menu

Radical Face - The Family Tree: The Leaves (2016)

Alternatieve titel: The Leaves

mijn stem
3,79 (95)
95 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Folk
Label: Nettwerk

  1. Secrets (Cellar Door) (4:25)
  2. Rivers in the Dust (5:45)
  3. Everything Costs (3:41)
  4. Midnight (3:09)
  5. A Ship in Port (3:43)
  6. Photograph (2:24)
  7. Third Family Portrait (3:44)
  8. The Road to Nowhere (4:46)
  9. Old Gemini (4:15)
  10. Bad Blood (4:50)
totale tijdsduur: 40:42
zoeken in:
avatar van HezzardNL
4,0
Dat merk ik in Paradiso helaas wel vaker dat mensen vol door een concert praten..

Ben laat trouwens weten dat er zo'n 300 boxsets zijn gemaakt, dus vrij exclusief is het wel te noemen. Ik kijk uit naar de videoclips voor Everything Costs en The Road to Nowhere die blijkbaar een parallelle tijdlijn krijgen die elkaar beïnvloeden. Ingenieus werkje zal dat zijn. Ook voor Midnight en The Ship in Port komen er nog clips aan, genoeg moois naast de muziek om naar uit te kijken dus

avatar van SOAD
3,5
Nog niet op spotify

avatar van HezzardNL
4,0
SOAD schreef:
Nog niet op spotify


Jawel hoor, dit linkje brengt je er

avatar van Screenager
4,0
SOAD schreef:
Nog niet op spotify

Inderdaad reeds te vinden op Spotify. Vreemd genoeg zelfs uit het jaar '2015'

avatar van SOAD
3,5
Screenager schreef:
(quote)

Inderdaad reeds te vinden op Spotify. Vreemd genoeg zelfs uit het jaar '2015'


Bedankt zie hem staan. Daar ging ik de fout in.

avatar van wexxel99
3,0
Oef wat en tegenvaller is dit geworden zeg. Een herhaling van zetten zonder dat er echt sterke nummers tussenstaan. Meer dan een 3* kan ik er niet van maken.

avatar van west
4,0
wexxel99 schreef:
Een herhaling van zetten zonder dat er echt sterke nummers tussenstaan.

Een herhaling van zetten kan ik goed volgen, maar vind je bijvoorbeeld Rivers in the Dust en The Road To Nowhere geen sterke nummers?

avatar van wexxel99
3,0
Nee, helaas niet. Met enige goede wil kan ik Road to nowhere lekker in het gehoor vinden liggen, maar goed absoluut niet. Het is voor mij helaas ook geen groeier, na meerdere malen draaien gaat de plaat steeds meer irriteren.

avatar van davido1986
4,5
Ik hoor niemand over Bad Blood...

avatar van Elbow
3,5
Inderdaad, de laatste 3 nummers redden voor mij het album... Ik heb hem zondag zeker 5 keer helemaal beluisterd en ik ben tot de conclusie gekomen dat het een mak album is geworden, te weinig goeie songs waarvan je zegt hmmm die wil ik opnieuw horen... Wel 4 mooie songs. 'Everything costs' ' The road to nowhere' 'Old gemini' en 'bad blood'
Dit album blijft bij mij niet aan de ribben kleven alhoewel 'Old Gemini' heel dicht in de beurt komt. Mijn favoriet met stip 'Old Gemini'

avatar van HugovdBos
4,0
Ben Cooper begon in 2007 met het schrijven van nummers over een fictieve familie, genaamd Northcotes, en besloot om er een albumtrilogie van te maken. Het schrijven van genoeg materiaal bleek hem geen problemen op te leveren en zo verscheen in 2011 het eerste ingetogen deel The Roots, gevolgd door het melodieuze The Branches in 2013. Het laatste deel liet echter even op zich wachten, mede door persoonlijke omstandigheden, die het hem bemoeilijkte om zijn muzikale pad te vervolgen. Het verhaal van de familielijn uit de 19e eeuw werd gedurende de albums steeds verder uitgediept en kan worden gelinkt aan de grote familie waar Ben zelf onderdeel van uitmaakt. De connectie tussen de verschillende familieleden bracht naast heksen, geesten en verwarde personen ook een steeds gedetailleerder beeld van de onderlinge relaties voort. The Leaves is het slotstuk van dit aangrijpende verhaal en toont naast de verhalen van de Northcotes familie vooral persoonlijke gebeurtenissen die Ben de afgelopen jaren bezig hebben gehouden. De bijdragen van de overige muzikanten blijft beperkt, want Ben nam voor de opnames opnieuw plaats achter de meeste instrumenten die te horen zijn op het album.

