menu

Van der Graaf Generator - H to He Who Am the Only One (1970)

mijn stem
4,02 (128)
128 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: EMI

  1. Killer (8:24)
  2. House with No Door (6:37)
  3. The Emperor in His War Room (8:15)

    met Robert Fripp

  4. Lost (11:17)
  5. Pioneers over C. (12:42)
  6. Squid 1 / Squid 2 / Octopus * (15:24)
  7. The Emperor in His War Room [First Version] * (8:50)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 47:15 (1:11:29)
zoeken in:
avatar van axel33
4,5
Prima voorganger van het bekendere Pawn Hearts, met de klassieker 'Killer' erop. Eerlijk gezegd vind ik zowat alle andere nummers erop beter - op 'n paar fragmenten in 'Pioneers Over C' na, waar 'n paar oprispingen van atonale en aritmische klanken inzitten die kant nog wal raken en die beter tot hun recht zouden gaan komen in 'A Plague Of Lighthouse Keepers' van Pawn Hearts. Al met al een prima vroeg album van de band, aanrader.

Davez
De eerste 2 nummers zijn briljant. Daarna is het iets minder maar niet slecht. De tekst van lost is overigens redelijk pijnlijk.
3.5*

avatar van BenZet
5,0
Gruwelijk goed album, vooral Killer is een "killer"

avatar van kaztor
5,0
Ik ben om.

Dankzij Axel33 heb ik deze fantastische band goed leren kennen.
Na Godbluff is dit het 2de album dat ik van ze ken en deze vind ik ook zeer hoogstaand (ik zou niet weten welke ik 'beter' vind, ik vind ze gelijkwaardig tot nog toe). Muzikaal hangt het wat tussen Yes (periode Fragile) en King Crimson (periode Lizard) in en dat vind ik best knap want Yes brak later door dan toen dit album verscheen (KC zit er een beetje om en nabij). Je zou dus kunnen stellen dat dit wel degelijk grondleggers waren. Wat mij zo aanspreekt is de perfecte dynamiek in de nummers. Op zich klinkt het niet als super-technische prog maar wie goed luistert hoort dat het erg gelaagde muziek is, gemaakt met een bepaald gevoel voor drama en timing.

Nou... Still Life volgt al (heb ik gewonnen met bieden op Ebay), maar de andere albums gaan er vast en zeker komen!!

Ik heb trouwens de oude cd-versie vanwege het clipping-verhaal bij Godbluff, dus ga ik op zeker.

avatar van BenZet
5,0
Vooral naar World Record luisteren kaztor!!!

avatar van Status Seeker
4,5
En Pawn Hearts niet te vergeten

avatar van BenZet
5,0
Pawn Hearts is ook een album van grote klasse, alleen is dat niet mijn favoriet

avatar van hadiederk
4,5
@BenZet, ken je het solowerk van frontman Peter Hammill ook?

avatar van BenZet
5,0
Ja is mij ook bekend, vind ik wat moeilijker door te komen maar vind het toch ook heel sterk. Ben wat verder met van der graaf, maar nog in de beginfase met zijn solo werk. Kan daarom ook niet zeggen wat ik het beste vind. Maar jij? Heb je tips? Ik hoor het graag

Aquila
Een van de zeldzame keren dat de bonustracks prima opgaan in het gehele album. Had ze tot nu toe niet veel aandacht geschonken. Bij de VDGG-remasters ging het meestal om inferieure live opnames, maar hier niet. De mega-versie van Squid/Octopus past prima bij de apocalyptische sci-fi sfeer van het album. Blijf het verder toch maar een 'mager' album vinden in de totale discografie. Ik had het opgezet vanwege House With No Door in de MuMeladder vandaag - maar werd bevestigd dat dat ook nog eens het minste nummer is hier - live versies van Hammill solo zijn meestal wel de moeite. Alleen Killer is absoluut outstanding.

