Natasha Khan – Bat For Lashes voor de vrienden – is productief bezig de laatste tijd. Haar Sexwitch-project van verleden jaar (waarin ze samen met de Britse rockband TOY oude psychedelica uit onder andere Iran en Thailand van tussen de mottenballen haalde) zit er nog maar net op, of ze staat alweer met een nieuwe plaat voor de deur. Met The Bride bezorgt ze ons alweer haar vierde album als Bat For Lashes, en vooruit, ik ga het nu al verklappen: dit is mogelijk het beste wat ze tot nu toe gedaan heeft. The Bride is een pure, heldere plaat, en soms zo intiem dat het net lijkt alsof Natasha ‘m zelf in je cd-speler heeft gelegd. Of zelf het Spotify-playlistje heeft gemaakt ofzo. Al blijf je beter een paar meter bij haar vandaan terwijl ze bezig is. Deze bruid heeft een sinister randje.
Bat For Lashes is niet alleen een bezige bij, ze is ook nogal van de conceptalbums. Zo was dualiteit de rode draad door Two Suns (2009), haar andere beste album tot nu toe, en op The Haunted Man (2012) leken alle songs over kwetsbaarheid te gaan. The Bride gaat nog een stapje verder, in de zin dat er nu ook een echte synopsis bij de plaat hoort. Op The Bride zingt Natasha immers door de mond van een bruid die de grootste pechdag ooit heeft door haar aanstaande echtgenoot in een auto-ongeluk te verliezen op de trouwdag zelf. De arme meid vlucht hierop Rachel uit Friends-gewijs weg van haar verleden. Niet naar een of andere hippe koffiebar, maar naar het buitenland: de bruid vertrekt alleen op haar huwelijksreis. Wat volgt is een studie over pijn, verdriet en de zoektocht naar jezelf.
Een leuk concept, maar zoals meestal met dit soort albums maakt het er de liedjes niet per se interessanter op. Da’s ook niet nodig, want het niveau ligt zoals reeds verklapt toch al pittig hoog. The Bride is een beetje de folkplaat van Bat For Lashes. De muzikale ondersteuning mag dan grotendeels elektronisch zijn, door die elektronica voornamelijk spaarzaam en smaakvol in te zetten, en verder een grote nadruk te leggen op de hogere regionen van Natasha’s stem, klinkt ze hier soms als een moderne Sandy Denny (enorm compliment, want mijn favoriete zangeres ooit). Vergelijk bijvoorbeeld het uitmuntende albumhoogtepunt In God’s House eens met Genesis Hall of Who Knows Where The Time Goes van Fairport Convention. Andere muzikale omlijsting, maar dezelfde pastorale sfeer en oorstrelende zang.
Begrijp me niet verkeerd. Saai is deze plaat absoluut niet. Steeds weer wordt het serene sfeertje subtiel doorprikt teneinde de zaken scherp te houden. Van de spookachtige achtergrondzang en windgeluiden in Joe’s Dream tot de ijzige voordracht van Window’s Peak, de onderstroom aan spanning, alsof de bruid diep vanbinnen ook een mysterieuze toverheks is (daar is het thema ‘dualiteit’ weer!), geeft aan elk liedje een extra dimensie.
Dus ja, wauw. Hebben we hier te maken met een moderne klassieker? Ik zou durven zeggen van wel. Met dit album plaats Bat For Lashes zich voor altijd tussen de allergrootsten.
(Dit bericht komt van mijn muziekblog
The Irresistibles. Het is zeker niet de bedoeling dat al mijn blogposts op musicmeter terechtkomen, dus wie benieuwd is naar meer mag altijd de
facebook-pagina liken. Bedankt!)