De in de bergachtige omgeving van Noord-Carolina opgegroeide muzikant Malcolm Holcombe steeg de afgelopen tientallen jaren op tot een belangrijke speler binnen de Americana muziek. Zijn samenwerkingen met onder andere Tony Joe White, Emmylou Harris en Steve Earle leverde hem in combinatie met zijn aangrijpende bariton zang tal van klankrijke poëtisch getinte albums op. De muziek van Holcombe biedt de diepgang van de blues, de ontroering van de folk en de gedrevenheid van de country. Op Another Black Hole stelt hij met zijn teksten de problematiek van de huidige maatschappij aan de kaak en voert hij de luisteraar de donkere krochten van het menselijk bestaan in. Hoewel de melodieuze muziek van Malcolm en de bandleden soms anders doen vermoeden grijpen zijn teksten naar de rauwe en verhalende manier van zingen. Het door Ray Kennedy en Brian Brinkerhoff geproduceerde album komt onder andere tot leven met de vakmanschap van de muzikanten Jared Tyler, Ken Coomer en Tony Joe White.
Sweet Georgia hakt er met zijn donkere teksten gelijk diep in. De klanken van Jared Tyler’s banjo en dobro en Dave Roe’s basspel slepen Malcolms moeizame gedachten door de uitgestorven nachtelijke straten van een klein plaatsje. Holcombe ontroert in zijn meeslepende bariton zang. Waar het muzikale schouwspel vooral door de akoestische gitaarspel en banjo worden neergezet, zorgt het percussiespel voor dat duwtje in de goede richting. Titeltrack Another Black Hole vertelt het aangrijpende verhaal van een dakloze wandelaar. De bluesy klanken van Tony Joe White’s elektrische gitaar slaan het zwarte gat waarin de hoofdpersoon zich bevindt. De ruige sound slaat over naar Holcombe’s gitzwarte stemgeluid, geen moment onbewogen gelaten. Drea Merritt zorgt voor de harmonieuze samenzang in het refrein, terwijl Futureman met zijn percussie een toegevoegde waarde is in het klankenspel. De vrolijke klanken die uit de radio in het nummer komen doen Holcombe’s boosheid toenemen en worden gevoed door pijn. To get by waagt zich met het trage ritme van de drums door het geharde leven en de acceptatie van alles wat er om je heen afspeelt. De frustraties en pijn die Holcombe gevoelt heeft worden aangevoerd door de klanken van de banjo en mandoline. Het oplevende ritme zorgt voor de steun om het leven door te komen en laat de Amerikaanse droom naast zich liggen, uitgeblust en moe van het leven.
Heidelberg Blues speelt met de akoestische gitaarklanken in op de tijden van oorlog. Aangrijpend in de folky klanken en voerend door de herinneringen aan verloren liefdes. De soldaten die tijdens de oorlog omkomen en duizenden harten leeg achter laten, de ondersteunende klanken voeren zich dieper door de emoties van het verlies. Zo anders zijn de vuile klanken van Don’t Play Around, een door ongelijkheid en verlies gedreven nummer. In zijn verhalende manier van zingen doet Holcombe meer als Tom Waits aan en raken Tony Joe White’s gitaarklanken het geweten. De stijgende spanning wordt mede vormgegeven door de de percussie van Futureman en de achtergrondzang van Drea Merritt. Bedrog en geweerschoten brengen het nummer in de nasleep van de slide gitaar mee. De menselijke relaties worden onder de aandacht gebracht in de oplevende klanken van Someone Missin. Eenzaamheid en onzekerheid roepen de levensvragen van een losse relatie op. Melodieus in de samenkomst van de dobro en akoestische gitaar en aandoenlijk in de liefdevolle sferen van Holcombe’s stem. De stevige rock ‘n’ roll krijgt de macht in Papermill Man. Vuil in de klanken van de slide gitaar en het meeslepende drumspel van Futureman Roy Wooten. Drea Merritt brengt pit in het nummer alsof de Rolling Stones met Merry Clayton aan het werk zijn. De hardwerkende man komt terug in de strijd tegen het leven waarin elke dollar telt. Malcolm brengt het nummer alsof zijn laatste levensdagen zijn geteld en Tony Joe White voert zijn ruige gitaarspel over het geharde leven heen.
Het kortste nummer van het album, September, raakt de gevoelige snaar in de dromerige klanken van de gitaar. De zware tonen stuwen het nummer naar de somberheid en eenzaamheid van het bestaan. De akoestische gitaar weet de emotie te raken en zoekt in de zang van Holcombe naar de gelijkenis met Richard Thompson. Leavin’ Anna is een ander muzikaal pareltje, krachtig in de combinatie van percussie en gitaren. De hardwerkende mensen komen tot leven in zijn tekstuele hoogstandjes, gekenmerkt door de rechten voor het volk. De folk muziek klinkt aandoenlijk door het aanwezige basspel van Dave Roe en Tyler’s dobro. Slotnummer Way Behind is een pakkend einde van dit intrigerende album. Holcombe’s klinkt meer dan tevoren alsof zijn stem zijn laatste klanken uitslaat. Wat geweest is laat hij achter zich in de blues en wat nog moet komen omarmt hij met de eenzaamheid van het bestaan. Gehard door het leven schud hij in de harmonieuze zang de pijn van zich af, om zijn muziek voort te laten leven.
Malcolm Holcombe’s levenslust klinkt door in zijn rauwe zang en de aangrijpende teksten van Another Black Hole. De verhalen die hij in de melodieuze nummers brengt zitten vol emoties en worden gebracht alsof ze rechtstreeks uit Holcombe’s leven zijn gehaald. De kwaliteit van het album wordt daarnaast de hoogte in gewerkt door het vakmanschap van de muzikanten die hem omringen. Melancholie in zijn puurste vorm en teksten die rechtstreeks uit het hart komen, Another Black Hole is een album dat de intensiteit uit de Americana en Folk muziek op geslaagde wijze naar boven haalt.
4*
Afkomstig van mijn site
Platendraaier.