Misterfool
Het euvre van VDGG vertoond in de jaren 70- als het op kwaliteit aankomt - een welhaast perfecte parabool. Met He To He zijn we weliswaar niet bij de top aangekomen, maar we zijn al duidelijk aan het klimmen. De jazz-invloeden die bij "The Least We Can Do Is Wave to Each Other" al geïntroduceerd werden, nemen bij dit album een nog prominentere plaats in. De dramatiek is gelukkig gebleven.
-
De nummers verschillen qua thematiek enorm van elkaar, maar toch zijn er bij dit album al veel stijlelementen van de latere VDGG/ Peter Hammill te ontdekken. Zo gaat lost in op een verbroken relatie, zinspeelt Killer al op de Human Anger van bijvoorbeeld een Modern en zijn er verspreid over het album al hints te horen van Hammil’s fascinatie met eenzaamheid, individualisme en het onvermogen om te communiceren.
-
Het album begint al gelijk erg sterk met het dreigende Killer. Hammil spuwt zijn teksten eruit en de saxofoon lijkt op momenten haast wel een muzikale voetzoeker. Qua agressiviteit doet het haast al een beetje aan het machtige Godbluff denken. Een lekker stuwend ritme zorgt er voor dat het nummer over is voor je het doorhebt.
-
Now I'm really rather like you,
For I've killed all the love I ever had

-
House with no door heeft een duidelijk opbouw rond het prachtige pianospel van Banton. De blazers komen pas laat het nummer binnen, maar zorgen voor een prima bridge naar een sterke conclusie. Niet het beste nummer op dit album, maar wel zeer belangrijk voor de opbouw. Een rustpuntje voor de twee toppers. Tekstueel is het heel typisch Hammill; gek worden van eenzaamheid. Dit concept zou hij op het machtige A Plague of Lighthouse Keepers nog beter uitwerken.
-
"The Emperor in His War Room " vormt een zeer sterk duo met Lost. Het marsachtige ritme van the Emperor doet een bozige menigte vermoeden op hun weg naar de zo gehate tiran. De muziek wordt steeds massiever; tot een drumrol een fenomenale gitaarsolo, van niemand anders dan Robert fripp, laat doorschijnen. Alsof here Fripp VDGG hoogst persoonlijk een seal of approval geeft. De conclusie is ook meesterlijk; net als bij Killer spuwt Hammill zijn teksten eruit:
-
Begging for your life as the impartial knife sinks in your screaming flesh ...
without malice, merely taking murder's toll,
you must pay the price of hate, and that price is your soul

-
Lost is het topnummer van deze LP. Waar Emperor… spreekt over een haast verschroeiende haat, wordt de luisteraar in lost verzwolgen door liefdesverdriet. Het mooie aan dit nummer vind ik dat de stem van Hammill en het instrumentele geweld elkaar perfect aanvullen. Dit zorgt voor een zeer intense sfeer. Het is ook dit nummer waar de steeds prominenter wordende jazz-invloeden haar grootste en smaakvolste vruchten afwerpen. Een van de beste nummers die VDGG opnam. Ja misschien net wel iets beter dan dat grandioze nummer
-
I'll just wait till day breaks upon the land and the sea.
hoping that I can catch all of the memories,
then I must crawl off upon my way, all of me
listening hard for the final words.
But there are none; the sunrise calls, I've lingered on

-
Helaas wordt het album afgesloten door een minder geslaagd nummer. Nee, echt slecht is het niet, maar waar de jazz-elementen in lost erg goed werken, voelen ze bij pioneer in C te onsamenhangend aan. De SF-lyrics doen het bij mij ook niet goed. Toch bevat het nummer ook voldoende mooie segmenten( met name de eerste 3 minuten), waardoor de zure nasmaak gelukkig meevalt.
-
Kort gezegd; een van de betere albums van Peter Hammill/ VDGG dat al volop het potentieel van deze band laat horen. Toch is het net een stapje verwijdert van een echt overweldigend meesterwerk. Pioneers over C laat zien dat het aan de uitwerking nog wat schort en over het algemeen mist het album nog de punch/geldingsdrang van de 5 albums die hierna zouden komen. Desondanks is dit al duidelijk een heel grote stap in de goede richting.

avatar van uffing
4,0
Mooi verhaal, Luke. Het zet mij aan deze plaat maar weer eens op te zetten.

