menu

Rufus Wainwright - Take All My Loves (2016)

Alternatieve titel: 9 Shakespeare Sonnets

mijn stem
2,96 (14)
14 stemmen

Canada
Pop / Neoklassiek
Label: Deutsche Grammophon

  1. Sonnet 43 (1:14)

    met Siân Phillips

  2. When Most I Wink (Sonnet 43) (4:56)

    met Anna Prohaska

  3. Take All My Loves (Sonnet 40) (6:26)

    met Marius de Vries

  4. Sonnet 20 (0:52)

    met Frally Hynes

  5. A Woman's Face (Sonnet 20) (3:49)

    met Anna Prohaska

  6. For Shame (Sonnet 10) (3:12)
  7. Sonnet 10 (0:58)

    met Peter Eyre

  8. Unperfect Actor (Sonnet 23) (5:43)

    met Helena Bonham Carter, Martha Wainwright en Fiora

  9. Sonnet 29 (1:02)

    met Carrie Fisher

  10. When in Disgrace with Fortune and Men's Eyes (Sonnet 29) (3:07)

    met Florence Welch en Ben de Vries

  11. Sonnet 129 (1:04)

    met William Shatner

  12. Th'Expense of Spirit in a Waste of Shame (Sonnet 129) (2:48)

    met Anna Prohaska

  13. All Dessen Müd (Sonnet 66) (8:23)

    met Christopher Nell en Jürgen Holtz

  14. A Woman's Face - Reprise (Sonnet 20) (3:10)
  15. Sonnet 87 (1:17)

    met Inge Keller

  16. Farewell (Sonnet 87) (6:30)

    met Anna Prohaska

totale tijdsduur: 54:31
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,0
De opera Prima Donna staat helaas niet op de site maar is wel degelijk de moeite waard. Op dit album gaat hij pop en klassiek vermengen naar het schijnt.

Het idee van de sonnets is niet nieuw. Hij deed het al eerder op All Days Are Nights: Songs for Lulu, een album waar ik een stuk minder mee heb. Ik ben benieuwd hoe het hier gaat uitpakken.

Vreselijke hoes trouwens.

avatar van aERodynamIC
4,0
Het eerste nummer van dit album dat bekend is: Rufus Wainwright - A Woman's Face Reprise (Sonnet 20) - YouTube

Op en top Rufus, weinig klassieks.


avatar van aERodynamIC
4,0
Vierhonderd jaar geleden overleed William Shakespeare.

Op het piano-album All Days Are Nights: Songs for Lulu verschenen al een paar sonnetten. Er kwam na dat album nog een verzamelaar (Vibrate), een meer pop-georiënteerde plaat (Out of the Game) en een opera (Prima Donna).

Nu is er een nieuw album waar alle disciplines samenvallen en waar Wainwright weer samenwerkt met Marius de Vries, verantwoordelijk voor de meesterwerken Want one en two. Shakespeare staat centraal en een keur aan gasten passeren de revue.

Al tijdens de opener raak je wat in verwarring als actrice Siân Phillips op mysterieuze geluiden Sonnet 43 voordraagt. En dan volgt gewoon een stukje opera, gezongen door Anna Prohaska. Even denk ik dat ik per ongeluk Prima Donna heb opgezet, maar dan laat Rufus zich eindelijk in de derde track horen op een nummer dat zo op de Want albums had kunnen staan. 'Do I Disapoint You?' is de eerste gedachte die in me opkomt. Dezelfde vibe en daarmee keert Rufus terug naar die fantastische periode. Marius de Vries heeft zijn werk weer goed gedaan.

Dan mag Frally Hynes weer wat voordragen, gewoon zonder enige vorm van begeleiding. Het vormt een korte overgang naar A Woman's Face (Sonnet 20) waar Anna Prohaska de vocalen weer voor haar rekening neemt. Schitterend gezongen, maar puur klassiek, en hoe mooi ik dat ook vind, het blijft een raar contrast vormen met de andere nummers op het album. Anna gaat gewoon nog even door op For Shame (Sonnet 10) waarna acteur Peter Eyre zijn voordracht mag laten horen met lichte pianoklanken als begeleiding (inclusief zuchtje wind).

Vervolgens horen we Helena Bonham Carter, de actrice, en komt zus Martha Wainwright ook meedoen op Unperfect Actor (Sonnet 23). Dacht je het wel gehoord te hebben met klassiek naast de typische Marius de Vries sound, krijg je nu keiharde gitaren om je oren. U zegt? Ja, keiharde gitaren waar Rufus dan lekker overheen galmt (en zus Martha hem ondersteunt met Fiora Cutler). Dit is een kant die ik nog niet eerder van hem gehoord heb. En dan gooien we er ook nog een bombastische orkestsound tegenaan. Dit klinkt eigenlijk best wel erg gaaf, ook al is het wennen! Maar dan zijn we nog niet aan het einde van het nummer gekomen, want de laatste minuut klinkt als een lieflijk Kate Bush old-school nummer waar de agressieve sound af en toe nog even opveert. Bijzonder!

