Khanate - Khanate (2001)

Wat een lugubere horrorsoundtrack is dit toch, werkelijk meesterlijk.
Skin Coat: "I wear a human shield...shh...shh...shh...shh"

Skin Coat: "I wear a human shield...shh...shh...shh...shh" [/quote]
Kippenvel inderdaad!!!!!!!!!!

Grommmm, dit is meer dan tof!!!!!!!!!

Stephen O' Malley is een veelgeziene figuur binnen de Southern Lord stallen. Naast de vele bands waarin hij een rol speelt, ontwerpt hij ook vele albumhoezen.

De bands waarin hij opduikt hebben één ding gemeen: Het zijn ontzettend traag spelende bands.
Toen ik Khanate voor het eerst hoorde dacht ik dat ik met de meest extreme doomband ooit te maken had.

Het debuut van Khanate borduurt een beetje voort op het Burning Witch project van midden jaren 90. Alleen alles wat riekt naar melodie is losgelaten. We hebben het over een extreem traag doom/sludge festijn met een hang naar drone klanken.
Van songstructuren is nauwelijks sprake. Khanate vraagt dan ook je focus te verleggen naar sfeerbeleving. En met minimale middelen weet de band een verschrikkelijk lugubere sfeer neer te zetten.

Enkele akkoorden worden zo ontzettend traag gebracht dat de resonantie en feedback onderdeel vormen van de compositie.
Het openingsnummer Pieces Of Quiet onthult wat dat betreft direct de geheimen van Khanate. Maar het feest kan wat mij betreft niet lang genoeg duren.

De kermende vocalen van Alain Dubin in het reeds gememoreerde Skin Coat nemen je mee naar de zwartste plekken van de menselijke ziel. Kil, troosteloos en hard.

Het prijsnummer heet Under Rotting Sky. Het nummer komt ontzettend traag op gang. Maar als na pakweg vijfenhalve minuut het nummer op volle oorlogsterkte is, zijn de oren al flink getormenteerd.

Khanate is een reis naar de plaats waar je je meest traumatische ervaring hebt opgedaan. En eenmaal daar aangekomen laat Khanate je die inktzwarte gebeurtenissen opnieuw beleven. Net zolang totdat je met trillende handen de stop knop hebt gevonden. Zover komt het niet. Want de meest lugubere dingen die mensen kunnen doen, willen we zien en beleven. En dat kan met Khanate.

Ik geef de volle 5 sterren voor dit intens zieke en lugubere werkstuk van Khanate.

ik weet niet wat dit is voor muziek maar ik vindt het iig geen donder aan!

Twee seconden geluisterd zeker? Daar hebben we toch speciaal de platen van Justin Bieber voor toegevoegd?

nah eigenlijk 2 minuten maar meer ook niet want weet niet wat ik hier mooi aan moet vinden maar goed iedereen een andere smaak!

Misschien moet je eens langer dan 2 minuten beluisteren. Deze nummers komen namelijk traag op gang, dat is de bedoeling van drone/doom metal. Wat ik hier van heb gehoord (Skin Coat) was echt intens! Die schreeuwen aan het begin zijn echt paar van de meest intense die ik ooit heb gehoord. Dit is iets wat ik echt per nummer moet beluisteren, 55 minuten is iets te veel van het goede.

Misschien moet je er gewoon een jaar of 5 mee wachten. Dit is nu niet het type muziek waar de gemiddelde 15-jarige direct mee uit de voeten kan.

precies

ik denk dat ik dit nooit mooi zou vinden, maar we shall see!

Dat is het net: bij deze muziek draait het niet om iets 'mooi' te vinden.

Ehh waarom niet dan?

Nou, bij mij is dat toch niet en ik doe graag eens aan doelloos veralgemenen. Dit is niet de muziek om naar te luisteren voor de mooie riedeltjes en de lieflijke melodietjes. Deze muziek roept een bepaalde ongemakkelijke gemoedstoestand op en dat is juist hetgeen waarvan de luisteraar kan genieten. Het is de ervaring en de sfeer, niet de melodieuze songstructuren.

Maar dat kun je toch mooi vinden? Je zegt het zelf al, van genieten.

Ik kan ook genieten van lelijke muziek. Maar 'mooi' is inderdaad een subjectief begrip, klopt.

De eerste en wat mij betreft beste plaat van Khanate. Hoewel ik deze cd slechts enkele keren per jaar beluister, weet hij telkens een verpletterende indruk na te laten. Bijna elk nummer begint met pijnlijke feedback. Mensen die vreemd zijn met dit soort muziek zullen het nodige geduld en doorzettingsvermogen moeten hebben om dit te doorstaan.

Voor zij die het weten te appreciëren is dit een intense ervaring in de donkerste krochten van de menselijke psyche.

Ik zet deze plaat vaak op tijdens een romantisch etentje, weet een prima sfeer te scheppen.

Jammer dat een origineel exemplaar van dit album tegenwoordig nagenoeg onvindbaar of verschrikkelijk duur is. Het energetische, adrenaline-opstotende karakter van de beter gekende topbands binnen het metalgenre kan je bij de Drone-tak in het algemeen wel vergeten. Khanate doet hier echter nog een schepje bovenop. Zelden meegemaakt dat iets zo ontoegankelijk is en je tegelijkertijd zo weet op te slorpen. Bij Atmospherische Sludge zoals Neurosis, ISIS, Cult Of Luna en Amenra heb ik ondanks hun lang uitgesponnen nummers vaak nog het gevoel naar "songs" te luisteren. Bij de meer naar Drone-neigende muziek is dit gevoel een stuk minder. Het dompelt je eerder om in een duistere ambient-achtige sfeer zoals geen enkel ander gitaargenre dat doet. Hierbinnen is dit album zowat het ziekste en meest extreme dat ik heb gehoord. Deed me bij momenten wat denken aan Eyehategod in de Dopesick periode maar dan nog smeriger, akeliger, psychotischer en gewoon meer vervreemdend. Pure horror, maar iets wat ik van tijd tot stond goed kan appreciëren.

Het geschreeuw in Pieces of Quiet is ontzettend akelig, wat het juist weer ontzettend mooi voor mij maakt. Deze muziek weet me goed te raken. Deze ga ik vaker beluisteren!

Wat is dit album toch ontzettend bruut. Door de loodzware gitaren en akelige vocalen wordt je 56 minuten lang volledig in een duistere grot geduwd.

Met name het nummer Skin Coat bevalt me aardig. De manier waarop de tekst met de muziek en vocalen in elkaar gaat is zo ontzettend akelig en beklemmend dat het gewoon grandioos is.

I wear
A human shield...
Through the elements
Stay warm
I put you on
I crawl inside
A human shield
Skin fold back
I crawl inside

Ontzettend bizar, maar toch wel prachtig mooi om dit altijd weer te horen.

Vervolgens Torching Koroviev... het lijkt wel of er iemand gemarteld wordt in de studio. Bizar eigenlijk...

Door het hele album heen blijft de sfeer even akelig, wat ik ontzettend knap gedaan vind van de band.

Hoewel dit album niet altijd even te beluisteren valt, is het wel steengoed en wanneer ik even in de mood ben, is het naamloze album toch wel een ontzettend bruut, sterk en akelig album waarop ik trots ben dat het in de platenkast staat.