menu

Robert Johnson - King of the Delta Blues Singers (1961)

mijn stem
4,17 (89)
89 stemmen

Verenigde Staten
Blues
Label: Columbia

  1. Cross Road Blues (2:32)
  2. Terraplane Blues (3:00)
  3. Come on in My Kitchen (2:52)
  4. Walking Blues (2:31)
  5. Last Fair Deal Gone Down (2:41)
  6. 32-20 Blues (2:31)
  7. Kindhearted Woman Blues (2:52)
  8. If I Had Possession over Judgement Day (2:37)
  9. Preaching Blues (Up Jumped the Devil) (2:53)
  10. When You Got a Good Friend (2:39)
  11. Rambling on My Mind (2:53)
  12. Stones in My Passway (2:29)
  13. Traveling Riverside Blues (2:47)
  14. Milkcow's Calf Blues (2:18)
  15. Me and the Devil Blues (2:33)
  16. Hellhound on My Trail (2:37)
  17. Traveling Riverside Blues [Alternate Take] * (2:39)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 42:45 (45:24)
zoeken in:
fredpit
Als ik deze cd beluister ( maar ook b.v Son House ) hoor je gewoon de Stones en ontelbare andere bluesrock en amerikaanse bandjes..
De geschiedenis vertelt het, en na beluistering van deze cd, hoor je het ook. Minimaal 1 bluesroots cd/lp is eigenlijk essentieel voor iedere rockmuziek liefhebber....Het plaatst iedere hype weer in het juiste perspectief.
Dit blijft spannend en boeiend, en dan te weten dat de opnamen ondertussen zo'n 75 jaar oud zijn..

4,5*

avatar van Oldfart
well spoken,
maar het mag er ook meer dan 1 zijn;
naast Robert Johnson en Son House, als vertegenwoordigers van de Deltablues,
zouden eigenlijk Chicago blues representanten als Elmore James, Muddy Waters en Howlin'Wolf ook deel moeten uit maken van ieders "Basis-collectie".

Hoewel het voor sommigen verrassend kan zijn te ontdekken hoe weinig bekende bands eigenlijk hebben toegevoegd.

avatar van Pooiertje
4,0
Wanneer is dit album gemaakt? in 1930 ofzo?
Wel knap dat hij met alleen een gitaar (of wat is het?) en een bas(?)
zo'n goed album heeft gemaakt , het is trouwens wel moeilijk voor mij om dit album in 1x af te luisteren omdat de nummers zo op elkaar lijken.

avatar van kakature
5,0
Pooiertje schreef:
Wanneer is dit album gemaakt? in 1930 ofzo?
Wel knap dat hij met alleen een gitaar (of wat is het?) en een bas(?)
zo'n goed album heeft gemaakt , het is trouwens wel moeilijk voor mij om dit album in 1x af te luisteren omdat de nummers zo op elkaar lijken.


Het zijn opnames van 1936 en 1937 en enkel met een gitaar

Blijkbaar zette Robert zich in een hoekje met z'n gitaar naar de hoek gericht, zodat het geluid voller en overtuigender klonk.

Crossroads is trouwens een leuke film voor Delta Blues & Robert Johnson fans. Het gaat wat op zoek naar de legende van de crossroads etc, zeer leuk
Crossroads (1986) - imdb.com

avatar van chevy93
5 Robert Johnson
King of the Delta Blues Singers (1961)

Described by Eric Clapton as 'the most important blues singer that ever lived', Johnson was an intensely private man, whose short life and mysterious death created an enduring mythology. He was said to have sold his soul to the devil at a crossroads in Mississippi in exchange for his finger-picking prowess. Johnson recorded a mere 29 songs, chief among them 'Hellhound on My Trail', but when it was finally issued, King of the Delta Blues Singers became one of the touchstones of the British blues scene.

Without this ... no Rolling Stones, Cream, Led Zeppelin.


