve Earle en Darrell Scott al bijdragen aan zijn albums.

Wat valt er te zeggen over het nieuwe album?! Uiteraard is het weer van het hoge niveau dat we van Malcolm mogen verwachten. Graag had ik wat meer over de achtergronden van de teksten willen vertellen, maar Malcolm laat liever de luisteraar zelf de songs interpreteren. Muzikaal gezien zijn vooral de achtergrondkoortjes van Drea Merritt en de elektrische gitaar van Tony Joe White belangrijke, nieuwe ingrediënten.

Regelmatig wordt het belang van achtergrondkoortjes onderschat. Ten onrechte, probeert U zich maar eens Gimme Shelter of Walk on the Wild Side zonder die achtergrondvocalen voor te stellen. Zelf noemt hij zijn repertoire folkmuziek, maar country is natuurlijk nooit ver weg. Papermill Man op de nieuwe plaat gaat zelfs richting rock en vormt een aangename afwisseling met zijn gebruikelijke songstructuren.

Mijn favoriet is Don’t Play Around, een song met onderhuidse spanning en geweldige achtergrondvocalen van Drea Merritt. En met intrigerende regels als:

“She was only fourteen in ’65,
Ye know a change is comin’,
Twenty-six stitches in the back o’ her head,
On a bridge in Selma”.

Trouwe fans kunnen met een gerust hart dit album aanschaffen. Hopelijk levert het ook nieuwe luisteraars op, want hij behoort tot de allerbeste songschrijvers in zijn genre.

avatar van Lura
4,5
Op eventueel een indruk te krijgen van het album, op zijn website zijn korte fragmenten te horen : Another Black Hole ? Malcolm Holcombe - malcolmholcombe.com

avatar van bas2204
Renoir schreef:
En in april 2016 is hij weer in Nederland te bewonderen. Hier staat de tourlijst.


Ik zag het ook al ja. Hij komt ook naar mijn eigen Venlo, dus ik ga daar wel bij zijn! Kijk iig uit weer naar dit nieuwe album

Hendrik68
Nadat Down the river mijn top 10 van 2012 haalde wilde het kwartje op Pitiful Blues nooit helemaal vallen. Maar de fragmenten in de link van Lura beloven zeer veel. Kan me niet voorstellen dat deze de 4 sterren niet gaat halen. Maar we moeten nog even geduld hebben.

avatar van Lura
4,5
Hendrik68 schreef:
Maar we moeten nog even geduld hebben.


Helaas moet je nog wat langer geduld hebben, Henk, want in tegenstelling tot Amerika verschijnt het album pas op 26 februari. Maar het zal het wachten waard zijn.

avatar van Bonk
4,0
Fijn dat er een nieuw album komt en als ik de fragmentjes op de site hoor (met dank aan Lura voor de link ), is het vooral jammer dat we inderdaad nog wel even moeten wachten, want vind het erg fijn klinken.
Doet me er ook aan herinneren dat ik echt nog eens achter Down the River aanmoet, want ik was al erg content met Pitiful Blues, wat mijn kennismaking met deze man was. Jammer dat hij niet naar Groningen komt, anders had ik hem graag eens live aanschouwd. Op een dinsdagavond naar Noord-Holland crossen wordt me echt wat te gortig.

avatar van Lura
4,5
Het lijkt me een goed idee om achter Down the river aan te gaan, Bonk. Toch wel mijn favoriete album van hem. Ook het enige album waarbij altijd het volume omhoog gaat. Bovendien werken er fantastische musici aan mee.


avatar van wexxel99
3,5
Hij staat op spotify

avatar van HugovdBos
4,0
De in de bergachtige omgeving van Noord-Carolina opgegroeide muzikant Malcolm Holcombe steeg de afgelopen tientallen jaren op tot een belangrijke speler binnen de Americana muziek. Zijn samenwerkingen met onder andere Tony Joe White, Emmylou Harris en Steve Earle leverde hem in combinatie met zijn aangrijpende bariton zang tal van klankrijke poëtisch getinte albums op. De muziek van Holcombe biedt de diepgang van de blues, de ontroering van de folk en de gedrevenheid van de country. Op Another Black Hole stelt hij met zijn teksten de problematiek van de huidige maatschappij aan de kaak en voert hij de luisteraar de donkere krochten van het menselijk bestaan in. Hoewel de melodieuze muziek van Malcolm en de bandleden soms anders doen vermoeden grijpen zijn teksten naar de rauwe en verhalende manier van zingen. Het door Ray Kennedy en Brian Brinkerhoff geproduceerde album komt onder andere tot leven met de vakmanschap van de muzikanten Jared Tyler, Ken Coomer en Tony Joe White.

