Voor de historie en bandleden verwijs ik naar mijn bespreking van hun debuut album, wat volgt is een lofzang op hun meesterwerk "Parallax".
Dit is hun 2de plaat, kort opgenomen na het debuut en wat mij betreft een klassieker in het brede progressieve rockgenre.
Een stevig begin op "Silent Running", gecombineerd met vreemde accoorden en maatsoorten.
Niet de meest toegankelijke muziek maar voor het genre (heavy prog) weer wel.
Veel staccato samenspel en afwisseling dmv snellere instrumentale passages en nog ruimte voor een vioolsolo ook, ik vind het in ieder geval geweldig !
Mooi jankend gitaarintro met daarna veel overdub-zang op "Prediction", de mellotron hierin is goed te horen.
Alhoewel opgenomen in 1983 klinkt het als een goed geproduceerde midden jaren-70 plaat, die sfeer heeft het.
Na 5 minuten een gitaarsolo op een Rush-achige begeleiding met bombastische breaks erin, met een geweldig dreigend stuk waar je bang van wordt !
Op het einde komt het intro weer terug, wat een meesterwerk dit.
Nou, ga er maar even goed voor zitten want het ruim 20 minuten durende "Suite Ran" zal al je aandacht vergen.
Minimalistisch griezelig begin, daarna roffelende drums en een donkere rollende bas die een sombere sfeer voorspellen.
De bas slaat daarna op hol en trompet-achtige synthesizer geluiden verwarren de luisteraar.
Na zo'n 10 minuten speelt de band voluit waarin de sombere dreigende sfeer vooral door de mellotron geluiden optimaal is, het is alsof er een noodweer is losgebarsten compleet met een storm (daar bevind ik me in als ik dit hoor en mijn ogen sluit).
Een lange gitaarsolo die wordt overstemd door de rest, oftewel de chaos is compleet maar muzikaal klopt het helemaal.
Plots een overgang naar een rustig stuk, gitaar en mellotron samen in berusting want het noodweer is afgelopen en de schade kan worden opgemaakt.
De CD is leverbaar als Japanse import en niet al te duur, progressieve Rush fans kunnen dit blind aanschaffen.