Fraaie plaat van de professionele snarenplukker Eberhard Weber. Zijn naam deed, in mijn duikvlucht door de 1974-lijstjes, een belletje rinkelen; enig onderzoek leert me dan ook dat hij meespeelt op het album
The Call van Mal Waldron, uit 1971.
Hier is Weber zelf bandleider, met behoorlijk wat focus op, jawel, de bas. Uitschieter is de lange afsluiter
No Motion Picture, ondanks zijn titel bepaald een plaatje. Doet inderdaad wat denken aan Soft Machine, zoals
Barney Rubble schrijft.
Een album dat zich nergens echt weet te onderscheiden voor mij, maar vooral erg fijn wegluistert.
3,5 sterren