menu

Pet Shop Boys - Behaviour (1990)

Alternatieve titel: Behavior

mijn stem
3,81 (140)
140 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Dance / Pop
Label: Parlophone

  1. Being Boring (6:50)
  2. This Must Be the Place I Waited Years to Leave (5:31)
  3. To Face the Truth (5:32)
  4. How Can You Expect to Be Taken Seriously (3:56)
  5. Only the Wind (4:17)
  6. My October Symphony (5:18)
  7. So Hard (3:58)
  8. Nervously (4:10)
  9. The End of the World (4:39)
  10. Jealousy (4:50)
  11. It Must Be Obvious * (4:26)
  12. So Hard [Extended Dance Mix] * (6:38)
  13. Miserablism * (4:07)
  14. Being Boring [Extended Mix] * (10:40)
  15. Bet She's Not Your Girlfriend * (4:30)
  16. We All Feel Better in the Dark [Extended Mix] * (6:48)
  17. Where the Streets Have No Name (I Can't Take My Eyes Off of You) [Extended Mix] * (6:46)
  18. Jealousy [Extended Version] * (7:58)
  19. Generic Jingle * (0:14)
  20. DJ Culture [Extended Mix] * (6:53)
  21. Was It Worth It [12'' Mix] * (7:15)
  22. Music for Boys [Ambient Mix] * (6:13)
  23. DJ Culture [7'' Mix] * (4:27)
toon 13 bonustracks
totale tijdsduur: 49:01 (2:05:56)
zoeken in:
avatar van vigil
5,0
Behaviour!

Of als je de USA versie hebt Behavior!

Met deze plaat begon eigenlijk het verder kijken dan de singles en daarmee ook gelijk mijn grote liefde met Pet Shop Boys. Een prachtig melancholische plaat welke een soort herfstgevoel uitstraalt waar je zowel troost uit kan halen alsmede wat verdrietig van kan worden. Welke gevoelens ook de overhand krijgen het is en blijft een fantastische plaat. De bijbehorende tour welke de mannen (plus een blik vol danser/acteurs/muzikanten(enkel achter de schermen)) naar Ahoy bracht op 25 mei 1991 was ook mijn eerste grote concert, je kan het slechter treffen voor 37,50 gulden!

Het duo gooit er voor het eerst regelmatig gitaarpartijen (JJ. Belle, Johnny Marr en zelfs Neil zelf) op plaat en er is een belangrijke rol voor Harold Faltermeyer welke de producersrol voor zijn rekening neemt.

Being Boring:
Dit was de tweede single van dit album. Werd in meerdere landen een behoorlijke hit maar in Nederland deed het niks. Hier hoor je gelijk het gitaarwerk (in dit geval J.J. Belle welke ook regelmatig met de heren op tour ging) in het werk doordringen. Stevige tekst over de verandering van opgroeiende jeugd door de jaren heen waarbij ook het thema aids aan de orde komt. Niel zingt erg ingetogen, haast zacht, en dat past ook bij de muziek. In de loop der jaren een behoorlijke klassieker geworden.

This Must Be the Place I Waited Years to Leave:
Dit nummer lag al een tijd op de plank. Het was eigenlijk geschreven als Bond Theme waar de heren voor in de running waren (het werd a-ha...). Het gitaarintro is door Neil ingespeeld en het andere gitaarwerk door Smiths-gitarist Johnny Marr welke ook met de heren samenwerkte in Electronic. Mede door de klassieke invloeden is dit een erg filmische compositie al kan ik begrijpen dat het te ingetogen is voor een James Bond-Theme. Ik vind het een zeer fraai nummer.

To Face the Truth:
Een beetje een vergeten nummer van PSB. Erg rustige (electrische) pianoballade met klein beatje op de achtergrond. Ook een nummer welke al op de plank lag vanuit eerdere sessies in de 80's. Erg mooi ingetogen werkje waarbij de zanglijn verreweg de belangrijkste is in het nummer.