Het fantasierijke geheel start me Cooper’s vocalen op Secrets (Cellar Door). Qua muzikale stijl vervolgd hij zijn pad van de twee voorgaande albums, de rol voor het akoestische werk en de strijkers zijn dan ook weer direct hoorbaar. Het melancholische van het verhaal richt zich hier vooral op de doden tot leven wekken en verbindt twee karakters uit verhaal met elkaar via het communiceren met overledenen uit de familie. De folk muziek laat bij vlagen wat los van het traditionele karakter, maar leeft vooral op in de klanken van de viool en de akoestische gitaar. Rivers in the Dust gaat wat dieper in op de toon die is gezet met het openingsnummer. De pianoklanken verweven op aangrijpende wijze het verhaal van de familie met zijn persoonlijke wereld. Het duistere karakter maakt plaats voor een opfleurende klank, waar de drums als scherpe messen doorheen snijden. De synths brengen een stroom aan melodielagen in het gehoor. De woorden die de familieleden verder uit elkaar trekken slaan een gat met het verleden en doen de muziek haar angstige karakter behouden. Op Everything Costs legt zowel de muzikale weg als de zang van Cooper de relatie met Sufjan Stevens. Het verlies van de weg van het bestaan wordt door de harmonieën van Cooper en Rutenberg glansrijk ingevuld. De ontroering slaat toe wanneer de pijnlijke verhoudingen tot in het diepste van de personages tot leven komen, met een prachtige bijdrage op de fagot van van Josh Lee. Het abrupte einde laat je achter in de schaduw waarin het nummer tot stand is gekomen.

Wanneer de klanken van krekels door de lucht worden geworpen drukt Cooper je de nachtelijke klanken van Midnight in. Zijn stem ontdoet zich van het scherpe randje en laat de pure emotie van de eenvoud zien. Het pianospel zweept in combinatie met de drums het tempo op. De geestenwereld opent zich in de ontmoeting tussen twee personen, waar een geheim plaats maakt voor het verdriet dat de personen elkaar nooit meer zien. Het intrigerende gitaarspel van The Ship in Port ontdoet zich van alle omringende klanken en brengt een verbroken relatie aan het licht. De mensen die zijn heengegaan worden herdacht in het vioolspel van Josh Lee. De poëtische teksten vinden in het nummer meer diepgang en zorgen in combinatie met het oplopende volume voor een stroom aan herinneringen. De melodieuze klanken van de fagot en het stevige drumwerk doen de droomwereld met de werkelijkheid samensmelten. De filmische kant van het album krijgt een vervolg in Photograph. De gitaarklanken brengen de beelden van de familiegeschiedenis in kaart, waar de verdrietige momenten worden afgewisseld met de vrolijkheid van het bestaan. Het zijn beelden die ons langs de drie albums brengen en het heden en het verleden van de familie met elkaar verbinden. Alleen al de opkomende vocalen doen de emoties hoog oplopen. Het nummer opent de weg voor het derde en laatste familieportret (Third Family Portrait). De karakters van de voorgaande twee albums komen hiermee terug in het verhaal, al heeft het vaderfiguur in deel 1 al een einde aan zijn leven gemaakt. Verteld vanuit de dochter verlaat de familie het huis waar zoveel gebeurtenissen hebben plaatsgevonden. De zomerse klanken dringen op in de autorit, wanneer de wereld langzaam aan tot verandering komt. De zee die zich aandoet voor je ogen en nieuw leven in je blaast, de strijkers en gitaarklanken ontwikkelen daarbij de weg naar het veranderende bestaan.