Aquila
Aquila schreef:
Blijf het verder toch maar een 'mager' album vinden in de totale discografie. Ik had het opgezet vanwege House With No Door in de MuMeladder vandaag - maar werd bevestigd dat dat ook nog eens het minste nummer is hier - live versies van Hammill solo zijn meestal wel de moeite. Alleen Killer is absoluut outstanding.

Dit album en de voorganger uitzonderlijk veel gedraaid afgelopen maand (dat wil dan zeggen: meer dan één keer per week, meestal op de iPod in de trein), vooral enkele losse nummers. In voorbereiding op de concertreeks, waarbij Hammill aankondigde lange stukken te gaan doen. Dus ik dacht dan moeten de oude platen uit de kast...

Luister inmiddels toch anders naar dit album dat ik vaak negeerde en beschouwde al 'minder'. Misschien is-ie toch zelfs wel beter dan Least We Can Do vind ik inmiddels. Niet alleen Killer is fantastisch, maar vooral Lost heb ik vaker achtereen gedraaid. Geweldig, dringt nu pas echt tot mij door. Zo had ik dat ook met een nummer op Least We Can Do... En nu maar hopen dat ook Hammill Lost heeft herondekt voor de setlist. Zal wel ijdele hoop zijn, zonder sax. Maar ja er zijn meer sax-klassiekers in de trio-opstelling tot een wonderlijke wedergeboorte gekomen.

avatar van IntoMusic
3,0
Hoe smaken kunnen verschillen hoeft niet uitgelegd te worden, want dit album vind ik duidelijk minder dan het debut en het album uit hetzelfde jaar (The least we can do.... Hier wordt veel meer geëxpirimenteerd, terwijl de andere twee albums een wat 'rustiger' tempo kennen.
Het album met tussenpozes een paar maal beluisterd, maar de klik is er (nog) niet.

avatar van chevy93
4,0
Smaken kunnen zeker verschillen.. laat ik het zo zeggen: dit is misschien wel de allerbeste van VDGG!

avatar van Rudi S
4,5
Nou, die eerste 2 liedjes behoren wel tot de mooiste van VDGG.
De midden jaren 70 albums vind ik wel het mooist. (wijsneuzerij alert).
Wij dit heel mooi vindt, zou de solo albums van Hammill uit deze periode ook eens moeten luisteren, erg goed.

4,0
Ik ben mijn oude Van Der Graaf Generator platen aan het afstoffen en weer eens aan het beluisteren. Ik heb de groep leren kennen in de jaren 80 door Peter Hammill. De eerste plaat van Van Der Graaf die ik nieuw kocht was Vital, een live plaat, die hetzelfde euvel had als the Margin van Peter Hammill en de K groep. Bijzonder druk en redelijk freakerig.
Daarna heb ik in tweedehands zaken regelmatig oude VDGG platen op de kop getikt, zoals deze voor 10 gulden. Was nogal wat, maar VDGG platen waren niet makkelijk verkrijgbaar. Zelf ben ik redelijk gecharmeerd van de begintijd van de band. Ze waren nog zoekende, maar daardoor soms ook redelijk toegankelijk. In deze tijd ook vergelijkbaar met andere prog groepen, minder jazzy en freaky.
Dit album begint zeer sterk met Killer en op de achterkant staat het prachtige Lost. Alle ingrediënten van VDGG zijn al aanwezig, maar ik vind het allemaal nog bijzonder goed klinken. Soms is er agressie, maar niet in de mate zoals het later wordt ten toon gespreid. Het is al iets ruiger dan de voorganger, maar zeker een goed album. Soms is een bloem in de knop net zo mooi als de bloem zelf, zo zie ik deze periode van Van Der Graaf Generator.