How Can You Expect to Be Taken Seriously:
Dubbele a kant van de hit samen met U2 cover Where The Streets.. nadeel echter is dat geen enkele DJ deze kant draaide. De wat zwaar aangezette elektrische gitaren in het refrein zijn weer van Neil's hand en qua tekst lijkt het terug te vallen op vroegere hit Opportunities ( "Do you have a messages for your fans?"). Lekker popnummer met een twist!

Only the Wind:
Na dit wat "ruigere" intermezzo keert de melancholie weer helemaal terug met deze ballade. Het favoriete psb nummer van de al eerder bij dit album gememoreerde Robbie Williams. Er zitten ook wat fraaie orkestrale bewerking in dit nummer.

My October Symphony:
Het is weer Johnny Marr welke de slaggitaar mag beroeren. Dit is niet mijn favoriete liedje van de plaat maar nog dat is nog steeds goed voor een voldoende. De "oeh oeh oeh" staat wat mij betreft iets te hard in de mix waardoor ik me dat steeds hoor en de rest minder. De afsluitende vioolsolo is dan wel weer fantastisch.

So Hard:
Eerste single en tevens grootste hit van het album. Een wat hoger tempo moest wel weer in het album komen en daar zorgt deze fantastische track dan wel weer voor. Voor Tennant is dit een van zijn favoriete teksten met zoals vaak mooi cynische statements "We've both given up smoking 'cause it's fatal. So whose matches are those?". Een nummer wat nog steeds recht overeind staat.

Nervously:
Een zwaar gedragen ballad welke uit de koker komt van Tennant van voor de Pet Shop Boys tijd. Het is autobiografisch en bedoeld als singer-songwritter nummer. Harold Faltermeyer vond dat te kaal en zette dit nummer wat zwaarder aan tot dit resultaat. Een zeer fraaie refrein met schitterend outro welke overloopt in...

The End of the World:
Daar is de beat weer en gaat we weer up-tempo. Dit nummer was het antwoord van Tennant en Lowe op het album Violator van Depeche Mode. Dit album luisterde de mannen vaak voor en tijdens de opname van Behaviour. Een echte popsong ondanks te (wederom) ingetogen zangpartijen.

Jealousy:
De laatste single van dit album werd niet de hit die het verdiende. Ook dit is weer een nummer welke al jaren op de plank lag. Van het bestaan van dit nummer was wel al het een en ander bekend bij de fans. Het viel voor zowel Please en Actually op het laatst af om op het album geplaatst te worden. Ook hier is het stempel van Faltermeyer groot. Het afsluitende "orkest" komt in zijn geheel uit de synthesizer/computer van deze Duitser. Een groots afscheid van een groots album!

Weinig tot geen echte floorfillers op Behaviour maar die hebben de mannen genoeg, gewoon een kwestie van een ander album uit de kast trekken. Dus als je geen zin hebt om te dansen maar om eens goed te luisteren naar betere popmuziek dan grijp je vanzelf naar Behaviour!

avatar van erwinz
4,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Pet Shop Boys - Behaviour (1990) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Pet Shop Boys - Behaviour (1990)
Het Britse duo Pet Shop Boys scoorde een imposante rij hits en maakte stapels albums, waarvan ik het in 1990 verschenen en net wat soberder ingekleurde Behaviour persoonlijk het meest interessante vind

Neil Tennant en Chris Lowe scoorden in de tweede helft van de jaren 80 en de eerste helft van de jaren 90 hit na hit, maar konden lang niet altijd rekenen op het krediet van de critici of de ‘serieuze muziekliefhebber’. Dat verdienden ze wel, want het Britse duo kon veel meer dan hits scoren (wat overigens ook een niet te onderschatten prestatie is). Hun beste album maakten ze wat mij betreft in 1990, toen het wat minder uitbundige en met analoge synths gemaakte Behaviour verscheen. Ook Behaviour is een album met een aantal hits, maar het is ook een in artistiek opzicht interessant album met een wat afwijkend geluid, een lekkere lome sfeer en prima zang van Neil Tennant.

Voormalig muziekjournalist Neil Tennant en muzikant Chris Lowe liepen elkaar aan het begin van de jaren 80 toevallig tegen het lijf in een elektronicawinkel. De twee bleken een ontembare liefde voor elektronische muziek te delen en besloten om samen verder te gaan als Pet Shop Boys. Het debuutalbum van de twee verscheen pas in 1986, maar was dankzij singles als West End Girls, Opportunities, Love Comes Quickly en Suburbia direct zeer succesvol.

