Eberhard Weber - The Colours of Chloë (1974)

Een bijzondere setting: Weber op bas, aangevuld met muzikanten op piano/synthesizer, drums, percussie, flügelhoorn en cellos van het Südfunk Symphony Orchestra Stuttgart.
Hierdoor ontstaat een mix tussen jazz en wat licht klassieke klanken.

Dit veroorzaakt een aangenaam contrast zonder dat het geforceerd overkomt. Een klassieker binnen de ECM catalogus.

Ik vind dit toevallig net even wat minder mooi dan die andere platen van Weber en co. uit deze tijd.

Maar dat neemt niet weg dat dit niet alsnog erg hoog scoort (ik heb die andere platen gewoon een 5*) gegeven.

ECM zit altijd een beetje aan de softere kant van de contemporaine jazz, maar in plaats van soft noem ik het liever mellow. Dicht tegen neoklassiek aan. Luistermuziek vooral.

Een sfeervol jazzfusion-album. De combinatie van bedachtzame jazz, met bedrukte orkestklanken werkt prima. No Motion Picture doet mij voorts zelfs ietwat denken aan Out-Bloody-Rageous van Soft Machine. Bepaald niet verkeerd! Al met al zeker een vermakelijke plaat.

Prachtige hoes.

Al die hoezen uit deze periode van Eberhard Weber zijn van dezelfde artiest (de vrouw van Eberhard, Maria):

Maja Weber | Discography | Discogs

Ik heb veel op lp met extra kunstwerkjes in de hoes. Erg fraai.