The 50 albums that changed music | Music | The Observer - guardian.co.uk

Dat schept nogal verwachtingen!

avatar van Metalhead99
Zeker geen verkeerd blues album, maar ik vind over het algemeen de zang van mannen als Howlin' Wolf en Muddy Waters beter. Toch kan dit zeker wel als een goed blues album gezien worden.

avatar van BoyOnHeavenHill
Hoewel tegenwoordig Complete Recordings als de standaarduitgave geldt, is dít de plaat waardoor veel mensen deze man eind jaren 50/begin jaren 60 ontdekten. Rolling Stone heeft deze specifieke compilatie zelfs nog steeds op de 27ste plaats van zijn album-top-500-aller-tijden staan (Rolling Stone Top 500). Dus geen "ultiem" album, maar wel van groot historisch belang.
 

avatar van Ronald5150
5,0
Robert Johnson is niet de uitvinder van de blues, maar zijn invloeden zijn onmiskenbaar en hij is wel verantwoordelijk voor de vorm die de blues uiteindelijk heeft gekregen. Johnson presteerde het door delta blues te mengen met andere bluesstijlen, waardoor hij een voorbeeld werd voor vele blueszangers- en gitaristen. Dit is des te opmerkelijker, omdat Johnson slechts 27 jaar oud werd en een beperkt aantal nummers (zo'n twingtigtal) heeft nagelaten in maar twee opnamesessies. Zijn levensverhaal is omgeven met mystiek en dat draagt bij aan zijn legendarische status.

Johnson wordt geboren op 8 mei 1911 als Robert Leroy Johnson te Hazlehurst in de staat Mississippi van de Verenigde Staten. Net als vele met hem bracht hij een groot deel van zijn leven door op een plantage. Daar leerde Johnson de bluesharmonica spelen. Maar het was zijn grote wens om gitaar te leren spelen. Dit laatste lukte hem in zeer korte tijd. Deze prestatie is de basis van het mythische verhaal dat Robert Johnson zijn ziel zou hebben verkocht aan de duivel in ruil voor het beheersen van de gitaar. Het verhaal gaat dat Johnson naar een kruispunt zou zijn gegaan om daar gitaar te spelen. Om middernacht zou hij zijn benaderd door een grote donkere man die Johnson zijn gitaar afpakte, hem stemde, en het in ruil voor zijn ziel teruggaf, waarna hij perfect zou kunnen gitaarspelen. De betreffende man zou de duivel zijn. Dit verhaal is voor eeuwig vastgelegd in "Cross Road Blues", zoals die ook is te vinden op "King of the Delta Blues Singers".

Robert Johnson's erfenis is het gevolg van twee opnamesessies uit 1936 en 1937. "King of the Delta Blues Singers" bevat een compilatie van die opnamen. Van de zestien tracks stammen er twaalf uit 1936. De overige vier komen uit de tweede opnamesessie uit 1937. Naast "Cross Road Blues" zijn er nog twee andere tracks die verwijzen naar het verhaal over de duivel en het verkopen van zijn ziel. De tracks "Me and the Devil Blues" en "Hell Hound on My Trail" zorgden ervoor dat Johnson de banvloek kreeg van de Kerk, vanwege het aangaan van een pact met de duivel in ruil voor talent.

"King of the Delta Blues Singers" is misschien wel de meest pure, rauwe en tegelijkertijd meest intense en angstaanjagendste blues die ik heb gehoord. Enerzijds sleurt Johnson je mee naar de Mississippi Delta waar hij je een inkijkje geeft in het erbarmelijke leven van de zwarte man in een door blanken gedomineerde maatschappij. Daarnaast weet Johnson te provoceren door tegen de gevestigde orde te schoppen (de Kerk) en is hij zich zeer bewust van de legende die hij is. Zijn gitaartechniek is moeilijk uit te leggen. Op de een of andere manier creeërt hij in zijn eentje ritmische doorrollende gitaarpatronen. Eric Clapton heeft ooit verklaard dat hij in zijn eentje niet het geluid van Johnson kan reproduceren. Hij heeft daar altijd een tweede gitarist voor nodig, aldus Slowhand zelf. Dit geeft wel aan hoe uniek en complex het gitaarspel van Johnson moet zijn, ook al klinkt dat op het eerste oor niet direct zo. Speelt hier dan toch een duivelse invloed een rol?

