Mijn eerste blootstelling aan Dan Stuart, maar wat voor een. Hier is een boos iemand aan de microfoon, die alles en iedereen niet wenst te ontzien. Samen met de Mexicaanse rockers Twin Tones weet Stuart telkens de juiste toon aan te slaan. Daarbij maakt hij indruk met een enorme bak herrie, maar evenzeer met meer ingetogen nummers. Dat maakt verbazingwekkend weinig uit, om de simpele reden dat zijn voordracht uitzonderlijk sterk is. In het verhaal rond het album gaat het over iemand die de V.S. de rug toekeerde, gedesillusioneerd omdat niemand om hem geeft. Nou, tien jaar later is die tijd voorbij. Marlowe's Revenge is een plaat om aandacht aan te besteden. Al dat gedoe rond "Post Pop Depression' kan zo de prullenbak in. Deze plaat is zoveel beter.
Het hele verhaal staat
hier op WoNo Magazine.