De muziekstijl waar ik het meeste naar luisterde was Britpop/rock. Daar kwam vorige maand verandering toen ik een hoop nieuwe Amerikaanse bands ontdekte, die vooral veel bluesrock en folk speelden. Voor deze overstap ontdekte ik echter het hoogtepunt van Britpop. Spijtig genoeg is deze band al uit elkaar, maar de prachtige muziek is gelukkig vastgelegd op cd's waarvan ik er nu een in mijn cd-speler stop.
1. Well Well Well: Een leuk nummer. Ik raak niet meteen overtuigd door de muzikale kwaliteiten van de jongens, maar het klinkt allemaal goed. Wel valt meteen de stem van Joe Carnall op. Hier zingt hij nog niet op zijn best, maar wat een mooie stem heeft hij zeg. Dit nummer biedt echter niet genoeg variatie om mijn aandacht er de hele tijd bij te houden. -3,5*
2.Showroom: Beter dan de vorige track. Dit nummer heeft een lekker catchy deuntje en een simpele, maar erg lekkere bass die perfect met de drums mengt. Dan komt het refrein, erg lekker, kun je lekker op meeschreeuwen. Dan de bridge, deze overtreft het refrein, nog meer schreeuwplezier. -4*
3.Send in the Boys: Het begin spreekt me niet zo aan en ook het deuntje begint na een tijdje te vervelen. Precies op tijd komt het refrein, simpel, maar doeltreffend. Weer erg leuk om op mee te zingen. De solo maakt het riffje dat door het hele nummer gespeeld wordt meer dan goed. -3,5*
4.What About Next Time: Hier begint het vuurwerk pas echt. Erg fijn gitaarspel ten eerste. Hier komt de stem van Joe Carnall echt tot zijn recht. Ik zwicht al voor Alex Turners stem, maar Carnall zingt zelfs nog beter. Heerlijk liedje met een geweldig refrein. -4,5*
5.Lipstick Licking: Yeah! wat begint dat al lekker, vooral die drums! De tekst van het nummer is vooral erg mooi. Het refrein is wederom geweldig en het riffje is erg aanstekelijk. Dan die solo, ik kan niet stil blijven zitten als ik hem hoor, erg goed. Dit nummer is me van dit album het meeste bijgebleven op een bepaalde manier. Het heeft een speciale betekenis voor me. -4,5*
6.Cheshire Cat Smile: Catchy deuntje, leuke tekst, ze doen het weer. Opzich lijkt het allemaal redelijk simpel. Riffje, tekstje, liedje. Maar in combinatie met die zang en die energie die erin is gestopt werkt het als een tierelier en is ook dit nummer gewoon weer erg goed. -4*
7.Stockholm Syndrome: Even gas terug. Een leuk nummer hoor, maar minder dan de vorige reeks. -3,5*
8.Storm in a Teacup: Een bijzonder leuk riffje dat meteen mijn aandacht erbij pakte. Daarnaast erg goed gezongen weer en een leuke tekst. Maar laat je niet misleiden door het speelse begin, het refrein is heel anders, een stuk serieuzer en erg pakkend. De bridge en refrein tillen het geheel naar iets hoger niveau en maken dit nummer helemaal compleet. -4,5*
9.Last Bus: Een van de minste nummers van de plaat. Beetje te simpel en niet zo pakkend. -3*
10.Brewster: Dit nummer pakt weer wel meteen de aandacht en houdt die de hele speelduur vast. Fijn riffje en een goede tekst, uiteraard weer heel mooi gezongen door Carnall. Erg mooie stem. De solo is erg goed. -4*/4,5*
11.What You Could've Won: Leuk nummer, maar is toch een tandje terug in vergelijking met de meeste nummers van het album. -3,5*/4*
12.Roll Out The Barrel: Een mooie afsluiter van een erg sterk album. Opgenomen op een feest bij iemand thuis, maar dat drukt de pret niet. Een erg mooi akoestisch nummer, met veel gevoel gezongen door Carnall. Is trouwens een erg leuk nummer om te spelen. -4*/4,5*
Ik kan goed begrijpen dat mensen dit niet meer dan een tussendoortje vinden. Ik vind het echter geweldig. Ik hou van deze muziek en je hoort gewoon het fanatisme en plezier waarmee ze spelen. De vergelijking met de Arctic Monkeys wordt ook vaak gemaakt. Begrijpelijk, maar deze jongens zijn minstens even goed. Een erg toffe band.
Album krijgt 4,5*. Zit te twijfelen of dat niet wat hoog is, maar Milburn hoort toch tot een van mijn favoriete bands, dus dan mag het.