Robert Johnson sterft op 27 jarige leeftijd op 16 augustus 1938 in Three Forks, Mississippi. Ook zijn dood is uitermate dubieus. Hij zou na een van zijn optredens whiskey hebben gedronken die zou zijn vergiftigd door een jaloerse echtgenoot van een van zijn scharrels (Johnson was wat dat betreft geen heilig man). Zijn muziek, het verhaal erachter en alle omstandigheden tezamen maken Robert Johnson een historische, spannende en mysterieuze man. Los van dat alles blijft het een feit dat Johnson de vormgever is van de blues en daarmee medeverantwoordelijk is voor hoe de hedendaagse muziek vorm heeft gekregen. Iedere keer als ik een nieuwe hype hoor in muziekland, dan luister ik naar "King of the Delta Blues Singers" en wordt alles in een klap weer in perspectief geplaatst (zoals door fredpit ook al is aangegeven)

avatar van Fortunato
4,0
Mooi stukje

Ik moet zeggen dat ik dit album niet al te vaak opzet, omdat het op een gegeven moment toch wat te eentonig wordt voor mij. Maar de legendarische status van de plaat is natuurlijk meer dan terecht. Het klinkt enorm gedateerd, maar dat is juist een pluspunt: het album straalt daardoor een historische, mysterieuze sfeer uit die perfect past bij de legende die Robert Johnson is.

avatar van spinout
5,0
R.L. = King.

avatar van BoyOnHeavenHill
spinout, wie is R.L.? Typo voor R.J.? Of de eerste twee initialen van Robert Leroy Johnson?

avatar van Barrie
4,5
Prachtige bluesplaat. Via slowhand leren kennen en gisteren op vinyl gevonden. Crossroads blues is voor mij topper van de plaat al is de rest eigenlijk bijna even sterk. Zo puur en onversneden, man man man...

avatar van brandos
5,0
Ronald5150zegt:
en hij is wel verantwoordelijk voor de vorm die de blues uiteindelijk heeft gekregen
...en daar is geen woord aan gelogen, want Robert Johnson had het allemaal:
-de 'soul' van Elmore James
-de 'swing' van Howlin' Wolf
-de intensiteit van John Lee Hooker
Ongeloofelijk wat hier gebeurt met slechts 2 stembanden en 6 snaren!
Is dit sologitaar of slaggitaar of gewoon een hybride-stijl van allebei?
Blues is niet wars van enige herhaling maar hoe komt het dat alles van de eerste tot de laatste noot zo spannend blijft?
En nog even prangend en actueel (met al haar tijdloze symboliek en thematiek) als 80 (!) jaar geleden.

avatar van spinout
5,0
RL is inderdaad Robert Leroy, Boysonheavenhill. Tekstueel leverde RL teksten af met een kop, middenstuk en staart, ipv dat elk couplet ergens anders over gaat. Hij leent wel regelmatig teksten van voorgangers, maar maakt er dan een pakkend verhaal van. Ook muzikaal is RL niet bepaald origineel, maar hij tilt het niveau gewoon naar een hoger peil. De man had een totaal eigen stemgeluid en een ongeëvenaarde gitaartechniek. Er zijn zelfs mensen die beweren, dat de opnamen van RL op een hogere snelheid zijn opgenomen, maar dit wordt toch tegengesproken door andere kenners. Zoals bluesmuzikanten Lockwood, Shines en Edwards, die met RL meegereisd hebben en hem live hebben horen spelen. Zij hebben nooit gemeld, dat RL anders klonk als op zijn plaatopnamen. Op internet zijn de vertraagde versies te horen en bij sommige nummers denk ik, het zou kunnen, maar andere klinken vertraagd totaal niet. Voor mij zijn de opnamen op de juiste snelheid opgenomen en was Johnson gewoon zo goed.