The Road to Nowhere gooit de muzikale toon drastisch om en zet met de vioolklanken de elektronische klanken van drumcomputers en gitaren in werking. Het donkere sfeertje legt de verbinding met the gilded hand en doet de geestenwereld opnieuw openen. Het ritme wordt verder uitgediept met pianoklanken en de laag aan strijkers. De muzikale afwisseling doet het nummer goed en zorgt ervoor dat het verhaal zich wat verder opent voor de luisteraar. De zoektocht naar antwoorden op de vragen die de personages bezighouden blijkt een eindeloze rit en doet ze in een diepe slaap verzinken. Old Gemini pakt weer terug naar de karakters uit het familieportret. De percussie zorgt samen met de piano voor het opbouwen van een nieuw bestaan. In het huis dat ze hebben opgebouwd ontdekt één van de tweelingbroers een dagboek. Een boek dat de verbinding legt met de verhalen van een verward jongetje, prachtig vormgegeven in de muziek. De tekst uit het boek brengt de verhoudingen tussen het complexe en simplistische in beeld, al raakt het jongetje verstrikt in de gedachten wie hij werkelijk is. De eenvoud van de akoestische gitaar is de perfecte afsluiter van het album en de trilogie. Alhoewel Bad Blood niet zozeer een slotstuk is in de gehele verhaallijn doet het wel gebeurtenissen uit Cooper’s persoonlijke leven van zich afschrijven. De pijn van een verbroken liefde komt terug in het ontroerende karakter, gevormd door de viool en gitaar. De opbouw is krachtig en brengt het volle instrumentale geluid van zijn drie albums in beweging. Een hoofdstuk uit zijn leven wordt afgesloten, zowel in de relationele zin als in het einde van zijn imposante Family Tree trilogie.

Ben Cooper slaagt er in het slotdeel van zijn Family Tree trilogie in zijn persoonlijk leven op geslaagde wijze te integreren binnen de verhaallijn van de Northcotes. De akoestische gitaar, fagot en strijkers spelen een prominente rol in de nummers van het album en houden daarmee het overkoepelende thema bijeen. Vooral in het tweede deel van het album komen de verhalen tot leven in de fijnzinnige melodieën, die zowel in de akoestische als in de experimentele stukken de karakters en beelden tot leven wekken. Alhoewel het verhaal in zijn compleetheid nog wat delen openlaat weet Radical Face zijn conclusies te trekken en kan hij met een positief gevoel het boek genaamd The Family Tree sluiten.

4*

Afkomstig van Platendraaier.

avatar van ArthurDZ
4,0
Ben Cooper aka Radical Face straalt al vanaf debuutalbum Ghost uit 2007 als een voorzichtig aangenaam lentezonnetje over het indiefolk-landschap. Hij is subtieler en rustiger dan zijn meeste genregenoten, en zijn liedjes lijken zich eerder in een groenheuvelig droomlandschap af te spelen dan in de echte wereld. Nu is er dan eindelijk The Leaves, het langverwachte derde en laatste deel van zijn Family Tree-project. Mogen we ons verwachten aan een finale à la The Return Of The King, of wordt het toch eerder Rambo III?

The Family Tree is een trilogie van platen over de fictieve 19de-eeuwse familie Northcote, die Cooper in staat stelt om de familiekronieken van de Cooper-clan te verweven met zijn eigen fantasie en tot sterke en volle liedjes te kanaliseren. De verhaallijnen zijn talrijk en non-lineair, en eerlijk gezegd nogal warrig. Zo is eerste single ‘The Road To Nowhere’ een vervolg op ‘The Gilded Hand’ van het vorige album, niet op ‘Third Family Portrait’, dat het nummer voorafgaat op The Leaves zelf. ‘Third Family Portrait’ is namelijk het vervolg op ‘West’ van het restjesalbum The Bastards, dat dan weer zijn oorsprong vindt in ‘Black Eyes’ van het eerste Family Tree-album The Roots. Nee, simpel is het allemaal niet.

Gelukkig hoef je je van geen enkele verhaallijn wat aan te trekken als je dat niet per se wil. Uiteindelijk staat elk nummer op muzikaal vlak volledig op zichzelf, en zit de lol van het luisteren hem vooral hierin. Want voor de derde keer op rij zitten alle songs weer subliem in elkaar. Het pastorale sfeertje van de voorgangers wordt doorgetrokken en soms nog extra dik aangezet, zonder dat de plaat er ouderwets door gaat klinken. Eerder buitentijds, met dank aan de toch vrij swingende ritmesectie en een subtiel gebruik van elektronica op enkele tracks. Nu was dat op de voorgangers van deze plaat ook al zo, maar van verveelde deja-vu’s is wat mij betreft geen sprake hier: er zit nog genoeg water in dat putje. Al zou het Cooper zeker sieren indien hij voor de volgende plaat zijn kleurenpalet wat update nu de Family Tree-serie erop zit…

