menu

Goblin - Suspiria (1977)

mijn stem
4,02 (50)
50 stemmen

Italiƫ
Score
Label: Cinevox

  1. Suspiria (6:02)
  2. Witch (3:13)
  3. Opening to the Sighs (0:32)
  4. Sighs (5:16)
  5. Markos (4:05)
  6. Black Forest (6:07)
  7. Blind Concert (6:17)
  8. Death Valzer (1:52)
  9. Aquaman * (5:22)
  10. Dr. Frankenstein * (6:00)
  11. Suspiria (Celesta and Bells) * (1:30)
  12. Suspiria (Narration) * (1:46)
  13. Suspiria [Intro] * (0:30)
  14. Markos [Alternate Version] * (4:30)
  15. Suspiria [Daemonia Version] * (5:05)
  16. Markos [Alternate Take] * (3:50)
  17. Suspiria [Alternate Take] * (3:50)
  18. Suspiria [Intro #2] * (0:31)
  19. Suspiria [Original Main Titles] * (1:00)
  20. Witch [Film Version] * (2:40)
  21. Markos [Alternate Version #2] * (1:43)
toon 13 bonustracks
totale tijdsduur: 33:24 (1:11:41)
zoeken in:
avatar van Drs. DAJA
4,0
één van de beste horrorsoundtracs ooit. Wat een angstaajagend titelnummer!

avatar van dutchtuga
5,0
Hoogtepunt in de muziek van Dario Argento's films. Geweldige band dat Goblin.

avatar van friday the 13 th
4,5
Is inderdaad heel erg enge muziek. 100 % geslaagd deze soundtrack

avatar van {P1982}
5,0
Goblin, de meesters van de soundtrack

Samen met Zombi (Dawn of the Dead) misschien wel mijn favoriete score. Zet de muziek maar eens 's nachts op, met alle lichten uit. Bezorgt me elke keer weer kippenvel.

