Einstürzende Neubauten; een soort grap of een serieus te nemen band? Gezien ze zich er goed van bewust zijn dat ze in de dada-traditie staan (ik verwijs u door naar Blixa's psuedonimistische achternaam), zou je anti-muziek verwachten, de punkgedachte verder uitgewerkt tot herrie pour le herrie. Niets is minder waar.
Natuurlijk, ze citeren op het latere "Let's Do It A Dada" uit Kurt Schwitters prachtige gedicht "An Anna Blume", maar de lyriek staat net zo goed in de traditie van het Duits expressionisme, Rainer Maria Rilke, Paul Celan en beeldend kunstenaar Joseph Bueys. "Sehnsucht", "Seele Brennt", hoe Romantisch wilt u het hebben? Poëzie met percussie er onder.
Het schroothoopinstrumentarium wordt ingezet omdat dat moet, niet omdat het kan. Sterker nog, na een tijdje ontwikkelen schijnbaar percussieve bergen lawaai als "Yü-Gung" en vooral "Z.N.S." zich tot dwingende, doch dansbare nummers. Vooral "Seele Brennt" kent een interessante twist: het naar neo-klassieke muziek neigende pianowerk, het hoge gegil en vooral het subtiele gespeel met stilte (ja, Neubauten is een band waarbij flirten met stilte subtiel gebeurd, ze maken het nooit te gek).
In het titelnummer blijft het dwingende, Teutoonse karakter van de muziek fier overeind, ondanks of juist dankzij het instrumentarium: alleen een koor. Alsof er een statement gemaakt wordt dat het geluid geen gimmick is (ik ben wel goed op dreef vandaag qua alliteraties). Aan de andere kant van het spectrum staat "Der Tod ist ein Dandy" (de mooiste songtitel ooit). Dit nummer wordt gedragen door het geluid van schuivende platen (letterlijk), de gedragen, Zwart-Romantische poëzie en de smerige grindbas die invalt. Keihard draaien, een nummer dat zo zwaar is als het leven zelf.
Afsluiter "Leztes Biest am Himmel" geeft veel stof tot nadenken; er lijkt geflirt te worden met Sartre's idee dat de mens is verdoemd tot vrijheid. Anderzijs lijkt het er op dat Nietzsche's Übermensch (niet te verwarren met de verkrachting door Hitler van dat idee), die ook maar naar liefde verlangt. De vleesgeworden perfectie, die eigenlijk niemand anders nodig heeft, is niets zonder tederheid: een prachtige afsluiting van een ongelofelijke plaat.