Voor mij niet een typische jazz plaat die ik van Frankmulder verwacht.
Een leuk en ingetogen (lichte free) jazz plaat. Het spel van de heren is zoals ik al zei ingetogen. Maar het trio weet op een leuke ritmische wijze, freejazz elementen te vertolken, wat op het eerste gehoor heel toegankelijk is. Het brengt hier en daar zeker leuke ideeën en momenten, maar eerlijk is eerlijk ook momenten dat het samenspel tekstboekachtig is, de improvisaties schools en durfloos. Maar andere momenten, barst het van de energie en emotie. Het gehele trio heeft zijn individuele momenten, maar Corea en Vitous heeft vaakst. Wat dit trio perfect weet te doen, is elkaar bijspringen. Stel Corea speelt een stuk, begint leuk, maar dreigt wat intensiviteit te verliezen, Vitous ondersteunt Corea vanaf dat moment en neemt hier en daar een solo over. Hierdoor valt geen van de spelers door de mand en ontstaat er een sterk samenspel, wat goed overzichtelijk klinkt. Er worden hierdoor niet echt risico's genomen, waardoor er t momenten zijn die wat inspiratieloos klinken.
Vitous is toch de gene die show steelt wat mij betreft