menu

Aaron Lee Tasjan - Silver Tears (2016)

mijn stem
3,79 (14)
14 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: New West

  1. Hard Life (2:44)
  2. Little Movies (3:34)
  3. Memphis Rain (3:38)
  4. Dime (3:38)
  5. Ready to Die (5:26)
  6. Refugee Blues (3:54)
  7. Till the Town Goes Dark (2:33)
  8. On Your Side (4:03)
  9. Success (4:20)
  10. Out of My Mind (3:19)
  11. 12 Bar Blues (5:04)
  12. Where the Road Begins and Ends (4:40)
totale tijdsduur: 46:53
zoeken in:
avatar van E-Clect-Eddy
3,5
Vanaf vandaag tijdelijk te beproeven via NPR first listen

Als ik het zo lees op NPR is dit niet meteen iets voor mij maar het glimt van "acoustic blues tot garage-pop psychedelia"

Little Movies klinkt wel aardig

avatar van erwinz
4,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Aaron Lee Tasjan - Silver Tears - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Het cv van de Amerikaanse muzikant Aaron Lee Tasjan lijkt op het eerste gezicht behoorlijk indrukwekkend. Er zijn er immers niet veel die kunnen zeggen dat ze als gitarist bij bands als New York Dolls en Drivin' n' Cryin' op de loonlijst hebben gestaan.

Enige relativering is echter wel op zijn plaats, want de in 1986 geboren muzikant stond uiteraard niet tijdens de meest relevante dagen van de genoemde bands met ze op de planken.

Binnenkort heeft Aaron Lee Tasjan de grote namen van weleer niet meer nodig op zijn cv, want met zijn tweede plaat heeft de in Columbus, Ohio, geboren en getogen, maar tegenwoordig vanuit Nashville opererende singer-songwriter een waar kunststukje afgeleverd.

Silver Tears is een plaat die zo lijkt weggelopen uit de jaren 70. Bij eerste beluistering hoorde ik direct de invloeden van met name Harry Nilsson, Randy Newman en af en toe Roy Orbison (of Chris Isaak), maar hoe vaker je de tweede plaat van Aaron Lee Tasjan hoort, hoe meer namen opduiken.

Zo bevat Silver Tears een aantal songs waarvoor Paul McCartney zich in de jaren 70 niet geschaamd zou hebben, maar schuift Aaron Lee Tasjan ook meerdere keren op richting de Amerikaanse rootsmuziek of imponeert hij met een bedwelmend staaltje swamp-rock.

Nu zijn er veel meer platen die de mosterd uit vervlogen tijden halen, maar er zijn er niet veel die vol met volstrekt tijdloze popsongs staan, waarvan je alleen maar heel vrolijk kunt worden. Silver Tears is wel zo’n plaat. Aaron Lee Tasjan strooit op zijn tweede plaat met bijzonder aangename popliedjes en het knappe is dat ze allemaal anders klinken.

Naast alle bovengenoemde namen komt ook Jeff Lynne meerdere keren voorbij als vergelijkingsmateriaal, maar Aaron Lee Tasjan heeft New York een paar jaar geleden niet voor niets verruild voor Nashville en kan uiteraard ook uit de voeten met invloeden uit de country. Het grappige is dat in iedere recensie die ik lees weer andere namen opduiken en onzinnig is de opgeworpen vergelijking maar zelden.

Silver Tears is zoals gezegd een plaat om heel erg vrolijk van te worden, maar als je je voor de afwisseling eens niet laat meevoeren door alle onweerstaanbare songs en kritisch naar de songs op de plaat luistert, hoor je dat in de songs van Aaron Lee Tasjan ook nog eens alles klopt en dat de Amerikaanse muzikant niet alleen kan vermaken, maar ook kan ontroeren of inspireren.

En zo is Silver Tears niet alleen een fraai eerbetoon aan de muzikale helden van Aaron Lee Tasjan, maar is het ook een fraaie illustratie van zijn eigen kunnen. Met Silver Tears heeft hij alvast een plaat gemaakt die hoge ogen zou moeten kunnen gooien, maar dat deze muzikant de komende jaren met nog veel meer moois op de proppen gaat komen lijkt me zeker. Erwin Zijleman

avatar van Memymusic
4,5
Als je op tournee mag met Kevn Kinney en Drivin n Cryin, dan heb je alvast een stempel van goedkeuring. Op eigen benen staan kan Aaron Lee inmiddels helemaal. Hij schrijft hoorbaar met gemak de ene melodieuze kanjer na de andere. Met genoeg variatie, waardoor je echo's hoort van Gram Parsons, Paul McCartney, Willie Nelson, Tom Petty.... Gooi dat in de blender en je hebt Aaron Lee Tasjan. Silver Tears is een aanrader!

avatar van popstranger
3,5
Geheel tegen de verwachtingen kom ik aan bij de 4* en dat is vooral de schuld van de vooroordelen die ik had bij de hoes dat de verwachtingen eerder laag waren. Een cowboy in een glitterkostuum roept bij mij foute associaties op (en neem deze geheel voor eigen rekening). Bij een nummer als 12 Bar Blues krijg ik ook die foute associaties. Ik kan de country-rock met een randje wel waarderen op dit album maar op dat nummer zit ik samen met de andere cowboys in de saloon wat een brug te ver is qua muziek. Maar nummers als Little Movies (dicht aanleunend bij indie-rock), Ready To Die, Dime en Refugee Blues duwen op de juiste knoppen bij ondergetekende. Zelfs Success komt met zijn boodschap en zijn gevaarlijk dichtkomende swingende muziek toch weg met het geheel en aan de goede kant van de country-lijn. Goed dat ik nog verrast kan worden binnen deze muziek. Zolang er albums als dit gemaakt worden krijgt het genre nieuw en vers bloed en dat is altijd goed.

Gast
geplaatst: vandaag om 20:03 uur

geplaatst: vandaag om 20:03 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.