menu

Låpsley - Long Way Home (2016)

mijn stem
3,65 (39)
39 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Electronic
Label: XL

  1. Heartless (4:14)
  2. Hurt Me (3:51)
  3. Falling Short (3:23)
  4. Cliff (4:28)
  5. Operator (He Doesn't Call Me) (3:24)
  6. Painter (3:08)
  7. Tell Me the Truth (3:55)
  8. Station (3:16)
  9. Love Is Blind (4:10)
  10. Silverlake (4:21)
  11. Leap (4:49)
  12. Seven Months (3:29)
totale tijdsduur: 46:28
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,0
De Understudy EP beviel me erg goed. Alleen Falling Short keert terug op dit album. Ik moest toen regelmatig denken aan James Blake en nu schiet London Grammar toch ook wel door me heen.

Een heerlijk zuivere stem, lekkere twists, niet te zwaar of ingewikkeld maar toch spannend genoeg.

Zo'n debuut is dan gewoon zeer aangenaam. Ik ben benieuwd hoe ver ze hier mee gaat komen.

avatar van Don Cappuccino
4,0
Sterk debuutalbum van Låpsley. De track Hurt Me zorgde ervoor dat ik benieuwd was naar de rest en dat klinkt ook allemaal uitstekend. London Grammar, James Blake en zelfs een vleugje Adele (ten tijde van 19) zijn referentiepunten bij deze plaat. Haar stem is karaktervol met veel soul met gave twists met pitch à la James Blake, vooral Station en Falling Short blinken daarin echt uit. Operator (He Doesn't Call Me) is bijna een discotrack die behoorlijk afwijkt van de rest, maar Long Way Home bestaat vooral uit erg goede melancholische popmuziek met het hart op de juiste plaats, gemaakt door een vrouw die artistiek compleet de touwtjes in handen heeft en hopelijk niet door de aasgieren van de popindustrie creatief wordt gegijzeld.

avatar van kemm
4,0
Don Cappuccino schreef:
gemaakt door een vrouw die artistiek compleet de touwtjes in handen heeft en hopelijk niet door de aasgieren van de popindustrie creatief wordt gegijzeld.
Soms klinkt Long Way Home alsof dat laatste al aan het gebeuren is. Wanneer het net ietsje té geproduceerd gaat klinken. Gelukkig wordt nergens de schoonheid van de eigenlijk song overschaduwd. Zelfs de ietwat foute discotrack Operator (He Doesn't Call Me) heeft wel zijn charme en geeft het album een aangename break. Magisch blijft vooral haar vroege bedroompop à la Station en Painter, twee pareltjes die eindelijk niet meer hoeven voorbij te zweven op een verdwaalde soundcloud.

avatar van Choconas
4,0
Na twee EP's, een reeks sterke singles (waarvan met name "Hurt Me" en "Falling Short" aansloegen) en geslaagde optredens op festivals, keek ik ontzettend uit naar dit debuutalbum van Låpsley. De voortekenen waren gunstig, maar de vraag was of de negentienjarige Britse Holly Lapsley Fletcher ook een heel album lang kan boeien. Na veelvuldige beluistering van "Long Way Home" kan ik die vraag zonder twijfel bevestigend beantwoorden. Låpsley weet van tijd tot tijd de mooiste geluiden en melodieën uit haar synthesizer en drumcomputer te toveren, maar haar vocale capaciteiten maken toch de meeste indruk. Haar wonderschone stem, die niet zelden aan Adele doet denken, voert je gedurende drie kwartier door het prachtige muzikale droomlandschap van "Long Way Home". Voor de hand liggende referenties zijn daarbij The XX en London Grammar. Het album bevat twaalf stuk voor stuk fraai gecomponeerde liedjes, van discoknaller "Operator (He Doesn't Call Me)" tot het ingetogen "Tell Me The Truth". Mijn favorieten van dit album zijn evenwel "Cliff" en "Silverlake".

Gast
geplaatst: vandaag om 19:19 uur

geplaatst: vandaag om 19:19 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.