Ben Cooper aka Radical Face straalt al vanaf debuutalbum Ghost uit 2007 als een voorzichtig aangenaam lentezonnetje over het indiefolk-landschap. Hij is subtieler en rustiger dan zijn meeste genregenoten, en zijn liedjes lijken zich eerder in een groenheuvelig droomlandschap af te spelen dan in de echte wereld. Nu is er dan eindelijk The Leaves, het langverwachte derde en laatste deel van zijn Family Tree-project. Mogen we ons verwachten aan een finale à la The Return Of The King, of wordt het toch eerder Rambo III?
The Family Tree is een trilogie van platen over de fictieve 19de-eeuwse familie Northcote, die Cooper in staat stelt om de familiekronieken van de Cooper-clan te verweven met zijn eigen fantasie en tot sterke en volle liedjes te kanaliseren. De verhaallijnen zijn talrijk en non-lineair, en eerlijk gezegd nogal warrig. Zo is eerste single ‘The Road To Nowhere’ een vervolg op ‘The Gilded Hand’ van het vorige album, niet op ‘Third Family Portrait’, dat het nummer voorafgaat op The Leaves zelf. ‘Third Family Portrait’ is namelijk het vervolg op ‘West’ van het restjesalbum The Bastards, dat dan weer zijn oorsprong vindt in ‘Black Eyes’ van het eerste Family Tree-album The Roots. Nee, simpel is het allemaal niet.
Gelukkig hoef je je van geen enkele verhaallijn wat aan te trekken als je dat niet per se wil. Uiteindelijk staat elk nummer op muzikaal vlak volledig op zichzelf, en zit de lol van het luisteren hem vooral hierin. Want voor de derde keer op rij zitten alle songs weer subliem in elkaar. Het pastorale sfeertje van de voorgangers wordt doorgetrokken en soms nog extra dik aangezet, zonder dat de plaat er ouderwets door gaat klinken. Eerder buitentijds, met dank aan de toch vrij swingende ritmesectie en een subtiel gebruik van elektronica op enkele tracks. Nu was dat op de voorgangers van deze plaat ook al zo, maar van verveelde deja-vu’s is wat mij betreft geen sprake hier: er zit nog genoeg water in dat putje. Al zou het Cooper zeker sieren indien hij voor de volgende plaat zijn kleurenpalet wat update nu de Family Tree-serie erop zit…
Als Radical Face ergens in uitblinkt, dan is het wel in het vinden van schoonheid in melancholie. Ook op The Leaves is de stemming treurig, al sluimeren er ook steeds hints naar liefde, aanvaarding en innerlijke rust door de plaat. The Leaves is hierin niet anders dan in zijn twee aanraders van voorgangers, en dus is The Family Tree-cyclus misschien wel de finale bevestiging van het talent Ben Cooper. Het is niet moeilijk om je een nummer als ‘The Road To Nowhere’ in te beelden met een explosiever refrein of een gekwelde banjosolo aan het einde, maar het nummer heeft dat soort typische fratsen niet nodig om effectief te zijn. Sterker nog, het album staat vol met nummers die waarschijnlijk niet meer te verbeteren zijn al zou je het proberen, en als dat geen goed teken is, dan weet ik het ook niet meer.
Oh ja, zij die benieuwd zijn naar de familie Northcote, moeten zeker eens
Radical Face - radicalface.com checken voor meer info. Geen dank!
(Dit bericht komt van mijn muziekblog
The Irresistibles. Het is zeker niet de bedoeling dat al mijn blogposts op musicmeter terechtkomen, dus wie benieuwd is naar meer mag altijd de
facebook-pagina liken. Bedankt!)