avatar van jorro
3,5
Ik heb dit nog eens uitgebreid beluisterd, wat voor mij toch een verlaging naar 3,5 met zich mee brengt. Pioneers in C en vooral ook Squid 1 en 2 Octopus zijjn me toch wat te rommelig. Van sommige passages word ik lichtelijk nerveus. Het is te veel muziek waarvoor je in de juiste stemming moet zijn in plaats van muziek die je in een fijne relaxte stemming brengt.
#58 in de 100 Greatest Albums of 1970 en 65 in de Best Ever Albums over1970.

avatar van uffing
4,0
Beoordeel jij albums dan inclusief de bonustracks, jorro? De laatste track die je noemt is dat namelijk. In mijn beoordeling van platen neem ik de extra's eigenlijk nooit mee. Uiteraard is het jouw goed recht om dat wel te doen.

avatar van jorro
3,5
uffing schreef
Beoordeel jij albums dan inclusief de bonustracks, jorro?


Nee, ik probeer albums altijd zonder bonustracks te beoordelen. Ook aanwijzen favo tracks doe ik uit het reguliere album. Maar dit is zo'n album met erg weinig nummers incl. de bonus.

4,5
ik ben hierop gewezen en moet zeggen T O P!! Peter Hammill doet mij vaak denken aan de (jonge) David Bowie.

avatar van Mssr Renard
3,5
Van der Graaf is één van de moeilijkste progrockbands om te beoordelen. Misschien samen met Zappa en King Crimson. Het is niet zo zeer dat de Van der Graaf ontoegankelijk is, want de muziek is erg op pop-structuren gebaseerd en kent niet zo enorm ingewikkelde stukken. Het is voornamelijk een band die het moet hebben van sfeer en teksten. Ik ben niet zo een teksten-luisteraar, dus ben nooit zo thuis in waar teksten nu precies over gaan.

Ik heb op progarchives (het forum) al veel discussie gehad over de band. In mijn herinnering vond ik de band niet speels genoeg. Ik vond het ook vooral geen mooie muziek. Nu ik het weer zo terugluister, klopt mijn beleving ook wel. De band probeert hier en daar een wat duistere en mystieke sfeer neer te zetten die mij niet zo ligt. Dat de zang mij niet zo ligt, interesseert me eigenlijk minder dan ik had verwacht. Het stoort me niet.

Wat me wel wat stoort is het wat simpele karakter van de composities, wat zo nu en dan wordt onderbroken door wat saxofoon-geweld of wat escapades op het orgel. Het zijn dan ook David Jackson en Hugh Banton die de muziek voor mij interessant maken. Productioneel is het ook erg aangenaam (heerlijk hoe een basgitaar rond deze tijd klonk). De songs zijn teveel gericht op de voordrachten van Hamill, en ik ben gewoonweg niet zo geïnteresseerd in zoveel zang en teksten. Ik had het leuker gevonden, wanneer de instrumentale passages wat langer waren. Het orgel en de sax in eindeloze solo's zoals bijvoorbeeld Soft Machine.

Nu zijn er genoeg bands die wel veel zang hebben, die ik wel erg gaaf vind uit deze periode, zoals Gentle Giant of Cressida, maar daar zijn de songstructuren veel interessanter. Bij Van Der Graaf vind ik het toch allemaal een beetje te simpel om geboeid te blijven. Het zal voor mij ook niet een verrassing zijn, als het bij liefhebbers ook echt draait om de teksten en voordrachten.

Er is wel een hoop positiefs te zeggen over deze band, en toch is het nooit helemaal een band geweest waar ik graag naar luister. In dit 'genre' luister ik liever naar King Crimson. Uiteraard wel bonuspunten voor David Jackson en Hugh Benton en het fijne bas-geluid. Ook is The Emperor in His War Room een erg fijne song, met een fantastische Fripp op freaky leadgitaar. Lost kent ook gave instrumentale passages, maar ook deze hadden veel langer mogen duren, want bij elke opleving komt Hamill weer met nog meer teksten.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:32 uur

geplaatst: vandaag om 16:32 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.