Grizzly Bear - Yellow House (2006)

Kent niemand op MuMe de Grizzly Bear heren? Heb ze zelf ook pas onlangs ontdekt en ik denk dat ik veilig kan stellen dat Yellow House tot dusver tot één van de betere albums van dit jaar behoort. Mooie, dromerige soundscapes met zachte vocals en engelachtige harmonieen (om maar wat lelijke metaforen te hulp te schieten) en zowat elke instrument die je maar kan bedenken, bijna naadloos met elkaar vervlochten tot een warme opium deken die je over je heen slaat als je het van de kou besterft.

ik vind hem wel aardig..
Doet me denken aan een wat gematigde Animal Collective, ook iets minder.
Nog een paar keer luisteren voor een cijfer, maar vooralsnog niet meer dan een 4.

Wel eindelijk weer iets nieuws op warp dat me aanstaat.

mijn oordeel is daar, het wordt inderdaad die 4 die ik al vermoede.

Voor de liefhebbers van Animal Collective, maar ook Sufjan Stevens.

Kan ik me wel in vinden. Sufjan vind ik een stuk sterker (net even wat spannender), maar deze band bevalt ook best en is zeker geschikt voor liefhebbers van Sufjan (Animal Collective ken ik niet goed).

Leuk, charmant album, maar tegelijkertijd ook weinig verheffends. Een plaat die vrijwel direct in de menigte op gaat. Het is aangename achtergrond muziek, maar komt duidelijk tekort als ik er met meer aandacht naar wil luisteren. Daarvoor is het te modaal.
3*

Wat een lekkere en ook afwisselende plaat en een heel lekkere drive. Inderdaad Animal Collective, maar ik hoor weinig sufjan 1,5 * was een muisfoutje... nu de 4* status

Ik vind dit een van de betere platen van'06, ondanks (te) kritische reacties hier. Ik luister hem nog bijna 3x in de week

Als een chocolaatje dat langzaam smelt in je mond. Zacht, rond, lekker en warm. Deze plaat gaat toch niet op in de menigte?? Gewoon een paar keer op hoger volume draaien. Dan vallen ook alle subtiele geluidjes en het geweldige drumwerk op!

Heerlijk, maar je moet er wel de juist mood voor hebben.
Laat ik die mood nou bijna altijd hebben

Ik weet hem ook zeer te appreciëren. Heerlijk donker sfeertje vind ik.

Dit kan ontzettend donkere, melancholische muziek zijn, maar soms is het ook heel vrolijk. Het ligt er maar net aan hoe je er naar luisterd. Knife is toch wel de beste van dit album, echt een prachtig nummer. Het percussiewerk, de terugkerende piano en de mixage van het album vind ik erg goed. Ze zijn niet bang voor een beetje distortion en wat elektronische invloeden, dit maakt het een rijk geheel. Ik heb hem nu al een jaar, maar ik ontdek nu pas hoe mooi dit album precies is.

Tip: kijk de clip van Knife, echt briljant.

Jahoor, het begint te komen. Dit is echt geen uitnodigend album. Eerder een oerwoud vol lianen die doorgesneden moeten worden alvorens je de gouden Inca tempel bereikt. Maar, ik ben er bijna! Ik hoor de melodieen van Knife (wow!), easier, plans en colorado (ook al wow!) nu duidelijk. Op de kaart staat ook iets over Lullabye en Little Brother. Die zie ik nog niet zo duidelijk. We gaan verder...

Mijn eerste score is toch slechts 3.5* Ik ben nog niet helemaal zeker van Marla, Reprise en Lullabye. Voor de rest is het toch behoorlijk genieten. Zoveel overgangen in ieder nummer. Geen enkele vaste structuur te ontdekken. Het ene idee na het andere wordt een seconde of 30 tot aan een minuut of 5 uitgeprobeerd. Heerlijk om zo vrij te kunnen zijn in het muziek maken. Hoogtepunten zijn denk ik Easier, Little Brother en Colorado. Vooral de laatste minuten van Colorado zijn adembenemend. Zeer goede afsluiter. Nog een paar keer luisteren en wie weet valt de rest dan ook op zijn plaats!

van 'plans' word ik altijd zeer gelukkig. Op de site van Grizzly bear staat een andere fantastische versie in een woon- of slaapkamer. De rest van de plaat is ook geweldig.

toch wel lang wennen, maar het blijft wel de moeite om het te proberen, hoe meer ik het beluister des te meer ik precies voel dat het beter wordt..

