Evergrey - The Storm Within (2016)

Typisch dat dit album nog geen reacties heeft.
Evergrey brengt met dit album een prachtige Progressive Metal plaat.
Tom Englund zingt goed en met gevoel. Verder kent het album mooie bijdrages van Floor Jansen en Carina Englund. Verder zorgt met name Rikard Zander's keyboardwerk voor een prachtige sfeer.
Ze komen zelfs wel aardig weg met de cover van Black Sabbath's "Paranoid". Stilistisch echt in hun eigen stijl en ik vind het altijd wel tof als een band een cover opneemt in hun stijl, i.p.v. gewoon naspelen.
Het album kent ook een prachtige productie en hij begint bij mij na iedere luisterbeurt wat meer te groeien. Een aanrader voor de liefhebbers van hun eerdere werk of bijv. bands als Dream Theater.

Flinke tegenvaller na de vorige plaat die toch wel een comeback genoemd kan worden. Ik vind de songs dit keer te nietszeggend, de riffs meestal monotoon en de zang klinkt behoorlijk gekunsteld. Productie nog mechanischer dan de vorige. Helaas.

Teveel ballads en midtempo werk, maar afgezien daarvan een redelijk geslaagd album. Wel jammer dat er niet meer songs op staan als de fijne stevige opener Distance. De melodieuze metal van deze zweden zit zoals we van hen gewend zijn verder vakkundig in elkaar en het album is mooi vol geproduceerd.

De nieuwe Evergrey borduurt qua sound sterk voort op de voorganger en klinkt als een klok. Maar waar Hymns for the Broken een echte kraker bleek , ontbreekt het hier aan uitschieters. The Storm Within is meer een stevig briesje met een overvloed aan trager balladachtig materiaal. Dat doen ze best sfeervol en emotioneel, maar de impact blijft gematigd. Ik vermoed dat The Storm Within snel moest aanhaken bij het positieve gevoel van de vorige CD, maar zonder dat het materiaal er klaar voor was.

Mijn eerste kennismaking met Evergrey. Dit is de eerste plaat die ik van hen kocht, aangeraden door progmetal liefhebbers. Het klinkt meer als een mix van progmetal met symfonische powermetal (richting Kamelot). Prima gezongen en leuke instrumentale stukken. Niet wereldschokkend maar wel een leuke plaat.

Mij werd verteld even naar Evergrey te luisteren. Een maatje van mij is naar hun live-concert geweest en hij raadde mij het dus even aan te luisteren, en zo op het eerste gezicht bleek Evergrey een prima progressieve-metalband die ook kei en keihard was. Maar helaas laten ze na het nummer 'Distance' al snel zien waar Evergrey voor staat en dat is niet alleen een keiharde band. Evergrey kent te vaak een rustig maar wel erg ritmische riffs en soms word je gek van de balads die dit album bevat want de zanger is erg soft, al zingt hij prima. Mijn eerste ontmoeting met Evergrey is niet geslaagd maar, hopelijk brengen een paar andere albums dit gevoel al snel wat hoger.

Die cover van Paranoid De eerste keer vond ik het maar niks, maar bij een tweede luisterbeurt viel het kwartje al. Ze hebben er echt hun 'evergreysaus' over gegoten zonder de eigenheid van het nummer weg te gooien. Prachtig gedaan.
Voor de rest de cd nog iets te weinig beluisterd om al een oordeel te vellen. Klinkt niet verkeerd, wel wat rustiger dan hun laatste (The Altantic).