De jaren rond 1980. Hoe ga je om met werkloosheid die je bijna alle hoop op een fatsoenlijke baan ná je studie ontneemt, terwijl Russische atoomwapens op je staan gericht en ieder moment een kernoorlog kan uitbreken?
Binnen de new wave ging dat als volgt. Je kunt gaan somberen zoals Joy Division, of melancholiek in je eigen wereld duiken zoals The Cure, óf je maakt licht verteerbare muziek. Uiteraard zijn er meer varianten te verzinnen, maar met de dansende stem van Clare Crogan, een meisje in punkachtige kleding, een vrolijk type met waarschijnlijk een vriendelijk ratje in haar mouw verborgen, zag het leven er plots weer zonnig uit.
Happy Birthday kende ik indertijd van de radio, al was het in Nederland geen hit. In het Verenigd Koninkrijk in oktober 1981 echter #2. Enkele jaren geleden hoorde ik het liedje na lange tijd dankzij streaming. Toen ik de elpee afgelopen zomer tweedehands zag staan, kon ik de verleiding niet weerstaan.
In 2012 schreef
Dibbel geen onjuist woord over de band, waaraan ik wil toevoegen dat het producer Martin Rushent was (bekend van onder meer de eerste platen van The Buzzcocks, The Stranglers en The Human League) die de titelsong produceerde. Dat liedje is niet alleen de opener van de B-kant, het refrein ervan opent en sluit de plaat bovendien af.
Qua gitaarwerk doet dit vaak aan de lichtere kant van The Cure denken. Vrolijk en tegelijkertijd licht-melancholiek, fraai ineen hakend met de stem van Crogan. Zij zingt zoals tekenfilmkuiken Calimero
in de Nederlandse versie praatte, met talrijke omhoog springende uitschieters. Afhankelijk van mijn stemming vind ik dat ofwel aangenaam luchtig, ofwel het gaat me na enkele nummers irriteren.
Een enkele keer echter trappen gitaristen Tony McDaid en Jim McKinven het distortionpedaal in en hoor je de punkwortels van het kwintet. Het zorgt voor een pittiger tegenwicht bij alle dartele zang.
Op de eerste kant valt
Legionnaire op, een bijna instrumentaal lied met aan het einde vrolijk gelalalala. Mooiste nummer aan die zijde vind ik
Faithless, dat verdrietig verhaalt over een gestrande relatie.
Op de B-kant word ik naast de hitsingle vooral vrolijk van
Midnight met zijn punkachtige, driftige gitaarpartij en al helemaal van
Insects. Dit bevat een pianopartij waarvan ik vermoed dat het de inspiratie vormde voor
The Lovecats (1983) van The Cure; het tekstthema doet dan weer denken aan de videoclip bij
Lullaby (1989) van datzelfde bandje, met alle verwijzingen naar enge kriebelbeestjes.
Fans van The Cure zullen ongetwijfeld enige leuke momenten met dit album beleven. De composities zijn meestal aangenaam, de springerige zangstijl wordt soms wat gekunsteld. Desondanks aanbevolen voor zonnige dagen, zoals ik deze zomer ervaarde, óf juist voor de grijze dagen waarin de zon uit je speakers moet schijnen.