avatar van Forza
4,0
Vooral omdat het historisch gezien zo'n belangrijke plaat is geef ik 4 sterren. Vind de opname persoonlijk iets te oud klinken en ben meer fan van een iets rijkere instrumentatie. Wel mooi om nummers zoals Cross Road Blues en Hellhound on My Trail hier al te kunnen horen.

avatar van west
4,5
Nu draai ik de UK mono LP uit 1966 (mijn geboortejaar) die ik voor een mooie prijs op discogs vond. Die hoes alleen al, de intense prachtige muziek die inmiddels ruim 80 jaar oud is, maar tijdloos klinkt. In alle opzichten een juweeltje.

avatar van spinout
5,0
Op het dit jaar verschenen boek Brother Robert van Anne C. Anderson is eindelijk eens een echte "nieuwe" foto van Robert Johnson te zien. Hij zit in hetzelfde hokje in Memphis als waar de foto met de sigaret genomen is. Hij lacht uitbundig en ziet er een stuk jonger uit. Dit boek staat bovenaan op mijn wenslijst.

avatar van Bartjeking
5,0
Gezien het tijdsbeeld kan ik hier niets anders dan 5 sterren voor geven. Wat een geluk dat dit opgenomen is destijds. Liever gehad dat hij nog 50 jaar muziek had kunnen maken zodat we nog meer van Robert Johnson konden luisteren of zien; maar de hele mystiek om deze man is stiekem ook wel mooi he. Muzikaal fenomenaal, maar ook die teksten, je voelt ze....dat is de blues.

avatar van Film Pegasus
4,5
Robert Johnson komt uit de tijd dat er nog niet echt over albums werd gesproken en er eerder losse nummers werden opgenomen of live optredens. De mythe rond de man is vrij groot. Mysterieus geleefd, mysterieus gestorven op 27 jaar (één van de oudste bekende leden van de club 27). En eigenlijk nadien pas echt ontdekt is door de verhalen die er rond gingen. Robert Johnson zorgde er mee voor dat blues niet meer een lokaal ding was, maar muzikale tocht doorheen Amerika. De plaat is een verzameling van de songs die gelukkig nog zijn opgenomen van de bluesmuzikant. Gestorven in 1937, dus hele oude opnames.

De impact van Robert Johnson is enorm groot. Van een volgende generatie blueszangers tot de rockers in de jaren '60 die andere dingen zouden doen met de blues. En nog vele artiesten die nadien volgden. Ik blijf me (net als velen) afvragen hoe hij in het echt zou geklonken hebben. We moeten het nu doen met de kwaliteit van opnames uit de jaren '30. Maar zelfs dan klinkt het echt goed. Een plaat die je kan blijven opzetten. Voordeel van de tijdsgeest is dat het niet opgesmukt wordt. We horen de echtheid in de blues. Heerlijk!

avatar van spinout
5,0
Film Pegasus schreef: "Robert Johnson komt uit de tijd dat er nog niet echt over albums werd gesproken."
Ik heb net gekeken op Wiki en die meldt dat de eerste 33 1/3 plaat in 1948 is uitgegeven, dus zo'n elf jaar na Johnsons dood. Pas in 1961 verscheen het eerste album met nummers van Robert Johnson. Waarschijnlijk klonk Johnson precies zo als op zijn opnamen, want noch familieleden (die hem vaak hoorden oefenen) en medemuzikanten (zoals zijn "stiefzoon" Robert Jr. Lockwood), hebben ooit gemeld dat Johnson in het echt anders klonk. Ik kan ook naar Robert Johnson blijven luisteren en speel zijn nummers in een vereenvoudigde versie zelf op gitaar. Blues artiest nummer 1 in mijn boek.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:04 uur

geplaatst: vandaag om 23:04 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.