Actrice Carrie Fisher horen we ook zonder enige begeleiding. Het hoort op dit album, maar ik vind het eigenlijk gewoon vervelende onderbrekingen. Ik kan er niks anders van maken. Gelukkig duurt het telkens niet lang.

En dan mag Florenche Welch aantreden op een lieflijk, maar o zo schitterend walsje When in Disgrace with Fortune and Men's Eyes (Sonnet 29) genaamd. Rufus horen we alleen maar in het achtergrondkoortje.

William Shatner doet Sonnet 129 en mag dat op mysterieuze wijze doen. Alsof ie in het heelal rondzweeft (grapje wellicht?!). Het is de opmaat voor het spannende intro van Th'Expense Of Spirit In A Waste Of Shame (Sonnet 129) waar Anna Prohaska terugkeert.

Christopher Nell and Jürgen Holtz mogen All dessen müd (Sonnet 66) opvoeren. Duitstalig ja en een zigeuner viool-begeleiding. Oude Berlijn nachtclub avonden herleven. Cabaret, Marlene Dietrich enzovoort. Marc Almond zou dit zo op één van zijn projecten hebben kunnen zetten.

A Woman's Face – Reprise (Sonnet 20) is dan weer onvervalst Wainwright. Lekker klagerig en slepend zoals we hem kennen. Gewoon een fijn popliedje dat gevolgd wordt door Sonnet 87 met de Duitse actrice Inge Keller.

Anna Prohaska mag het album dan in stijl afsluiten op Farewell (Sonnet 87). Prachtige stem, mooie afsluiter maar klassiek.

En daarmee kom ik toch tot de moeilijke taak voor mezelf om te bepalen of ik dit nu een goed album vind of niet. Ik ben gek op Wainwright, nog gekker op zijn albums Want one en two. Ik vind Prima Donna een uiterst genietbare opera, maar op Take All My Loves vind ik het toch te veel een ratjetoe. Ik vind de grote diversiteit aan nummers niet werken, ook al sluit het wonderlijk goed op elkaar aan. Het stoort misschien niet eens echt maar ik hoor liever Rufus volledig een album zingen en wil ik klassiek dan zet ik Prima Donna op en kan ik mezelf ruime tijd onderdompelen in schitterende klanken. Hier hoor ik ze ook, maar als ik daarvoor cabaret heb gehoord of pop kost de omschakeling toch te veel moeite.

Een wat vreemd project, begrijpelijk gezien de geschiedenis van Rufus Wainwright, maar of dit gaat werken bij het grote publiek? Ik betwijfel het. Leuk voor de fans, maar verder denk ik niet dat we dit de echte opvolger van Out of the Game kunnen noemen.

Robertus
Interessant stuk, aERodynamIC. Als ik dit zo lees zou ik deze nieuwe boreling zomaar eens kunnen waarderen, aangezien ik Wainwright liever grillig en gedreven hoor, dan in kabbelende popmodus (Out Of The Game). Ik was bijna bang dat hij het pad in zou gaan van gladgestreken radio-2 muziek.

Ook de terugkeer van Marius de Vries stemt me hoopvol.

avatar van aERodynamIC
4,0
Robertus schreef:
aangezien ik Wainwright liever grillig en gedreven hoor

Maar dat is de vraag die me zelf doorlopend stel: hoe gedreven of grillig is een album die letterlijk alle kanten op gaat. Klassiek afwisselen met nachtclub cabaret en pop?! Is dat grillig of gewoon opmerkelijk?

De nummers zijn stuk voor stuk goed (en dan is 3,5* echt te laag), maar als geheel vind ik het toch wat vreemd werken. Misschien went het wel en gaat mijn beoordeling nog omhoog.

avatar van Shangri-la
1,0
Ik kon Rufus meestal wel waarderen, het album Release The Stars was zelfs erg goed maar hier kan ik helaas geen chocola van maken helaas..

avatar van aERodynamIC
4,0
Shangri-la schreef:
Ik kon Rufus meestal wel waarderen, het album Release The Stars was zelfs erg goed maar hier kan ik helaas geen chocola van maken helaas..

Ik zie meer van deze lage waarderingen. Komt het door de klassieke nummers die er tussen staan? Omdat het geen puur Rufus album is (je hoort hem maar af en toe zingen). Omdat het zo'n rare mix van stijlen is? Want zo slecht is het toch niet?

avatar van Shangri-la
1,0
Inderdaad omdat het een ratjetoe is en hij dwaalt steeds meer van de popmuziek af. En als ik klassiek wil horen dan zijn er wel betere platen gemaakt. Nee dit is totaal niet mijn ding.

avatar van Mjuman
Bij toeval ontdekt - via het blad Klassieke Zaken - leek het me te intrigerend (liefhebber van de sonetten) om dit links te laten liggen. Staat nu voor het eerst op. Waarom zou een klassieke geschoolde operazangeres wel (vaker) een cross-over mogen maken, Anne Sofi von Otter, en een 'popmusicus' niet de andere kant uit mogen cross-overen?

Gast
geplaatst: vandaag om 06:55 uur

geplaatst: vandaag om 06:55 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.