De muziek van Pet Shop Boys werd in de tweede helft van de jaren 80 zeker niet door alle muziekliefhebbers even serieus genomen en toen Neil Tennant en Chris Lowe aan de lopende band hits begonnen te scoren werd er met grote regelmaat zelfs wat neerbuigend gedaan over de muzikale verrichtingen van Pet Shop Boys. Hoewel ik in de betreffende jaren niet heel erg gek was op elektronische popmuziek, heb ik altijd een zwak gehad voor de muziek van Pet Shop Boys, vooral omdat Neil Tennant en Chris Lowe een fijne neus bleken te hebben voor geweldige popsongs.

Als ik mijn favoriete Pet Shop Boys album moet kiezen, twijfel ik vooral tussen Actually uit 1987 en Behaviour uit 1990. Actually is het album met de geweldige songs, waaronder grote hits als What Have I Done To Deserve This, Heart, Rent en It's A Sin, maar Behaviour vind ik in muzikaal opzicht wat interessanter, waardoor mijn voorkeur uiteindelijk naar dit album uit gaat.

Het Britse duo heeft inmiddels een enorme stapel albums op haar naam staan en weet tot op de dag van vandaag een hoog niveau vast te houden, maar Behaviour steekt er in het oeuvre van het tweetal, samen met Actually, toch wel wat bovenuit. Behaviour is wat minder dan Actually een album van singles, al staan er met Being Boring, So Hard en het prachtige Jealousy nog wel drie hitsingles op.

Vergeleken met de meeste andere albums van Pet Shop Boys is Behaviour wel een wat introspectief en relatief gezien redelijk ingetogen album. Chris Lowe pakt wat minder uit met zijn elektronica en kiest vooral voor lome beats en de door de Duitse producer Harold Faltermeyer aangedragen analoge synthesizers, terwijl Neil Tennant wat minder onderkoeld zingt. Over de kwaliteit van de zang van Neil Tennant is altijd veel te doen geweest, maar ik vind het zelf een zanger met een aangenaam geluid, dat in de net wat zwoelere en lomere klanken op Behaviour nog net wat beter tot zijn recht komt.

Ik luister nog met enige regelmaat naar een verzamelalbum (of eigenlijk playlist) van de band, maar het was heel lang geleden dat ik een heel Pet Shop Boys album had beluisterd. Beluistering van Behaviour is me niet alleen heel goed bevallen, maar het album heeft wat mij betreft de tand des tijds uitstekend doorstaan.

De meeste tracks op het album klinken loom en zwoel en net wat minder elektronisch dan de meeste andere albums van de band, al komen de meeste klanken uit de batterij elektronica van Chris Lowe, de incidentele bijdragen van een orkest uitgezonderd, en speelt voormalig The Smiths gitarist Johnny Marr slechts een bijrol.

Het wat warmere Pet Shop Boys geluid klinkt bij vlagen zelfs soulvol en past zoals gezegd uitstekend bij de stem van Neil Tennant, die in vocaal opzicht een prima prestatie levert. Liefhebbers van de hitgevoelige popmuziek van Pet Shop Boys komen op Behaviour net wat minder aan hun trekken, maar hebben genoeg andere albums om uit te kiezen. Zelf kies ik voor Behaviour, dat de afgelopen 33 jaar alleen maar mooier is geworden. Erwin Zijleman

4,0
Enkel voor Being boring al de aanschaf waard. Dat nummer is in al zn melancholie een diamant, zo mooi. Tis een band waar je van houdt of juist niet. Een middenweg is er niet, zo leerde en leert mij de ervaring in mn eigen omgeving. Terwijl zo'n beetje al hun muziek puik in elkaar zit. Hoog niveau telkens weer en de sound én stem zo herkenbaar. Of dit hun beste album ware wil ik gaarne in het midden laten, vanaf hun eerste tot zeg maar Very een en al waan albums.

Gast
geplaatst: vandaag om 07:04 uur

geplaatst: vandaag om 07:04 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.