Sterk album!

Ik weet zeker dat het ooit echt wat gaat worden tussen mij en Grizzly Bear, dat voel ik gewoon. Desalniettemin kan ik er vooralsnog echt niet doorheen komen. Het kwartje wil maar niet vallen. Maar ik blijf het proberen.

Het sterkste punt van Grizzly Bear is dat ik er altijd zin in heb. Ik ga nu al weken onverminderd door met luisteren naar dit album en Veckatimest. Als ik het album afgeluisterd heb, wil ik het liefst meteen weer opnieuw beginnen en dat is heel zeldzaam. Geeft een hele hoge houdbaarheid en een hele lage irritatiefactor aan.

Wat een ontdekkingen doe je soms. Ik werd getriggerd door de positieve berichten over 'Veckatimest', maar heb besloten eerst dit album te beluisteren. Wat een prachtige klanken stort deze formatie Grizzly Bear over ons heen. Ik vind dit echt heel mooi gedaan. Afwisselend, met mooie arrangementen en fraaie overgangen en bruggetjes. Nu eens kijken of die lijn doorgezet wordt met het nieuwe album van 2009.

Ik ga een halfje omhoog. Ik kan dit album zo nodig meerdere keren per dag horen en dat al meer dan een maand lang. Ik blijf dingen ontdekken op deze fascinerende plaat die zo heerlijk natuurlijk, origineel aanvoelt. Nergens een kopie van iets anders. Grizzly Bear is Grizzly Bear en is op dit album nog iets meer zichzelf dan op Veckatimest. Daarom gaat mijn voorkeur voorlopig uit naar deze.

Mag ik ook meteen de vrijheid nemen om Colorado te bombarderen tot een van de muzikale hoogtepunten van de 21ste eeuw tot dusver? Met name dat moment na een minuut over 4 wanneer, na een halve stilte, de gitaren weer die loodzware melodie beginnen te spelen. Adembenemend gewoon.

Die drums op Lullabye

Misschien ooit nog maar eens een keer verhogen.

Ik heb dit album altijd al intrigerend gevonden, maar sinds ik verslaafd raakte aan Veckatimest (en dus aan Grizzly Bear) en hier écht goed voor ging zitten, ben ik erachter gekomen Yellow House misschien nog wel beter is dan Veckatimest. Binnenkort eens wat dieper op ingaan!

Wat kabbelt Marla toch heerlijk voort. Het doet mij aan Patrick Watson denken, dezelfde dromerigheid...

Als geheel vind ik Veckatimest beter, denk ik. Echter, op Yellow House staan betere losse nummers op. Naast Marla is Knife fantastisch. On a Neck, on a Spit maar ook Plans, Little Brother, Lullabye en Easier, eigenlijk zijn er nauwelijks zwakke momenten terug te vinden...

Ik heb erg veel zin in het concert in de Melkweg maandag 9 november!

4.5*

Dubbelop!

Nee grapje, prachtig album! 4*

na eerst enorm verslaafd te zijn geweest te zijn geweest aan Veckatimest ben ik een paar maanden geleden begonnen deze te luisteren. Inmiddels luister ik bijna nooit meer naar de opvolger omdat deze plaat voor mij op alle punten subliemer is. Ingetogener, maar daardoor juist een grotere onderhuidse spanning. Tegelijk vind ik dit op een of andere manier in de categorie "verhalende" muziek passen, niet in de singer-songwriter betekenis, maar meer dat je eigen fantasie geprikkeld wordt om een enorm verhaal om de nummers heen te verzinnen.

En ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, maar de "sound" van dit hele album is onbeschrijflijk mooi. Ik vond Veckatimest al uitblinken in hoe organisch alles klonk, maar hier vind ik een nog mooier, natuurlijker klinkend evenwicht. Het grootste verschil met Veckatimest vind ik dat slechts zelden een instrument (met name elect. gitaar of vocalen) echt de boventoon gaat voeren, het blijft een fijne - enigszins ongeorganiseerde - brei waarin meerdere instrumenten de sfeer creëren. Het stemgeluid vind ik op Veckatimest af en toe veel te schel en te hard afgemixt klinken, het zachtere stemgeluid hier vind ik het juist een perfecte aanvulling op de nonchalante sfeer.

