Een maand geleden werd ik onaangenaam verrast door het nieuwe album van MSTRKRFT - Operator waar de agressieve synths deed vermoeden dat de Techno Thunderdoom (typo is expres) van 90s hakkers (toen zonder C
) was teruggekeerd...
with a vengeance zoals ze in de VS zeggen. Alleen een enkel nummer beviel mij :
Priceless (waarop het klinkt alsof punker Johnny Rotten even terug is)
Gelukkig was ik voor dit album gewaarschuwd door het luisteren naar de singles. Ook hier hoor ik 90s en 00s terug in de stijl/klanken van de Synths. En ook hier komt er aardig wat (veel) agressie van de Synths, die de balans net de verkeerde kant op doet gaan. De stem van de nieuwe zangeres verdrinkt aardig en dat is jammer want ze lijkt wel te kunnen zingen en de titels van de nummers suggereren dat ze iets te vertellen heeft. Ik kan het niet horen, oude oren? wie weet? Of is haar stem gewoon te iel en eigenlijk meer geschikt voor een Trip Hop album? Dan is er ook een vreemde fade-out op
Sadist, alsof een DJ een onpopulair nummer wegdraait ten faveure van een hit. Spelen met hard en zacht, soft en agressie in nummers is een bekend trucje wat hier veelvuldig gebruikt wordt maar men is met het volume van de harde gedeeltes doorgeschoten. Dan is de balans in een nummer zoek.
Crystal Castles klinkt wel alsof ze nieuwe energie gevonden te hebben en dat klinkt door vooral in het begin van het album. Zelf vind ik
Fleece en
Chat favoriet na 5x luisteren,
Concrete neigt naar wat vroeger op alternatieve (Gothic) avonden Industrial Pop werd genoemd. Ook erg fijn dat de meeste nummers onder de 3:30 minuten blijven lekker compact. Het voelt ook als een geheel aan en ondanks al mijn kritiek zet ik het niet af en kan ik het ook meerdere keren achter elkaar aanhoren. Deze zal waarschijnlijk net buiten mijn top 50 lijst van albums van 2016 blijven hangen (waar al ruim 200 albums in staan). Het is lang geleden dat ik naar Crystal Castles luisterde en ben ik dus voor het moment hier wel blij mee.