Sweet Georgia hakt er met zijn donkere teksten gelijk diep in. De klanken van Jared Tyler’s banjo en dobro en Dave Roe’s basspel slepen Malcolms moeizame gedachten door de uitgestorven nachtelijke straten van een klein plaatsje. Holcombe ontroert in zijn meeslepende bariton zang. Waar het muzikale schouwspel vooral door de akoestische gitaarspel en banjo worden neergezet, zorgt het percussiespel voor dat duwtje in de goede richting. Titeltrack Another Black Hole vertelt het aangrijpende verhaal van een dakloze wandelaar. De bluesy klanken van Tony Joe White’s elektrische gitaar slaan het zwarte gat waarin de hoofdpersoon zich bevindt. De ruige sound slaat over naar Holcombe’s gitzwarte stemgeluid, geen moment onbewogen gelaten. Drea Merritt zorgt voor de harmonieuze samenzang in het refrein, terwijl Futureman met zijn percussie een toegevoegde waarde is in het klankenspel. De vrolijke klanken die uit de radio in het nummer komen doen Holcombe’s boosheid toenemen en worden gevoed door pijn. To get by waagt zich met het trage ritme van de drums door het geharde leven en de acceptatie van alles wat er om je heen afspeelt. De frustraties en pijn die Holcombe gevoelt heeft worden aangevoerd door de klanken van de banjo en mandoline. Het oplevende ritme zorgt voor de steun om het leven door te komen en laat de Amerikaanse droom naast zich liggen, uitgeblust en moe van het leven.

Heidelberg Blues speelt met de akoestische gitaarklanken in op de tijden van oorlog. Aangrijpend in de folky klanken en voerend door de herinneringen aan verloren liefdes. De soldaten die tijdens de oorlog omkomen en duizenden harten leeg achter laten, de ondersteunende klanken voeren zich dieper door de emoties van het verlies. Zo anders zijn de vuile klanken van Don’t Play Around, een door ongelijkheid en verlies gedreven nummer. In zijn verhalende manier van zingen doet Holcombe meer als Tom Waits aan en raken Tony Joe White’s gitaarklanken het geweten. De stijgende spanning wordt mede vormgegeven door de de percussie van Futureman en de achtergrondzang van Drea Merritt. Bedrog en geweerschoten brengen het nummer in de nasleep van de slide gitaar mee. De menselijke relaties worden onder de aandacht gebracht in de oplevende klanken van Someone Missin. Eenzaamheid en onzekerheid roepen de levensvragen van een losse relatie op. Melodieus in de samenkomst van de dobro en akoestische gitaar en aandoenlijk in de liefdevolle sferen van Holcombe’s stem. De stevige rock ‘n’ roll krijgt de macht in Papermill Man. Vuil in de klanken van de slide gitaar en het meeslepende drumspel van Futureman Roy Wooten. Drea Merritt brengt pit in het nummer alsof de Rolling Stones met Merry Clayton aan het werk zijn. De hardwerkende man komt terug in de strijd tegen het leven waarin elke dollar telt. Malcolm brengt het nummer alsof zijn laatste levensdagen zijn geteld en Tony Joe White voert zijn ruige gitaarspel over het geharde leven heen.

Het kortste nummer van het album, September, raakt de gevoelige snaar in de dromerige klanken van de gitaar. De zware tonen stuwen het nummer naar de somberheid en eenzaamheid van het bestaan. De akoestische gitaar weet de emotie te raken en zoekt in de zang van Holcombe naar de gelijkenis met Richard Thompson. Leavin’ Anna is een ander muzikaal pareltje, krachtig in de combinatie van percussie en gitaren. De hardwerkende mensen komen tot leven in zijn tekstuele hoogstandjes, gekenmerkt door de rechten voor het volk. De folk muziek klinkt aandoenlijk door het aanwezige basspel van Dave Roe en Tyler’s dobro. Slotnummer Way Behind is een pakkend einde van dit intrigerende album. Holcombe’s klinkt meer dan tevoren alsof zijn stem zijn laatste klanken uitslaat. Wat geweest is laat hij achter zich in de blues en wat nog moet komen omarmt hij met de eenzaamheid van het bestaan. Gehard door het leven schud hij in de harmonieuze zang de pijn van zich af, om zijn muziek voort te laten leven.

Malcolm Holcombe’s levenslust klinkt door in zijn rauwe zang en de aangrijpende teksten van Another Black Hole. De verhalen die hij in de melodieuze nummers brengt zitten vol emoties en worden gebracht alsof ze rechtstreeks uit Holcombe’s leven zijn gehaald. De kwaliteit van het album wordt daarnaast de hoogte in gewerkt door het vakmanschap van de muzikanten die hem omringen. Melancholie in zijn puurste vorm en teksten die rechtstreeks uit het hart komen, Another Black Hole is een album dat de intensiteit uit de Americana en Folk muziek op geslaagde wijze naar boven haalt.

4*

Afkomstig van mijn site Platendraaier.

avatar van cosmic kid
cosmic kid (moderator)
Deze eerste kennismaking bevalt me wel. Wat opvalt zijn zijn zware, gruizige stemgeluid en ook de sombere, muzikale omlijsting spreekt me wel aan.

avatar van spinout
3,0
Niet slecht, maar zijn gelispel (loszittend gebit of geen tanden meer?) en gehijg irriteren me. Hij had beter de vocalen ook aan Tony Joe White gelaten.

Gast
geplaatst: vandaag om 21:20 uur

geplaatst: vandaag om 21:20 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.