Pallas - The Sentinel (1984)

Mannen wat krijgen we nou. Niemand heeft een woordje over voor deze toch ook niet onbelangrijke band in symfoland. Laat ik maar even het startschot geven met dit juweeltje dat toch een zekerheidje moet zijn in de platenkast van ieder zichzelf respecterende symfomaan.

Lekkere bombast, pakkende melodieen, heerlijke productie (je moet er wel van houden) Alsook prachtig artwork. En met een nog redelijk nuchtere Eawon Lawson die het zo weer opnieuw kan zingen want het handelt over de relatie tussen het Oosten en het Westen.

Nog altijd eeuwige zonde dat hij vervangen moest worden door die tuinkabouter van Alan Reed(waarom moeten die symfozangers altijd van die dunne iele stemmetjes hebben)

Alleen al aanschaffen voor de Atlantis suite

Tja, wat zal ik er van zeggen, dit album vond ik, toen ik het kocht (in 84 of 85) echt fantastisch, maar bij herbeluistering vind ik het toch redelijk gedateerd. Toch, for old times sake, 4*. En het artwork is inderdaad prachtig.

Ga je ook nog stemmen, Black Adder?

Jazeker, op 7 maart.

En euh.. gaat Black Adder ook nog ff luisteren naar The Cross And The Crucible en The Dreams Of Men? Doet niet onder voor dit album hoor ondanks misschien dat je Alan Reed niet zo goed vind (ik heb geen moeite met hem overigens).

Nou moet ik wel eerlijk bekennen dat ie op Beat the Drum best wel aardig voor de dag komt, maar ik denk dat ik een behoorlijke tik heb gekregen van die capriolen van hem op het podium destijds in Uden en Zwolle.

En als ik hem dan op de cover zie van die Live in London DVD met z'n blote bast dan denk ik geef hem een blauw bloesje en een witte puntmuts en het is janksmurf. Je moet er toch niet aan denken dat dat opdondertje de grote Fish had moeten opvolgen.

Maar goed, ik sla misschien een beetje door en het gaat tenslotte natuurlijk wel om de muziek en die is op BTD in ieder geval dik in orde en advies van al die kenners hier op MM ga ik natuurlijk niet in de wind slaan.

Als je BTD al leuk vond dan kan ik je gerust stellen: The Cross And The Crucible en The Dreams Of Men zijn wat mij betreft echt stukken beter dan dat album.

Dat is ook wat ik minder vind op het latere werk van Pallas, die dunne iele en ik denk zelfs ongeschoolde stem van zanger Alan Reed

Zeer redelijk album, met een goede produktie, zeker voor een debuutalbum. Het openingsnummer "Shock treatment" heb ik altijd lekker gevonden. Mooi cover-art met klaphoes (vinyl versie).

Ware het dat dit feitelijk NIET hun debuut is maar dat die status toebedeeld moet worden aan het album Arrive Alive. Ja, het is een live-album maar met uitzondering van Arrive Alive is geen enkel nummer op een studio-plaat terecht gekomen hoewel er wel een aantal nummers in een studio zijn opgenomen (o.a. Crown Of Thorns.

Jeetje, maar ik zie net dat Arrive Alive helemaal niet op MuMe staat... dat gaan we ff aanpakken want daar staan me toch een paar Pallas-krakers op.

Super bombastische plaat van Pallas . Geproduceerd door niet de eerste de beste . Eddie Offord (oa . Yes , E.L.P ) zat hier achter de knoppen .
Tja , je moet hier van houden . Het is nogal volgepropt allemaal , maar de songs mogen er echt zijn . Zware toetsenpartijen , sterk gitaarwerk en de lyrische zangpartijen van Euan Lowson past mooi in het plaatje . Het album begint rockerig met uptempo songs als Shock Treatment , Cut & Run en Arrive Alive , daarna wordt het echter steeds sferischer en krijgt de knappe symfo van Pallas alle ruimte om zich te manifisteren . Geen al te hoogdravende dingen , maar wel dienstbaar in de songs . Met name de indrukwekkende slotnummers zijn fraai (Atlantis , Ark Of Infinity )
Hier en daar behoorlijk overgeproduceerd , zeker als je het album tegenwoordig hoort , maar het concept en de prachtig in elkaar gevlochten liedjes compenseren een hoop .
Ik vind de albums na deze overigens wat gezichtlozer en minder boeiend dan deze .

Ander soort Neoprog dan Marillion en IQ.

Ik vind het richting Twelfth Night neigen, maar ook weer niet helemaal.

Uitstekende zang.

Huh? Misschien een beetje in zijn theatraliteit maar als hun debuutalbum Arrive Alive bij pakt hoor je echt wat hun roots zijn: klassieke Britse hardrock vermengt met dus prog. Niet voor niks ook dat Pallas in de jaren 80 behoorlijk op handen werd gedragen in de Britse hardrock pers.

Twelfth Night heeft veel meer zijn roots in de sound van Gong en Steve Hillage maar toen Geoff Mann ging zingen bij TN werd het meer een soort kruising van prog met new wave invloeden.

Nou ja, Pallas heeft zeker op Arrive Alive wel nummers gehad waar je wel wat punk/new wave in hoort, dus ik snap de vergelijking wel eniszins. Voor dit album geldt het al veel minder.

Ik zei ook: "niet helemaal".

Ik kan mijn vinger er niet op leggen. Iedereen wil zo graag Pallas in de neoprogressieve hoek drukken, dan ga je onbewust zelf vergelijkingen maken.

Ik vind deze plaat juist heel erg leunen op de symfonische rock van de jaren '70.
The Wedge zou ik meer in de neoprog hoek plaatsen.
Maar ik ben geen kenner hè.

Ik hou wel van neo prog maar dit heeft een te hoog neuzel gehalte voor mij. Een paar uitschieters maken het geheel niet goed.

Draai deze nog uiterst zelden, maar toch heb ik er nog steeds wel een klik mee.
De sound is ijzig, dreigend en als je zo nodig de bombast op zoekt, doe het dan wel gelijk goed.
En dat doet Pallas voorbeeldig.
Eigenlijk ben ik hier niet meer zo van, maar de sfeer op deze plaat heb ik altijd bijzonder gevonden.
De up-tempo songs hebben soms een New Wave sfeertje en dat heeft ook duidelijk met het tijdsbeeld te maken.

Ik vind het verrassend goed overeind gebleven.
Al moet je wel door de overtolligheid heen luisteren.

Is het al weer 10 jaar geleden dat ik dit album voor het laatst gehoord heb? Het zou zo maar kunnen. Ik moet zeggen dat de hernieuwde kennismaking goed bevalt. De mindere nummers zijn minder gedateerd dan ik me herinnerde, de betere nummers overtuigen meer. Heerlijke vette bombast!

Prachtig album met mooie melodische symfo. Lekker bombastisch en goede composities. De elpee versie vind ik mooier omdat later op de cd de drumpartijen opnieuw zijn ingespeeld met een modernere sound. De warmte is daarmee meteen uit de muziek. Jammer maar het blijft een meesterwerk!

Door de huidige neo prog fase waarin ik me bevind kom ik erachter dat ik deze wel iets te streng heb beoordeeld. Half puntje meer.