Rest mij nog te zeggen dat van alle nummers op deze plaat (die allen voor mij 5 sterren waard zijn, een grote zeldzaamheid) ik "On a Neck, on a Split" en "Colorado" tot een van grootste prestaties in de muziek vind behoren.

Komt niet vaak voor dat een post hélemaal op mij slaat: ik vond Veckatimest eerst ook veel beter, maar dat is nu 180 graden omgedraaid. Yellow House is één van de meest fascinerende platen van deze eeuw, wat mij betreft.

Als je trouwens wilt weten waar Marla vandaan komt, tjek dan even deze link. Erg geinig dat het 'origineel' een nummer van Ed Droste's overgroottante is!

Tijd om wat dieper in te gaan op Yellow House.

Grizzly Bear bracht vorig jaar het geweldige Veckatimest uit. Hoewel ik de bescheiden culthit Knife kende, was ik daarvoor nooit echt warmgelopen voor de muziek van Grizzly Bear (of Department of Eagles). Afijn, Veckatimest begon al snel een verslaving te worden. Ik heb die plaat veel geluisterd en hij is uiteindelijk hoog geëindigd op mijn eindejaarslijst van 2009. Ik roepte dat Grizzly Bear haar 'magnus opum' had afgeleverd. Wist ik veel.

Op een gegeven moment ben je met een album klaar. Dan leg je het weg, ga je op jacht naar andere bands of bent benieuwd naar de rest van de discografie van de band. Het laatste overkwam mij. Yellow House sloop langzaam maar zeker mijn leven in. Het is van alle muziek zonder enige twijfel hét album die het meest op mij is gegroeid in de verloop van tijd. Hoe meer ik dit luisterde, hoe minder ik teruggreep naar Veckatimest.

Waarom? Yellow House is simpel gezegd beter. Ik heb nog nooit een album gehoord waarop liedjes zich zo mooi ontpopten. Ontnaakten is misschien een betere benaming. Pas na vaak luisteren werd me duidelijk hoe ongelooflijk goed dit album is. Het klinkt, nog meer dan op Veckatimest, als een geheel. De nummers zijn spannender, de climaxen zijn grootser en bovendien klinkt alles nóg minder onbevangen dan Veckatimest. Organisch, het woord dat jtsterkenburg hierboven al gebruikte, komt allicht het dichtste bij het gevoel dat ik bij dit album krijg.

Misschien zou ik niet de hele tijd moeten vergelijken, maar Yellow House is gewoon op elk front beter. Oké, misschien weegt Knife niet op tegen Two Weeks of While You Wait For The Others als singlemateriaal, maar wat maakt dat uit? Wanneer de prachtige stem van Ed Droste aan het einde van Plans gaat haperen, word ik weer meegesleurd in de vreemde wereld van Grizzly Bear. Het briljante On A Neck, On A Spit (die drums!) dat uit meerdere 'delen' bestaat en toch als één nummer klinkt. Het magnefiek opgebouwde Lullabye. Het uitheemse, haast enge Marla, waarvoor Ed Droste een nummer van zijn overgroottante gebruikte. En niet alleen Droste en drummer Chris Bear zijn in bloedvorm: ook de stem van Daniel Rossen en de bas (en andere instrumenten!) van Chris Taylor klinken fantastisch.

Ik zou over elk nummer uren door kunnen praten, maar ik wil er nog even ééntje noemen: het afsluitende Colorado. De zware gitaarakkoorden, de minimale tekst, de hemelse stem van Ed Droste... bij elke luisterbeurt die aan een einde komt, denk ik 'jezus, is het nu allemaal alweer afgelopen?'. En dan luister ik opnieuw naar Yellow House, dat zich het afgelopen jaar voor mij bewezen heeft als één van de sterkste albums van deze eeuw. En opnieuw. En opnieuw. En opnieuw.

Ai, "roepte"... riep dus.

haha. leuk stuk .
ik zet deze de laatste tijd steeds meer op. meer dan veckatimest.
niemand heeft het nog over central and remote gehad .. dat was het nummer dat me - na het al vaak beluisterde knife - eigenlijk het meest opviel, vooral dat stuk na 2:07. Remihihihihihinnnnd is echt prachtig.