avatar van Metalhead99
4,5
Door een bericht van HugovdBos bij een slasher soundtrack van Rick Wakeman werd ik weer herinnerd aan deze soundtrack. Inmiddels deze middag weer een paar keer beluisterd en ik moet zeggen dat dit een geniale soundtrack is die best wel eens het creatieve hoogtepunt van de heren kan zijn.
Het album begint gelijk sterk met de titeltrack. Vooral het die bellen drijven mij naar het puntje van mijn stoel. Dit in combinatie met spookachtige, fluisterende woorden en sfeervol, begeleidend gitaarwerk. Halverwege slaat de stijl even om naar wat een wat actievoller geluid: dit voornamelijk veroorzaakt door de ronkende, op de voorgrond getrokken bas. Best aangenaam en de keyboard bijdrage van Claudio Simonetti zorgt ervoor dat de spanning op de achtergrond blijft loeren. Dit doet hij ook weer sterk wanneer ze weer overstappen naar de bellen met de karakteristieke gitaarakkoorden.
Maar het word nog griezeliger wanneer "Witch" begint. Een huilende wind, waarna roffelend drumwerk en een akelig, hoog stemgeluid de sfeer nog naargeestiger maken. Nu ruim 40 seconden imponeert Simonetti de luisteraar met een geluidseffect, wat hij daarna nog een keer herhaalt om de spanning op te bouwen naar kort vioolwerk waarvan de haren overeind gaan staan. Men probeert een imponerende orkestratie te recreëren en ze slagen hier erg goed in.
"Opening to the Sighs" bouwt de spanning op met drumwerk dat wat aan het voorgaande "Witch" doet denken en suspensevol vioolwerk.
"Sighs" begint al helemaal onheilspellend met akelige zuchten/kreten. Na wat meer dan 30 seconden begint een onheilspellend riedeltje dat, ik denk, door een soort snaarinstrument voortgebracht word, maar het zou best ook eens iets anders kunnen zijn. Daarna word er een gitaar toegevoegd en komen die akelige menselijke geluiden weer terug op de voorgrond. Daarna voegt men nog meer toe met een geluid dat haast aan een Tibetaans monnikenkoor doet denken, maar het zal vast wel door een instrument voortgebracht worden. Een bijzondere structuur met vele lagen die de luisteraar meezuigt in de bizarre wereld die Argento met zijn prent creëerde. Het is net of de muzikanten in het hoofd van de filmmaker zijn gekropen om de perfecte sound voor het door de kineast beoogde beeldmateriaal te creëren. Een nummer dat naar het absurdistische neigt en dan is dit nog maar het begin.
"Markos" haalt de druk een klein beetje van de ketel. Aan de ene kant is het wel weer een spannend nummer, maar het uitgebreide gemusiceer vaan Simonetti zorgt ervoor dat het een klein beetje luchtiger word. Dit veranderd halverwege alleen weer wanneer er weer meer dreigende geluidseffecten toegevoegd worden.
Het prachtige "Black Forest" vind ik misschien wel het hoogtepunt van het album. Het sfeervolle gitaarwerk sleept me gelijk al mee en de begeleidende piano/keyboards van Simonetti zorgen voor nog meer sfeer. Geweldig hoe ze na een kleine minuut precies op het juiste moment even een saxofoon toevoegen. Daarna voert Simonetti's spel weer even de boventoon, maar na nog wat saxofoonspel krijgt de rest van de band ook weer de ruimte om hun kunnen te laten horen. Alles vloeit op dit nummer zo prachtig en natuurlijk in elkaar over dat ik er stil van word. Na ruim 3 minuten word het even stevig als er een gitaarsolo voorbij komt en de bas weer op de voorgrond getrokken word. Daarna is het een prachtig, verweven spel van de saxofoon, weer naar de bas, weer naar de gitaar, het keyboard en zo weer door naar de sax. Geweldig samenspel van de heren en het voelt vanzelfsprekend wanneer in de laatste anderhalve minuut het karakteristieke pianoloopje van Simonetti en het sfeervolle gitaartje weer zijn terugkeer maakt. Tegen het einde toch nog even kort wat belletjes voorbij laten komen en het feest is helemaal compleet. Wat een fantastisch nummer!
"Blind Concert" begint dan weer met dezelfde bellen en het karakteristieke Suspiria deuntje keert weer even kort terug. Daarna word dit nummer net een jazz sessie. Het lijkt wel of de heren dit live in de studio met elkaar hebben opgenomen. Er word weer geweldig gemusiceerd en ook hier valt de gelaagdheid van hun muziek ook weer op. Er is gewoon zoveel tegelijk te horen dat het soms moeilijk te omschrijven is wat er allemaal voorbij komt. Verrassend "groovy" in vergelijking met alle voorgaande nummers, maar dat deert helemaal niet. Even wat luchtigers en genieten van de kwaliteit van deze muzikanten.
Afsluiter "Death Valzer" is een theatraal pianostuk van Simonetti waarvan ik me nog wel kan herinneren dat het in de film op een geweldig moment gebruikt werd. Leuke afsluiter die wel een scherp contrast vormt met het onheilspellende eerste deel van de soundtrack.
In het extra materiaal word de titeltrack uitgekleed: in "Suspiria (Celesto & Bells)" zijn enkel die onheilspellende bellen te horen. Bij "Suspiria (Narations)" komt de stem erbij. Wel een toffe toevoeging, want nu kan je de gehele narratie ook horen. In het gewone nummer blijft het wat teveel een vage fluistering omdat het weggedrukt word door alle toegevoegde instrumentatie. Op "Suspiria (Intro)" is volgens mij een klein stukje te horen dat nog in de opening credits van de film voorbij komt (correct me if I'm wrong).
De alternatieve take van "Markos" voegt niet meer zoveel toe. Het klinkt meer als een soort demo van het nummer dat uiteindelijk op het album terecht kwam. Ik heb wel het idee dat hier en daar de baspartij net iets anders ingespeeld word, maar de verschillen zijn subtiel en niet heel noemenswaardig.
Een geweldige soundtrack voor een van Argento's filmische hoogtepunten.

avatar van HugovdBos
4,5
Mooie omschrijving van de nummers van het album Metalhead99 . De dreigende sfeer in de muziek past precies bij de onheilspellende film en de manier waarop Argento zijn bijdrage heeft geleverd aan de horrorcinema. De soundtrack boezemt een ongekende angst in, die Suspiria in haar rode kleuren van begin tot eind omhult. Op Profondo Rosso liet Goblin zijn geniale klasse al zien, om er vervolgens met Suspiria nog een stapje bovenop te doen. Suspiria behoort tot mijn favoriete soundtracks en er zijn er heel wat die ik in de loop der jaren beluisterd heb.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:39 uur

geplaatst: vandaag om 11:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.