Ik hoor u zwijgen, genre: metal/blues, dat klopt vast niet. Maar jawel hoor, dat klopt wel. Op deze plaat hoor je de onwaarschijnlijke combi van black metal en blues. En wonder boven wonder werkt het nog ook. Er heerst een duistere voodoo achtige sfeer op het album, dat qua lengte meer weg heeft van een EP, zeker omdat er een drietal vreemde en totaal misplaatste elektronische intermezzo's opstaan (Sacrilegium I t/m III). Als je die drie nummer weg laat hou je een intrigerende EP over die mij nog wel een tijdje gaan bezig houden.
“I Kinda Yell Satanic Stuff In A Gospel Voice”
Een album vol donkere contradictie, tekstueel en zeer zeker muzikaal.
Met lef en creativiteit gemaakte plaat door 1 man, Mr. Garneer. Is er in gelaagd om authentieke slavery blues in dienst te laten staan van death metal en vice versa. Voorts inheemse, arabic en hiphop invloeden.
De man heeft een prachtige donker geslepen stem en de spaarzame grunteske kreten passen in het geheel.
Nergens wordt het gemaakt of overdreven. De plaat klopt, is op vreemd bizarre wijze volledig in evenwicht.
Zit nu vier maanden in mijn wekelijkse playlist en gaat er tot aan Roadburn niet meer uit.
Geen minpunt? Jazeker wel : de percussie had met drumstel moeten worden ingespeeld.
Deze plaat wil ik wel eens checken. Vandaag aangekondigd voor Best Kept Secret. De combinatie Metal / Blues maakt me erg benieuwd. De speelduur is lekker kort. Misschien té kort?
Dát is op zich nog niet zo'n bijzondere combi (want vaker gedaan), het gaat vooral om de krankzinnige mix tussen blackmetal, traditionele gospel, slavenliederen (!) en elektronica... En alles ingespeeld door één man.
^ Had een dik punt hoger geweest als het bij díe krankzinnige mix gebleven was; vind persoonlijk die suffe electronische stukjes en het af-en-toe iets té cheesy metalige element wat afbreuk doen aan het 'album' als geheel..