Ik wil al sinds de eerste beluistering een review schrijven voor dit geweldige album maar na 10x luisteren weet ik nog steeds niet hoe ik het moet beschrijven of vergelijken. Het album is bloedmooi en kandidaat voor mijn Top 10 albums van 2016 dat is zeker.
De Franse dames en heren achter deze muzikale mindtrip hebben al hun talent aangewend om iets heel eenvoudig te doen klinken op een complex album. Er is één lead-zangeres, maar als ik Discogs mag geloven zijn er maar liefst 8 gastvocalisten, toch denk ik alleen die ene zangeres te horen. Dat komt ook omdat de nummers lang zijn en zo verschillend zijn dat je nauwelijks in de gaten hebt dat er een andere zangeres is die de lead doet, toch is het zo. Alle zangeressen hebben die liefelijke zoete stem zo typisch voor Franse 50s 60s pop maar minder kinderlijk dan de eerste albums van de Belgische Lio.
Die stemmen zijn nodig om de sfeer op het album nog meer retro-future te maken. In principe zou je veel nummers onder Synthpop kunnen schuiven maar dan als of het was gemaakt in de 50s/60s in Frankrijk. De opener Sphynx behoort tot de mooiste nummers van 2016. Maar naast Synthpop zijn Psychedelische Rock en Franse Pop ook in vele nummers terug te horen, nauwelijks voorstelbaar dat dit allemaal goed kan maar het is zo. Ook uitstapjes naar het Oosten zijn te horen zoals in Al Warda waar je in de verte palmbomen bij een oase zou kunnen zien als je je ogen dichtknijpt.
Of Vagues dat maar liefst 13 minuten de spanning weet vast te houden in een nummer dat je inderdaad alleen maar als 'vaag' kunt omschrijven. Tegenstellingen die het een geweldige album maken, het is eigenlijk een rollercoaster/achtbaan maar dan alsof die soms vertraagt tot een slakkengang en dan weer opstoomt zoals in het punkerige Tatiana. Hoe kan het mogelijk zijn dat zo'n nummer op dit album kan staan en dat het niet storend of raar is.
Na elke beluistering blijf ik verwondert achter.... en vraag me af waar heb ik de afgelopen 71 minuten naar geluisterd? Ik kom niet verder dan: erg mooi.