Als Radical Face ergens in uitblinkt, dan is het wel in het vinden van schoonheid in melancholie. Ook op The Leaves is de stemming treurig, al sluimeren er ook steeds hints naar liefde, aanvaarding en innerlijke rust door de plaat. The Leaves is hierin niet anders dan in zijn twee aanraders van voorgangers, en dus is The Family Tree-cyclus misschien wel de finale bevestiging van het talent Ben Cooper. Het is niet moeilijk om je een nummer als ‘The Road To Nowhere’ in te beelden met een explosiever refrein of een gekwelde banjosolo aan het einde, maar het nummer heeft dat soort typische fratsen niet nodig om effectief te zijn. Sterker nog, het album staat vol met nummers die waarschijnlijk niet meer te verbeteren zijn al zou je het proberen, en als dat geen goed teken is, dan weet ik het ook niet meer.

Oh ja, zij die benieuwd zijn naar de familie Northcote, moeten zeker eens Radical Face - radicalface.com checken voor meer info. Geen dank!

(Dit bericht komt van mijn muziekblog The Irresistibles. Het is zeker niet de bedoeling dat al mijn blogposts op musicmeter terechtkomen, dus wie benieuwd is naar meer mag altijd de facebook-pagina liken. Bedankt!)

avatar van greendog
4,0
Het moment dat je nieuwe muziek hoort en dat je er achter komt dat er een hele catalogus achter zit. De euforie, de spanning, de sensatie. Dat is exact wat ik hier bij voelde.
Heerlijke liedjes met heerlijke composities en een nog fijner verhaal wat er bij verteld wordt.
En dan kom ik er ook nog eens achter dat hij 3 maal in Londen staat. De parkeerboete die vandaag was ontvangen is plots een stuk minder belangrijk en het leven is prachtig.

avatar van west
4,0
Ik verlaag mijn cijfer voor dit derde deel van de trilogie van Ben. Helaas vind ik dat het op net wat teveel nummers te veel voortkabbelt. Uitzonderingen blijven Rivers in the Dust, A Ship In the Port & The Road to Nowhere. Was de hele plaat maar gevuld met deze kwaliteit. Over het geheel genomen vind ik zelfs the Bastards van de trilogie wat sterker. Maar niets komt in de buurt van the Roots.

avatar van Metalhead99
4,0
Ik ben hem inmiddels voor de derde keer aan het beluisteren en bij mij gaat hij er weer prima in. Ben Cooper's unieke stemgeluid in combinatie met zijn welbekende sound, maar toch genoeg vernieuwingen om het fris te houden. Zo kent deze plaat een grotere diversiteit in de instrumentatie dan de voorgaande twee. Verder bevalt de vrouwelijke bijdrage op 'Everything Costs' me wel. Een nummer die ik in de bovenstaande recensies niet zie staan en dat terwijl ik het persoonlijk een van de betere nummers van de plaat vind.
Van het sfeervolle, voornamelijk instrumentale 'Photograph' tot het viool-(of cello)spel aan het begin van 'The Road to Nowhere: ik vind het allemaal mooi en ik vind het dan ook moeilijk om favoriete nummers te kiezen.
Puur weer de moeite waard voor de liefhebbers van Cooper's eerdere werk.

avatar van bommel
3,0
Voor mij veruit de minste die Ben Cooper tot nu toe gemaakt heeft.
Ghost, Roots, Branches alle drie geweldig.
Maar deze kabbelt me veel te veel door, komt niets van binnen.
Misschien is de chemie uitgewerkt

avatar van dynamo d
3,5
Midnight is een goed nummer maar voor de rest vind ik dit album stuk minder dan zijn voorgangers. Jammer want ik had er meer van verwacht.

avatar van Leeds
5,0
Ik kan echt genieten van dit album. Schitterende afsluiter van deze geweldige Family Tree!

avatar van tbouwh
3,5
Ik mis wel een stukje onderscheidend vermogen bij de nummers van deze Family Tree-afsluiter. Sfeertje is (weer) dik in orde maar in relatie tot eerdere albums kom ik geen nummers tegen die me echt in vervoering brengen.

avatar van Mastroianni
4,0
Bij herbeluistering voor mijn jaarlijstje blijkt deze plaat veel mooier dan ik dacht. Een waardige afsluiting van een schitterende trilogie.

Gast
geplaatst: vandaag om 00:36 uur

geplaatst: vandaag om 00:36 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.